Książeczka z serii "Ważne sprawy Dziewcząt i Chłopców". Drodzy Państwo, oto Niziurski jakiego nie znałem! Uniknąwszy patosu poruszył takie kwestie, jak odpowiedzialność, solidarność, prawda, egoizm, tchórzostwo i męstwo. A wszystko to na przykładzie grupki nastolatków ze szkoły podstawowej, którzy założyli klub Pancernych. To popularne w tamtych czasach stowarzyszenie "niewidzialnej ręki". Wysługując się biednym Pitułką, który jest tylko "półpancem", ukazują się charaktery chłopców, które są na etapie silnego kształtowania. Jedno z wydarzeń poróżni ich, da impuls do weryfikacji dotychczasowych, dziecięcych poglądów, i stanie się ich krokiem w dorosłość.

Książeczka z serii "Ważne sprawy Dziewcząt i Chłopców". Drodzy Państwo, oto Niziurski jakiego nie znałem! Uniknąwszy patosu poruszył takie kwestie, jak odpowiedzialność, solidarność, prawda, egoizm, tchórzostwo i męstwo. A wszystko to na przykładzie grupki nastolatków ze szkoły podstawowej, którzy założyli klub Pancernych. To popularne w tamtych czasach stowarzyszenie...

Uwielbiam książki i opowiadania Niziurskiego. Jasne, że są szyte grubymi nićmi socrealizmu i socjalistycznej pedagogiki - zwłaszcza te starsze. Ale nie można się oprzeć tak żywo rysowanym postaciom nastoletnich chłopców. Sam taki byłem. Paczka kumpli, wolność, masa pomysłów i miejsca gdzie można je realizować. To prawdziwa szkoła życia. Tak, książki Niziurskiego są cudownym powrotem do lat szczenięcych.

"Trzech pancernych i pół" jest książką o rozmiarze opowiadania więc czytało się ją w mig, tym bardziej, że styl Niziurskiego jest tak rzutki. Jest to w zasadzie biały kruk, trudno jest dostać to wydanie a jak mi się wydaje, nie pojawiło się ono w żadnym zbiorze.

Książka tym razem jest ewidentnie pedagogiczna (rok 1969) ale nie aż tak nachalna jak o wiele wcześniejsze utwory. Będąc dorosły można całą akcję oceniać tylko w jeden sposób... ale czy dla dzieci jest to tak oczywiste? Tym bardziej, ze Zakusowi nie można odmówić racji: "Nie wiesz jak postąpić, matematyki się pytaj". To ma sens.

W sumie to jest dość ciekawe ile przykładało się wagi do realnych problemów młodzieży w czasach socjalizmu. nie żebym pochwalał tamte czasy ale dzisiaj jest zupełnie odwrotnie. Malo kto zwróci młodzieży uwagę gdy plują łupinami pestek w tramwaju czy autobusie. Niziurski potrafił (może na kanwie jakiś autentycznych wydarzeń?) zbudować opowiadanie które nie tylko trafi do młodego człowiek lekkością treści ale i da do myślenia.

Cieszę się, że mogłem ją dodać do mojej kolekcji wydań Niziurskiego, bo jest całkiem "Okey, jak mówią gangsterzy" ;)

Uwielbiam książki i opowiadania Niziurskiego. Jasne, że są szyte grubymi nićmi socrealizmu i socjalistycznej pedagogiki - zwłaszcza te starsze. Ale nie można się oprzeć tak żywo rysowanym postaciom nastoletnich chłopców. Sam taki byłem. Paczka kumpli, wolność, masa pomysłów i miejsca gdzie można je realizować. To prawdziwa szkoła życia. Tak, książki Niziurskiego są cudownym...