Kiedy zaczęłam czytać tę książkę, jedyne co mi zareklamowano, to świetne ujęcie 'cudownego dziecka' czyli tytułowego Nionia i jego relacji z ojcem. I gdyby książka zasadniczo miała o tym być, może nawet zasłużyłaby na wyższą ocenę, bo rzecz jest przedstawiona przyjemnie, szczególnie z początku, kiedy dialogi są wartkie, znajdzie się iskierka humoru, a całość nie trąci przesadnym dydaktyzmem. Niestety im dalej pomiędzy karty książek, tym gorzej - w pewnym momencie wykłady Ryszarda są tak przytłaczająco nudne dla czytelnika dorosłego o ustabilizowanym światopoglądzie, że miejscami miałam ochotę przeskoczyć parę stron. W powieści odbiorcą jest pięciolatek, ale w rzeczywistości czytają to ludzie o wiele starsi, o czym autor zdaje się zapominać, wystrzegając się w większości przypadków skrótów myślowych i jakichś omówień.

Na tyle książki (niewielkich rozmiarów zresztą, ale to ani plus ani minus) wspomniane są "wątki": świat bez kobiet jest zły, mężczyźni są samotni i wrażliwi, w polski Kościele panuje herezja... Podobno to tylko niektóre. Tu muszę niestety zaprotestować, bo "wątki" to bardzo huczna nazwa dla tych ledwo zarysowanych napomknień. Przewija się wątek kościoła, przewija się wątek bitej Ariadny, odchodzącej matki Nionia, zniknięcie Ottona i cała tajemnica znikających osób, w tym księdza Mościka... Ale to wszystko tylko się przewija. Tak naprawdę każdy dostaje po scenie czy dwóch, jako tło do edukacji małego Nionia.

W efekcie książka jest o niczym. Żaden fizyczny wątek nie ma swojego rozwiązania. Otton znika i już nie dowiadujemy się jak i dlaczego, nie odkrywamy powiązań z Kościołem, a w sumie zniknięcie jest jedynym bieżącym wydarzeniem, które mimo wszystko nie może zostać uznane za całą fabułę.

Ciekawymi wstawkami są wiersze Ottona, abstrakcyjne, wręcz groteskowe, ale w dużej mierze pobudzające do nieszablonowego myślenia. Docenić też można aspekt filozoficzny, bo z dialogów, a może bardziej z wierszy Ottona wyłuskałam nieco refleksji, niestety boli mnie fakt, że w pewnym miejscu filozofią próbuje się wytłumaczyć, czemu postacie są mdłe, a akcji nie ma. Pojawia się teoria nieokreśloności, pięciu cech bohatera, całego metkowania i spłaszczania ludzi wokół w naszych oczach, a w końcu Ryszard odkrywa, że nie powinien być bohaterem książki o śledztwie, tylko o ojcu i synu. I takie dostajemy zakończenie.

Suma sumarum, nie polecam tej pozycji, bo niesie ze sobą rozczarowanie i poczucie urwanych wątków, jakby zmarnowało się czas na czytanie pół książki, wiedząc, że druga połówka nie istnieje (poprawcie mnie jeśli ktoś słyszał o części drugiej, ale internet milczy).

Kiedy zaczęłam czytać tę książkę, jedyne co mi zareklamowano, to świetne ujęcie 'cudownego dziecka' czyli tytułowego Nionia i jego relacji z ojcem. I gdyby książka zasadniczo miała o tym być, może nawet zasłużyłaby na wyższą ocenę, bo rzecz jest przedstawiona przyjemnie, szczególnie z początku, kiedy dialogi są wartkie, znajdzie się iskierka humoru, a całość nie trąci...