Zacznę od tego, że książka nie jest zła. Na początku trochę się dłuży, dzięki czemu dość dobrze poznajemy główną bohaterkę, potem akcja nabiera tempa i robi się ciekawiej, ale... no właśnie. Mam wrażenie, że autorka poważnie przesadziła z ilością problemów z jakimi spotyka się Kate. Oto dziewczyna z rozbitego domu, posiadająca siostrę z zespołem Downa (która umiera) i niezrównoważoną matkę (która popełnia samobójstwo), dowiaduje się, że zapada na śmiertelną chorobę. Jest to dla niej jednoznaczne z tym, że nie powinna się z nikim wiązać, ale los jest przewrotny i dziewczyna wikła się w jakiś niezrozumiały trójkąt miłosny. Bo niby kocha Gusa, ale Kellera też, a oni jakoś tę jej miłość do drugiego faceta rozumieją i akceptują. Żeby było ciekawiej w książce spotkamy się również z problemem wczesnego rodzicielstwa, bulimii, aborcji, apodyktycznych rodziców, molestowania seksualnego no i oczywiście homoseksualizmu oraz prześladowania na tym tle. Ufff. Jak na jedną książkę to chyba trochę za dużo. Mam nadzieję, że w kolejnej części autorka jest bardziej powściągliwa. Promyczka oczywiście można polubić, książka wzrusza i inspiruje i to jest jej największa zaleta i chyba właśnie dlatego mimo wszystko warto ją przeczytać.

Zacznę od tego, że książka nie jest zła. Na początku trochę się dłuży, dzięki czemu dość dobrze poznajemy główną bohaterkę, potem akcja nabiera tempa i robi się ciekawiej, ale... no właśnie. Mam wrażenie, że autorka poważnie przesadziła z ilością problemów z jakimi spotyka się Kate. Oto dziewczyna z rozbitego domu, posiadająca siostrę z zespołem Downa (która umiera) i...