Dawno już mi się nie zdarzyło, że przeczytałam książkę w jeden dzień. Jednak "Franco" sprawił, że ta niedziela była bardzo produktywna czytelniczo.

Co prawda, tej książce daleko do "Promyczka" czy nawet do "Gusa", to jednak nie mogę ukrywać, że bardzo wciągnęłam się w lekturę.

Franco i Gemma to świetne postaci, które bardzo polubiłam. Choć zaczęłam z dystansem podchodzić do relacji, które rozwijają się stanowczo zbyt szybko, w tym ich przypadku nawet aż tak bardzo mi nie przeszkadzało. Zwłaszcza, jak później ich znajomość nabrała już naturalniejszego tempa. Między tymi postaciami ogromna chemia i wyjątkowa więź, więc nie mogłam nie trzymać za nich kciuków.

Ale muszę przyznać, że pod koniec książki zaczęło się lekko psuć. Rozumiem, że zawsze musi się pojawić w takiej książce jakieś nieporozumienie czy coś, ale tutaj postaci zrobiły problem (?) z niczego. Naprawdę nie rozumiem, czemu powstał ten chwilowy zgrzyt, bo nie miał powodu, żeby w ogóle zaistnieć. Tym bardziej, że praktycznie po chwili został rozwiązany. Eh, typowe robienie problemów z niczego.

Jednak poza tym bardzo przyjemnie spędziłam przy tej książce czas. Trochę się obawiałam, że "Franco" będzie bardzo odstawać od pozostałych, jednak koniec końców nie miało to znaczenia. Liczyło się tylko to, jak lekko mi się czytało tę książkę.

Dodatkowy plus za gościnne pojawienie się postaci z zupełnie innej serii. To była dla mnie bardzo miła niespodzianka.

Dawno już mi się nie zdarzyło, że przeczytałam książkę w jeden dzień. Jednak "Franco" sprawił, że ta niedziela była bardzo produktywna czytelniczo.

Co prawda, tej książce daleko do "Promyczka" czy nawet do "Gusa", to jednak nie mogę ukrywać, że bardzo wciągnęłam się w lekturę.

Franco i Gemma to świetne postaci, które bardzo polubiłam. Choć zaczęłam z dystansem podchodzić...

Trzecia część, w której poznajemy losy kolejnego bohatera poznanego w "Promyczku". Przyjemnie się czytało, jeżeli ktoś lubi książki ze szczęśliwymi zakończeniami i o miłości - to polecam.

Trzecia część, w której poznajemy losy kolejnego bohatera poznanego w "Promyczku". Przyjemnie się czytało, jeżeli ktoś lubi książki ze szczęśliwymi zakończeniami i o miłości - to polecam.

Po świetnym, acz dziwnym Promyczku i nawet lepszym Gusie, Franco... rozczarowuje. Tamte dwie historie miały ewidentnie jakiś cel i coś do przekazania, tutaj mam wrażenie zabrakło pomysłu i historia Franco była taką zapchaj dziurą, żeby zamknąć trylogię. Byłą przyjemna, ale zabrakło tego czegoś, co by ją wyróżniło na tle poprzednich, zwyczajnie była i coś czuję, że za tydzień będzie tylko tytułem na liście, bo nie jest jedną z tych, które zapadłyby na długo w pamięć.

Po świetnym, acz dziwnym Promyczku i nawet lepszym Gusie, Franco... rozczarowuje. Tamte dwie historie miały ewidentnie jakiś cel i coś do przekazania, tutaj mam wrażenie zabrakło pomysłu i historia Franco była taką zapchaj dziurą, żeby zamknąć trylogię. Byłą przyjemna, ale zabrakło tego czegoś, co by ją wyróżniło na tle poprzednich, zwyczajnie była i coś czuję, że za...

Książka dobra, przyjemnie się ją czytało. Mimo to seria Promyczka mogłaby bez niej istnieć i może nawet byłaby pełniejsza.

Książka dobra, przyjemnie się ją czytało. Mimo to seria Promyczka mogłaby bez niej istnieć i może nawet byłaby pełniejsza.

"Franco" to książka która uzupełnienia całą serię "Promyczka". Jest bardzo przewidywalna, nie jest tak emocjonalna jak poprzednie części, chwilami miałam wrażenie, że była pisana jakby na siłę, ale zakończenie ją rekompensuje. Bardzo lubię zakończenia, w których opisane są dalsze losy bohaterów. Jest to najsłabsza część, ale polecam całą serię ❤️

"Franco" to książka która uzupełnienia całą serię "Promyczka". Jest bardzo przewidywalna, nie jest tak emocjonalna jak poprzednie części, chwilami miałam wrażenie, że była pisana jakby na siłę, ale zakończenie ją rekompensuje. Bardzo lubię zakończenia, w których opisane są dalsze losy bohaterów. Jest to najsłabsza część, ale polecam całą serię ❤️

Książkę czyta się szybko. Jest to opowieść o Franco, przyjacielu Gusa. Świetna historia o tym, że zawsze warto zawalczyć o to co się kocha.

