Na szybko, bez streszczenia.
Nie lubię się bać, nie  czytuję więc powieści grozy, nie znam "Domofonu" Miłoszewskiego i nie wiem, czy "Instytut" lepiej czy gorzej wpasowuje się w ramy gatunku.
A co wiem?
Przy okazji recenzji "Króla", ktoś opisał Twardocha jako twórcę lubiącego zapach krwi. Myślę, że Jakub Żulczyk również takie ciągoty ma, ale potrafi  też być nieporadnie czuły i tym mnie ujmuje ;)   Umie pisać ładnym językiem i nawet wplecione liczne wulgaryzmy zupełnie nie psują doskonałego wrażenia.
Co jeszcze wiem?
A to, że  mam lęk wysokości i gdy Jacek spuszczał się na szmacianej linie z piątego piętra, tętno mi przyspieszyło dość mocno ;)
Ale tym razem, jak to miało miejsce przy " Ślepnąc od świateł", to nie emocje przesądziły o tym, że powieść przypadła mi do gustu; tutaj spodobał mi się plan obyczajowy - pokazana grupa wyobcowanych społecznie ludzi, z Agnieszką na czele. Żulczyk przedstawił ich bardzo sugestywnie i wiarygodnie - ich reakcje i zachowanie w obliczu nienormalnej sytuacji, zrobiły na mnie największe wrażenie. Wiodę zupełnie inne życie i prawdopodobnie, (bo nigdy nie wiadomo do końca co komu w duszy gra) inne wartości są mi bliskie,  a jednak interesujące było podglądanie odmiennych mieszkańców Instytutu.
Większość zarzuca Autorowi kiepskie zakończenie powieści, ale po zastanowieniu sama nie wiem, jakie byłoby właściwsze i ciekawsze i nie czuję żadnego niedosytu.
Podsumowując, przytoczę opinię, którą w pełni podzielam: "Żulczyk mógłby pisać o spalonym kotlecie, a ja i tak bym czytała". Może to mało lotne, ale czyż nie mam do tego prawa? ;)

Na szybko, bez streszczenia.
Nie lubię się bać, nie  czytuję więc powieści grozy, nie znam "Domofonu" Miłoszewskiego i nie wiem, czy "Instytut" lepiej czy gorzej wpasowuje się w ramy gatunku.
A co wiem?
Przy okazji recenzji "Króla", ktoś opisał Twardocha jako twórcę lubiącego zapach krwi. Myślę, że Jakub Żulczyk również takie ciągoty ma, ale potrafi  też być nieporadnie...