Było to moje pierwsze i ostatnie spotkanie z Ewą Barańską.
Koncepcja na fabułę bardzo mi się podobała. Natomiast autorka prawie w ogóle się nie wysiliła. Miałam wrażenie, że czytam blog dziewięciolatki. Jest to płytka, płaska, bezbarwna i kompletnie pozbawiona duszy książka.
Autorka przedstawiła nam niedopracowanych bohaterów, typowych nastolatków. Większość znamy tylko z imienia. Książka została pozbawiona wszelkich opisów. Gdyby Barańska poświęciła im trochę więcej czasu, może byliby wiele ciekawsi. Sama zaś czułam, że Weronikę i Michała nic nie łączy. Została tu przedstawiona, naciągana miłość. Chwilami byłą po prostu śmieszna.
Autorka użyła rażących słów. Widać, że chyba ma niedopracowany styl. Przypominało to zlepkę amatorskich opowiadań. Nietolerancja religijna, depresja, konsekwencje wypadku, rodzina, którą dotknęła tragedia - jak te wszystkie tematy zostały zmieszczone w niecałych 200 stronach?! Rozumiem, gdyby pisarka, była nastolatką, ale sądząc po wieku, jest raczej doświadczoną osobą.
Dialogi? Tak denne, że podnosiły mi ciśnienie. Nie mogłam ich po prostu strawić. Takie... płytkie. Pozbawione naturalności.
Żałuję, że straciłam trochę czasu na tą książkę. Szkoda słów, nie polecam nikomu.

Było to moje pierwsze i ostatnie spotkanie z Ewą Barańską.
Koncepcja na fabułę bardzo mi się podobała. Natomiast autorka prawie w ogóle się nie wysiliła. Miałam wrażenie, że czytam blog dziewięciolatki. Jest to płytka, płaska, bezbarwna i kompletnie pozbawiona duszy książka.
Autorka przedstawiła nam niedopracowanych bohaterów, typowych nastolatków. Większość znamy tylko z...