Książkę czyta się szybko. Jest to opowieść o Franco, przyjacielu Gusa. Świetna historia o tym, że zawsze warto zawalczyć o to co się kocha.

Okładka przedstawiona jest w pastelowych kolorach, widzimy również mężczyznę. Nie posiada skrzydełek, które chroniłyby przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca, odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Literówek brak. Podzielona została na rozdziały, które nie są ani za długie ani za krótkie. Zarówno Promyczek, Gus jak i Franco pasują do siebie okładkami i świetnie się prezentują na półce.

Moje kolejne spotkanie z piórem autorki przebiegło pomyślnie. Czytało mi się szybko, lekko i przyjemnie. Bardzo przyjemnie. Chłonęłam stronę za stroną, byłam tak zaaferowana losami bohaterów, że nawet nie wiem, kiedy ją skończyłam. Nie mogłam się oderwać, a nawet i po prostu nie chciałam. Historia, jaką napisała Kim jest ogromnie... PRAWDZIWA. Takie problemy jak oni mamy również i my i może też przez to człowiek od razu inaczej też patrzy na powieść. Wie, że to, o czym czyta jest prawdziwe. A gdy dochodzą emocje, to już w ogóle pozamiatane...

Franco i Gemma to główni bohaterowie. Na samą myśl o nich robi mi się cieplej na sercu, czuję wzruszenie. Takich ludzi jak oni to... ze świecą szukać. Podejmują różne decyzje, nie każda z nich jest dobra, bo wielokrotnie ja bym zmieniła ich bieg. Jednak wszystko jest po coś i tutaj też miało to sens.
Franco wzbudził we mnie wzruszenie w wielu sytuacjach, nie spodziewałam się, że jeszcze oprócz mojego męża (serio mówię) istnieje taki ktoś. :) A poza tym coś czuję, że dla wielu czytelniczek to taki książkowy "crush". Jest to taki mężczyzna idealny jako facet, ojciec dzieci, przyjaciel, kochanek... Ideał, po prostu.
Zaś jeśli chodzi o Gemmę, to też dziewczyna, która ma poukładane w głowie. Co prawda poznajemy ich w nietypowej scenie, ale to nie jest aż tak ważne. Każdy z nas ma prawo do robienia głupot, a oni je sobie dawkują. Przecież... I tak stan rzeczy nie potrwa długo. A przynajmniej tak im się wydaje.
Uważam, że postacie wykreowane w tej pozycji są naprawdę mocne. Każdy z nich jest inny, ma swój charakter. I zdecydowanie są to postacie, które polubiłam i za nimi tęsknię. Nie są płascy i nijacy. Zapadają w pamięć.

Z kolei jeśli chodzi o wątek marzenia Gemmy - nieco się zdziwiłam, ale... Jest też to takie mocno realne. I to, jak postrzega go ona jak i Franco... Czuję naprawdę ogromne wzruszenie! To bardzo wrażliwy temat, który Kim Holden naprawdę w lekki sposób opisała, a jednocześnie dosadny.
Emocji czułam tutaj sporo, bowiem wszystkie rozterki głównych bohaterów były tak jakby moje. Stąd to ogromne wzruszenie, przyspieszone bicie serca. A serce w ogóle wyskoczyło mi niemal z piersi, gdy napotkałam nawiązanie do Maybe someday - czyli mojej ulubionej jak dotąd powieści Hoover! 💓

Reasumując uważam, że warto sięgnąć po ostatni, najspokojniejszy tom z tej trylogii. Znajdziecie tutaj relację, która uzależnia, prawdziwe uczucia i problemy - samo życie bez koloryzowania. Przyjaźń, miłość w różnych barwach. Akcja ma odpowiednie tempo, a lektura nie nudzi. Ja byłam tak zaczytana, że nawet nie wiedziałam kiedy, a doczytywałam ostatnie zdanie. POLECAM szczerze!

Okładka przedstawiona jest w pastelowych kolorach, widzimy również mężczyznę. Nie posiada skrzydełek, które chroniłyby przed uszkodzeniami mechanicznymi. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca, odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Literówek brak. Podzielona została na rozdziały, które nie są ani za długie ani za krótkie. Zarówno Promyczek, Gus jak i...

