Nigdy wcześniej nie czytałam Christensena i dlatego długo podchodziłam do tej książki. Ale w końcu przyszedł na nią czas. I jakże byłam uradowana, gdy zaczęłam ją czytać i poczułam, że w końcu w tym roku trafiłam na naprawdę świetną książkę, gdyż jakoś w tym roku średnio wypadało większość co brałam w rękę. Skojarzyła mi się ta książka mocno z „Magiczne lata” Roberta McCammona. Jednak tam chłopcy żyli więcej na krawędzi wyobraźni, ale przez co bardziej realistycznie, bo normalnie, bez narkotyków, pijaństwa i tego wszelkiego dziadostwa niszczącego życie. Książka o sile przyjaźni chłopców ze szkolnych lat podstawówki, aż do początków dorosłości, gdzie książka się kończy. Żyją w okresie Beatlesów, są ich bezwzględnymi fanami na swój sposób. To mnie nie poniosło na tej fali, gdyż o Beatlesach wiem nie za wiele, więc wymieniane kawałki i tytułu nic mi nie mówiły. Nie mniej, niczemu to nie szkodziło. Historia toczy się przez dzieje 4 chłopców, mimo że niecierpię wszelkich uzależnień i żal mnie brał, gdy książka zaczęła przechodzić na tory ciągu narkotyczno, pijackiego i strasznego lenistwa, to książka mi przez to jakoś nie zbrzydła, a może już nie była tak świetna jak z początku. Bo wolałbym, by akcja była jak na początku, młodzi chłopcy i rzeczy zakazane, ale żyjący w swej naiwności i wieku, nie ważą się przed niektórymi rzeczami. Podobała mi się ta przyjaźń, ta więź, mimo że rozchodziła się przez lata, każdy różnił się od siebie. Ale i tak pozostawali jednością, mogli na siebie liczyć, co można szczególnie zauważyć pod koniec książki, około 200 stron do końca. Sam koniec, ostatni rozdział, zaskoczył mnie niemożliwie. Pojawił się z nikąd. Jednak takie właśnie zakończeni, było najlepszym zakończeniem tej książki. Niektórym ta książka mocno nie przypada do gusty i owszem, może czasem nieco nuży, jednak nie odczuwałam jakiegoś strasznego znudzenia, czy odczucia, że co ja w ogóle czytam. Nie. Moim zdaniem książka jest treściwa, choć nie koniecznie "smaczna" z powodu rozległości patologii, która się tam pojawia. Nie każdemu to leży, mi też nie. Jednak mnie ta książka urzekła od początku, mimo wszystko.

Nigdy wcześniej nie czytałam Christensena i dlatego długo podchodziłam do tej książki. Ale w końcu przyszedł na nią czas. I jakże byłam uradowana, gdy zaczęłam ją czytać i poczułam, że w końcu w tym roku trafiłam na naprawdę świetną książkę, gdyż jakoś w tym roku średnio wypadało większość co brałam w rękę. Skojarzyła mi się ta książka mocno z „Magiczne lata” Roberta...