Moje pierwsze spotkanie z sierżantem (jeszcze nie inspektorem) Johnem Rebusem. Spotkanie nawet udane. Rebus pomaga prowadzić śledztwo w sprawie morderstw nastoletnich dziewczynek w Edynburgu. Właśnie, pomaga, bo jest do niego przydzielony jako prosty wyrobnik (chodzenie po domach i przepytywanie ewentualnych światków, przeglądanie starych akt) i w ogóle się nim nie przejmuje. Ale i tak do połowy książki to śledztwa prawie nie ma. Jest tylko Rebus, jego bolączki, rodzina, miłostki i problemy. A oprócz tego pierwsze światło również kierowane jest na reportera miejscowego szmatławca Jima Stevensa, co do końca książki nie miało zbyt większego sensu. Tak więc do połowy to wynudziłem się strasznie. A potem akcja ruszyła jak z kopyta i trzymała w napięciu do końca. Czytało się nieźle. Plusem dodającym jest jeszcze pewien element charakteru Rebusa, a mianowicie świetne riposty; lubi czytać, więc pewnie naczytał się Chandlera.
Książeczka trochę nierówna, pełna skrótów, ale potrafi wciągnąć szczególnie przez wyrazistego bohatera.
Trzeba dodać, że powieść pisana była w 1987 roku, kiedy to do powszechnego użytku w policji wchodziły najprostsze komputery. Uwagi policjantów co do ich przyszłej funkcjonalności i oddziaływania na pracę są urocze.

Moje pierwsze spotkanie z sierżantem (jeszcze nie inspektorem) Johnem Rebusem. Spotkanie nawet udane. Rebus pomaga prowadzić śledztwo w sprawie morderstw nastoletnich dziewczynek w Edynburgu. Właśnie, pomaga, bo jest do niego przydzielony jako prosty wyrobnik (chodzenie po domach i przepytywanie ewentualnych światków, przeglądanie starych akt) i w ogóle się nim nie...