W tym wywiadzie rzece 51-letni terapeuta pracujący z uzależnionymi bardzo szczerze opowiada o swoim życiu: młodości naznaczonej ćpaniem (przez wiele lat brał heroinę), o trudnych latach wychodzenia z nałogu, wreszcie o żmudnej pracy nad sobą i smakowaniu blasku codziennego życia. Książka porusza szczerością i mądrością, bo Rutkowski ma nie tylko wiedzę książkową, ale też bogate i ciężkie doświadczenia osobiste. Sporo tam głębokich i ważnych myśli o istocie uzależnienia narkotykowego, o sposobach wyjścia z nałogu, o pracy nad sobą, o sztuce mądrego życia. Poruszająca, mądra i ważna książka.

Zaczyna się książka od pierwszego heroinowego strzału, który lepszy od orgazmu, więc chce się go powtórzyć. Ale bardzo szybko pojawia się uzależnienie, poza tym „Z nieoficjalnych badań wynika, że z uzależnienia heroinowego wychodzą trzy osoby na 100. Tak ciężko jest ją odstawić.”

Poruszająco opisuje Rutkowski istotę narkomanii: „W piramidzie hierarchii potrzeb człowieka, według Abrahama Maslowa, u podstawy są potrzeby fizjologiczne. W wypadku narkomana poziom niżej pojawia się głód narkotykowy. On warunkuje wszystko.” Dla narkomana: „Do gry wchodzi tzw. mózg pierwotny – mózg gadzi. Ta część mózgu, która jest poza kontrolą świadomości. To jest już działanie na poziomie instynktu. Narkoman to dziki zwierz w trakcie ciągłego polowania. Polowania, czyli zdobywania kolejnej działki towaru.”. Zatem: „narkomani to oszuści. To są ludzie, którzy potrafią sprzedać własne dziecko za towar. Tu nie ma miejsca na litość, współczucie. To jest piekło. Piekło na poziomie świadomości.” Poruszający przykład: przyznał się rodzicom, że ćpa, tylko dlatego bo „chciałem od ojca pieniędzy na towar – żebym nie musiał atakować ludzi na ulicy, bo wylądowałbym w więzieniu. Robiło tak wielu moich ówczesnych kolegów.”

Mówi też Rutkowski o supertrudnym odchodzeniu od uzależnienia, o olbrzymiej pracy nad sobą. O inteligencji emocjonalnej, która na niskim poziomie u wpadających w uzależnienie narkotyczne. A polska szkoła z jej autorytarnym podejściem nie uczy inteligencji emocjonalnej na lekcjach. Za to dzieciaki uczą się jej w szkole „na przerwach, na boiskach, w toaletach na papierosku, na imprezach.” Poza tym negatywne doświadczenia są b.ważne dla inteligencji emocjonalnej: „Żyć to doświadczać. Również tego, co negatywne. A w myśl teorii Erika Eriksona to właśnie bodźce negatywne są głównym czynnikiem kształtującym osobowość człowieka. Oczywiście do pewnego poziomu.”

Z drugiej strony środowisko narkomanów to była prawdziwa szkoła przetrwania, twarda szkoła inteligencji emocjonalnej: „Myślę, że tego, czego nauczyłem się podczas swojego upadku, nie dała mi żadna szkoła. Żadne późniejsze szkolenia nie dały mi tego, co – powiem brutalnie – dał mi bajzel. Tam naprawdę trzeba było się mocno wykazać, żeby przetrwać – nie dać się zamordować fizycznie, ale też mentalnie, moralnie, egzystencjalnie.”

Mówi Rutkowski o swojej ciężkiej chorobie, z której wyszedł m.in. dlatego, że mocno wierzył iż wyzdrowieje: „wiara czyni cuda. I nie trzeba być osobą wierzącą. Wiara czyni cuda również w wypadku ateisty, jeśli tylko uwierzy w powodzenie tego, co chce zrealizować.”

Podkreśla ważność wysiłku fizycznego: „Jest taka zasada: jeśli będziesz aktywny fizycznie przynajmniej raz dziennie przez pół godziny, nie ma opcji, żebyś się od czegoś uzależnił. Chyba że uzależnisz się od biegania.”

To ważna i mądra książka, pełna ciekawych i inspirujących myśli i zaleceń, nawet jeśli nie ze wszystkimi się zgadzamy, to warto ją przeczytać.

W tym wywiadzie rzece 51-letni terapeuta pracujący z uzależnionymi bardzo szczerze opowiada o swoim życiu: młodości naznaczonej ćpaniem (przez wiele lat brał heroinę), o trudnych latach wychodzenia z nałogu, wreszcie o żmudnej pracy nad sobą i smakowaniu blasku codziennego życia. Książka porusza szczerością i mądrością, bo Rutkowski ma nie tylko wiedzę książkową, ale też...