Zachęcona setkami pozytywnych opinii postanowiłam sięgnąć po tę pozycję, mając na uwadze, iż może to być kolejna przereklamowana pozycja. Kate Sedgwick - wiecznie uśmiechnięta, pozytywna osoba, która swoim uśmiechem rozświetla świat wokół siebie. Przez pierwsze strony myślę sobie " No bez jaj - taka chodząca endorfinka, która w każdym widzi coś dobrego, wszystkich kocha i jest samym pozytywem - takich ludzi po prostu nie ma - utopia". Na początku jej osoba mnie mierziła, jednakże książka jest napisana takim stylem, że czyta się samoistnie dalej. I dziękuję sobie i autorce - sobie, że nie zaprzestałam czytać, autorce, że napisała tę historię. Im dalej zagłębiamy się w historię Kate, im bardziej ją poznajemy, tym bardziej chcemy, aby ta historia trwała.
Kate wyjeżdża na studia, pozostawiając swój znany świat, w którym był Gus - jej najlepszy przyjaciel wraz ze swoim zespołem "Rook", jego mamę, a także przeszłość, która jak się okazuje nie była wcale taka kolorowa. W nowym miejscu poznaje nowych przyjaciół, którzy od pierwszej chwili ją wielbią, dzięki niej odkrywają swoje najbardziej skrywane tajemnice i otwierają się na świat. Keller - pracujący w kawiarni, do której Kate przychodzi po swoją czarną kawę, od której jest uzależniona - zaczyna walczyć z tym, co całe życie go krępowało i dusiło, Clayton - gej, dzięki Kate poznaje miłość swojego życia i stawia następny krok w swoim życiu - nie bojąc się o następny dzień, Stella - pozostająca przez całe życie w swojej skorupie, powoli z niej wychodzi. To dzięki Kate, jej uporowi, sile woli, wiecznemu optymizmowi, wszyscy ci ludzie poznają siebie na nowo, zaczynają akceptować swoje słabości i walczyć z nimi. Ta historia ma jednak drugie dno i to właśnie jest sedno i istota tej książki. Nic co widzimy, nie jest takie oczywiste. Kate ma swoją ogromną tajemnicę, której nie chce ujawniać, gdyż nie uważa, aby było to komuś potrzebne, a wręcz przeciwnie. Ta książka mnie złamała, poruszyła najgłębsze struny wrażliwości, jakie w sobie posiadam. Spojrzałam na świat oczami Kate i przyznałam jej w wielu sprawach rację, choć oczywiście nie wiem czy ja byłabym zdolna, aby żyć właśnie w taki sposób i w taki sposób walczyć ze swoimi demonami. Najpewniej, jak większość ludzi, załamałabym się, wpadłabym w głęboką depresję i nie wychodziłabym ze swojej skorupy nigdy. Kate jest osobą, którą chciałabym mieć u swojego boku codziennie, z której mogłabym czerpać siłę i radość, od której mogłabym nauczyć się, jak żyć i jak walczyć z każdym dniem. Czytając ostatnie strony płakałam tak bardzo, że mój syn się przestraszył, a ja nie mogłam mu wytłumaczyć, że to jest trzecia książka w moim życiu, która mnie tak bardzo poruszyła i która tak wiele wniosła do mojego serca. Miłość Kate i dobroć jest, jak rękawiczka - otula i sprawia, że jest Ci cieplej, niestety w końcu rękawiczkę trzeba ściągnąć i pozostaje tylko ciepłe wspomnienie....
"Zasada druga. Przeżywajcie każdy dzień, jakby był Waszym ostatnim.
Zasada trzecia. Bądźcie spontaniczni.
Zasada czwarta. Nie osądzajcie się nawzajem.
Zasada piąta. Tańczcie do upadłego.
Zasada szósta. Stwórzcie legendę.
Zasada siódma. Traktujcie przyjaciół, jak rodzinę.
Zasada ósma. Pozwólcie sobie kochać.
Zasada dziewiąta. Poświęćcie czasem trochę czasu na obejrzenie zachodu słońca".
A teraz idźcie....Stwórzcie legendę! To rozkaz.

Autorka pisała tę książkę, słuchając wielu artystów, ja czytając ją, jako podkład miałam "Ghost Machine" i ich debiutancki album "Ghost Machine" oraz "Hypersensitive" - głos Ivana Moddiego był dla mnie najlepszym tłem dla całej tej historii.

Zachęcona setkami pozytywnych opinii postanowiłam sięgnąć po tę pozycję, mając na uwadze, iż może to być kolejna przereklamowana pozycja. Kate Sedgwick - wiecznie uśmiechnięta, pozytywna osoba, która swoim uśmiechem rozświetla świat wokół siebie. Przez pierwsze strony myślę sobie " No bez jaj - taka chodząca endorfinka, która w każdym widzi coś dobrego, wszystkich kocha i...