Depresja poporodowa zawsze kojarzyła mi się z cichą, zamkniętą w sobie, oderwaną od życia osobą, która nie potrafi, lub nie może sama zająć się dzieckiem, spędza długie godziny w samotności i dopiero duże wsparcie ze strony rodziny i lekarzy pozwala jej dojść do siebie. Wizja, jaką przedstawia autorka w powyższej książce jest zupełnie inna. Ari walczy, jest wściekła, nie potrafi pogodzić się ze zmianami. Jej nastroje są nie do przewidzenia, raz kocha swoje dziecko, raz go nienawidzi. Doskonale wie, że nikt nie potrafi jej zrozumieć, jest sama ze swoimi problemami, ale nie ma najmniejszego zamiaru spotykać się z lekarzem. Wściekłość kobiety jest niezwykle widoczna poprzez ciągłe inwektywy podczas wewnętrznych monologów. Książka z jednej strony przedstawia wydarzenia bieżące, które bardzo mocno przedstawiają emocje kobiety, z drugiej jest pewną formą wspomnień, podczas których młoda matka wraca do dzieciństwa, swojej młodości ale również przedstawia fakty o swoich przodkach sprzed jej urodzenia.

Więcej na: http://ksiazkowewyliczanki.blogspot.com/2016/03/melancholia-od-urodzenia-elisa-albert.html

Depresja poporodowa zawsze kojarzyła mi się z cichą, zamkniętą w sobie, oderwaną od życia osobą, która nie potrafi, lub nie może sama zająć się dzieckiem, spędza długie godziny w samotności i dopiero duże wsparcie ze strony rodziny i lekarzy pozwala jej dojść do siebie. Wizja, jaką przedstawia autorka w powyższej książce jest zupełnie inna. Ari walczy, jest wściekła, nie...