Frances Mayes

Ta książka podoba mi się coraz mniej. Z każdą kolejną lekturą mniej odczuwam zachwytów, a więcej momentów znudzenia, niedowierzania i lekkiego zażenowania. Wszystko to jakieś zbyt proste, zbyt lekkie. Taka bajka, w którą zwłaszcza dziś, w czasach zarazy, inflacji, kryzysów gospodarczych i politycznych trudno uwierzyć. Powiedzmy sobie wprost - to nie jest literatura wysokich lotów. Mayes może i jest profesorką literatury, ale o Toskanii niewiele się z jej powieści dowiemy. To nie esej o sztuce, to nie przewodnik, to nawet nie powieść. Ot, zgrabnie napisane wspomnienia, które ładnie opakowane i zareklamowane udało się sprzedać. Miałem to szczęście, że przez te kilkanaście lat od pierwszego wydania tej powieści trafiłem na mnóstwo innych pięknych książek o Włoszech, Toskanii, Grecji czy Prowansji. Eseje Marka Zagańczyka, "Obrazy Włoch" Pawła Muratowa, cudowny "Tryptyk Oksytański" profesora Wodnickiego, czy starocie Patricka Leigh Fermora z jego wędrówek po Peloponezie. Z tego dowiecie się naprawdę więcej o kulturze, sztuce, historii... Być może coraz starszy jestem, być może wyrobił mi się gust literacki, ale nie bez nuty żalu stwierdzam, że "Pod słońcem Toskanii" nie znosi próby czasu i miejscami niebezpiecznie ociera się o kicz i infantylizm. Muszę też jednak napisać, że w ostatnich latach odbyłem dwie wyprawy do Włoch. Będąc we Florencji i przemierzając toskańskie krajobrazy, wcale nie myślałem o książkach Muratowa, a - tak, tak, o wspomnieniach Frances Mayes. "Pod słońcem Toskanii" przeczytałem trzy razy. Po raz czwarty po książkę raczej już nie sięgnę.