Franco to perkusista zespołu i najlepszy przyjaciel Gusa, znanego z poprzednich części serii. Pochodzi z kochającego się i wielodzietnego domu, w którym mieszają się kultury, a nadrzędna wartością jest właśnie rodzina. Sam też wie, że chciałby tego samego w rodzinie, którą stworzy, jednak nie udało mu się dotąd poznać nikogo, kto przykułby jego uwagę na dłużej. Oczywiście kocha muzykę ponad wszystko, ale wyobraża sobie siebie także w roli męża, a nawet ojca, i nie ma z tym problemu, pomimo stosunkowo młodego wieku.

Gemma pochodzi z Wielkiej Brytanii. Jej pobyt w Stanach jest związany ze zobowiązaniami zawodowymi i zdecydowanie ma swój termin ważności. To niezwykle inteligentna, ciężko pracująca i ambitna kobieta, lecz w swoim wnętrzu ma coś niezwykłego. Przyciąga do siebie ogromnym optymizmem, pozytywnym i niewymuszonym podejściem do ludzi, co rzadko się spotyka. Szkoda jedynie, że takim promyczkiem dla Franca może być jedynie tymczasowo.

„Franco” to ostatnie powiązanie z moim ukochanym „Promyczkiem”. Niestety, poziom tej książki, w mojej ocenie, jest dużo niższy, aniżeli jej poprzedniczek. Co prawda, nie jest ona zła, pozostaje angażująca, a historia w niej opowiedziana jest wyjątkowa, momentami poruszająca, przekonuje i daje emocje. Jednak oceniając ją przez pryzmat innych tomów serii oraz twórczości Autorki wiem, że mogło być dużo lepiej. Być może to kwestia objętości powieści, przez co nie mamy możliwości na tak dogłębne poznanie postaci oraz wszystkich rozterek nimi targających. Z drugiej strony, co ciekawe, gdybym sięgnęła po tę powieść w pierwszej kolejności, jestem przekonana, że zakochałabym się w piórze Autorki i jej sposobie prowadzenia narracji. Bo pomimo wszystko, to nie jest zła książka – absolutnie! To życiowa opowieść o ludziach z realnymi problemami i potrzebami, bez wymyślnych sytuacji czy nadinterpretacji rzeczywistości dla ubarwienia fabuły. Wszystko, co tu znajdziemy, jest takie, jakim być powinno, a sam związek głównych bohaterów kreowany jest naturalnie i zgodnie również z tym, co czytelnik, podczas lektury odczuwa. Dodatkowo, Autorka oprócz tematu przedwczesnej straty bliskich osób – co jest naturalnym elementem tej trylogii, podnosi temat kobiecości i macierzyństwa – niezwykle ważny i świetnie tu przedstawiony. Co ciekawe, w książce znajdziemy także nawiązanie do „Maybe someday” C. Hoover, co dla mnie było przesympatycznym i zupełnie niespodziewanym elementem. I pomimo wszystko polecam tę książkę, tę trylogię i ogólnie twórczość Holden, bo naprawdę jest warta uwagi!

Franco to perkusista zespołu i najlepszy przyjaciel Gusa, znanego z poprzednich części serii. Pochodzi z kochającego się i wielodzietnego domu, w którym mieszają się kultury, a nadrzędna wartością jest właśnie rodzina. Sam też wie, że chciałby tego samego w rodzinie, którą stworzy, jednak nie udało mu się dotąd poznać nikogo, kto przykułby jego uwagę na dłużej. Oczywiście...

Tak jak pozostałe książki z tej serii, była szybka do czytania, napisana przyjemnym językiem. Historia duzo krotsza niż Gus i Promyczek. Dość prostolinijna. Polecam ją jako lekką, z happy endem do przeczytania w nawet jeden dzień, aczkolwiek jest mniej emocjonujaca niż poprzednie książki autorki.

Tak jak pozostałe książki z tej serii, była szybka do czytania, napisana przyjemnym językiem. Historia duzo krotsza niż Gus i Promyczek. Dość prostolinijna. Polecam ją jako lekką, z happy endem do przeczytania w nawet jeden dzień, aczkolwiek jest mniej emocjonujaca niż poprzednie książki autorki.

Widać, że autorce zabrakło "pary" na Franco. Książka nie ma nawet połowy objętości poprzednich tomów. Historia nie przypadła mi do gustu. Gus ratował trochę sytuację, ale że nie była to część poświęcona jego osobie, było go jak na lekarstwo.

Widać, że autorce zabrakło "pary" na Franco. Książka nie ma nawet połowy objętości poprzednich tomów. Historia nie przypadła mi do gustu. Gus ratował trochę sytuację, ale że nie była to część poświęcona jego osobie, było go jak na lekarstwo.