Przypadek, niedoinformowanie, niedopatrzenie, tytuł, który był niczym miękki kocyk opatulający mnie całą i zaczęłam czytać cykl Jan Karon od jedenastego tomu. Brawo ja! Może i weszłam na uliczki Mitford jak niespodziewany gość, ale bohaterowie powieści szybko sprawili, że poczułam się, jakbym zawitała może nie do starych znajomych, ale do kogoś, kogo chętnie bliżej poznam, bo tak dobrze mi w tym towarzystwie.

Przesilenie wiosenne ostatnio wysysało ze mnie wszelkie siły, słońce jeszcze nie naładowało mi na nowo baterii i każdy krok postawiony poza mieszkaniem wywoływał we mnie poczucie, że „chłodno, głodno i do domu daleko”. Myślę, że dlatego tak chętnie wyciągnęłam ręce po „Blisko i bezpiecznie” i nawet w momencie odkrycia faktu, jak wiele części nie znam, nie odłożyłam lektury.

Ileż ciepła ma w sobie ta historia, choć przecież mnóstwo w niej trudnych i smutnych spraw, które jedynie dobra wola i boska pomoc są w stanie doprowadzić do szczęśliwego zakończenia. Emerytowany pastor, Tim Kavanagh i jego żona cały czas nie szukając przygód, mieszają się w różnorakie problemy nękające mieszkańców Mitford. Również ich patchworkowa rodzina wymaga nieustającej troski i uwagi. Narracja prowadzona z punktu widzenia ojca Tima mnie rozczulała. Pastor jest miotany różnymi wątpliwościami, czuje się zagubiony i nie zna odpowiedzi na wszystkie pytania. Stara się jak może, a jak nie może, to ucieczki szuka w modlitwie i ufności w Boga.

Podziwiam pisarkę, która czyniąc bohaterem swej opowieści pastora, nie popadła w dewotyzm i nie uległa silnej potrzebie nawracania na jedyną słuszną ścieżkę wiary. Owszem, w książce często są odwołania do wiary i religii, ale nie rażą, nie irytują i wypadają bardzo naturalnie. Jedynym mankamentem powieści jest sposób podania niektórych dialogów, ale zdają sobie sprawę, że specyfika dialogów w języku angielskim czasami jest trudna do przełożenia na język polski.

„Blisko i bezpiecznie” to naprawdę dobra, odprężająca lektura, którą czytało mi się bardzo przyjemnie, bez poczucia, że coś tracę przez nieznajomość poprzednich części. Gwiazdkę więcej przyznaję za to, że pastor Tim zaczytuje się w „Quo vadis” Sienkiewicza. Pozostaje mi tylko zakręcić się koło pozostałych części cyklu i jednak będę chciała przeczytać je chronologicznie.

Przypadek, niedoinformowanie, niedopatrzenie, tytuł, który był niczym miękki kocyk opatulający mnie całą i zaczęłam czytać cykl Jan Karon od jedenastego tomu. Brawo ja! Może i weszłam na uliczki Mitford jak niespodziewany gość, ale bohaterowie powieści szybko sprawili, że poczułam się, jakbym zawitała może nie do starych znajomych, ale do kogoś, kogo chętnie bliżej poznam,...