Instytut

Rozdział 3 ,Iga nosi sie na czarno ma .kolczyki w twarzy różowe rajstopy ma krótko ścięte platynowe włosy ,a za chwile opis ze ma czarne dredy ,pytanie jak wyglada Iga ??

Rozdział 3 ,Iga nosi sie na czarno ma .kolczyki w twarzy różowe rajstopy ma krótko ścięte platynowe włosy ,a za chwile opis ze ma czarne dredy ,pytanie jak wyglada Iga ??

Pokaż mimo to

Spotkałem się już wcześniej z literaturą Jakuba Żulczyka, z książką "Czarne słońce". Zapamiętałem sobie jego styl pisania jako niezwykle. . . wyrazisty. Autor ma z pewnością mocny styl pisania, przynajmniej takie wnioski można wyciągnąć po przeczytaniu "Czarnego słońca". Byłem wręcz ciekawy jego kolejnych powieści. Chciałem przeczytać dość znane "Ślepnąc od świateł", jednak była wypożyczona, więc ją zarezerwowałem. Wolny jednak był "Instytut" z czego się niezwykle ucieszyłem. Dość szybko znalazła się na moim biurku.

Na wstępie muszę dodać, że był to strzał w dziesiątkę. Oczekiwałem naprawdę mocnej treści, w której autor nie szczędzi przekleństw oraz brutalnych scen. I tak w sumie było. Jednak zauważyłem, że Żulczyk wszystkie te elementy wykorzystywał do specjalnych celów. Nie zamieszczał przekleństw w książce dla samych przekleństw, ale po to, aby podkreślić charakter samego bohatera lub sceny. Myślę, że wypadło to trochę nawet na korzyść.

Sama książka rzeczywiście mocna. Muszę przyznać, że był to jeden z lepszych kryminałów jakie czytałem. Chodzi o samo napięcie oraz niepokój. Żulczyk ma niesamowity dar przekonywania do treści. Olbrzymia jej część jest na tyle realna, że przeraża jeszcze bardziej. No i napięcie, o którym chyba nigdy nie zapomnę. Mimo faktu, że książka była krótka, autor sobie poradził lepiej z budowaniem napięcia niż niejeden król horroru.

Należy także napomnieć o pewnym drugim dnie książki. Nie możemy traktować jej dosłownie. Kiedy śledzimy sytuację Agnieszki i zagłębiamy się w akcję, zauważamy, że jest to opowieść o samotności, upadku młodzieńczych ideałów oraz poczucie wyizolowania i zdrady. Jest to w rzeczywistości piękna ballada o ludzkich problemach i zmaganiach z nowymi doświadczeniami.

Polecam przeczytać książka. Żulczyk ma bardzo dobre pióro i naprawdę podziwiam go za książki. Z niecierpliwością czekam, aż ktoś mi zwolni "Ślepnąc od światła".
Piotr Drwięga

Spotkałem się już wcześniej z literaturą Jakuba Żulczyka, z książką "Czarne słońce". Zapamiętałem sobie jego styl pisania jako niezwykle. . . wyrazisty. Autor ma z pewnością mocny styl pisania, przynajmniej takie wnioski można wyciągnąć po przeczytaniu "Czarnego słońca". Byłem wręcz ciekawy jego kolejnych powieści. Chciałem przeczytać dość znane "Ślepnąc od świateł",...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Agnieszka kobieta po przejściach dostaje w spadku duże mieszkanie zwane Instytutem. Wraz z przyjaciółmi z niewyjaśnionych przyczyn zostaje w nim uwięziona. Nie działa winda, za drzwiami kraty, nie działają telefony - są w pułapce a krzyki nie zdają się na nic. Kiedy to sobie wyobrażasz ciarki przechodzą po plecach.
Ciekawe są zachowania poszczególnych osób w sytuacji potrzasku bo z każdego wychodzi tzw. prawdziwe "ja". Zaczynają się wewnętrzne spory, pojawia się agresja i jest naprawdę strasznie. Nie wiadomo już kto jest kim, co będzie jutro i czego można się jeszcze spodziewać w tych ekstremalnych warunkach. Klimat książki i cała groza sytuacji w jakiej są bohaterowie sprawia, że warto sięgnąć po tą pozycję. Jest to jednak jedna z tych książek po przeczytaniu której myślisz: ale o co chodziło? a może jestem za głupia żeby to zrozumieć ?😂
Mój Instagram : kamila.nieskonczona
kobiety.o.kobietach
www.kobietyokobietach.pl

Agnieszka kobieta po przejściach dostaje w spadku duże mieszkanie zwane Instytutem. Wraz z przyjaciółmi z niewyjaśnionych przyczyn zostaje w nim uwięziona. Nie działa winda, za drzwiami kraty, nie działają telefony - są w pułapce a krzyki nie zdają się na nic. Kiedy to sobie wyobrażasz ciarki przechodzą po plecach.
Ciekawe są zachowania poszczególnych osób w sytuacji...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Każdy ma swoje demony, chciałoby się rzec. Czytając pierwsze strony Instytutu, co chwila pojawiali mi się niezłomni polscy bohaterowie prawicy o wolność nieskazitelnej ojczyzny z wrogiem, głównie tym nieistniejącym, walczący i ciągle tłumaczący wszelkie zło w kraju nimi, mitycznymi, nie do końca zidentyfikowanymi – „nimi”. A kim są „oni” u Żylczyka? Ilu ludzi, tylu ich.

Każdy z nas ma swoich „ich”. Zamknięty od zewnątrz instytut jawi się tu jako symbol zamknięcia naszego umysłu, ograniczonej percepcji świata. Patrzymy na świat przez sztywne ramy, które sobie narzuciliśmy. Dlatego dla punkówy „nimi” są dresiki lub kibole, dla kibola cracovii kibole wisły, dla gościa od finansów zakamuflowani biznesmeni, a dla rozczytanej pani z bliblioteki nierealne, niecielesny byty będące pragnieniami, myślami itp. literackimi wyobrażeniami. Jesteśmy w swojej ocenie świata, jego percepcji, widzeniu, zamknięci przez swoje pragnienia, fobie, patrzymy na rzeczywistość jak przez kraty, jak zamknięci w więzieniu własnych wizji, niczym ci całkowicie odmienni od siebie ludzie w instytucie. Wszystko to prowadzi do odrzucenia, samotności, smutku.

Swoje prywatne i małe światy, niepowodzenia, tłumaczymy odgórnym wrogiem, który za sznurki pociąga, stając się paradoksalnie niewolnikiem tychże, zazwyczaj nieistniejących bytów. Układy, spiski, służby specjalne, masoneria, itp.

Jest to też książka o trudnej egzystencji, w której gubimy marzenia, stajemy się automatycznie powtarzającymi czynności ludzikami, którzy dawno zatracili dążenie do szczęścia i własnej samorealizacji, poprzestając na tym, co niezbyt łaskawie podsuwa nam los, na najprostszym minimalizmie. Życie jest jak ten instytut, trochę z przypadku, trochę na siłę, pozbawione horyzontów, ściśle sklasyfikowane w obrębie wytyczonych ram. I pokazuje to
Żulczyk w ciekawy i atrakcyjny sposób. Całość dobrze się czyta, akcja choć uśpiona i ograniczona wciąga, nieco przeraża, trochę intryguje. Sprawnie ten obrazoburca, co szarga autorytet wielkiego wodza, przywódcy narodu nieco do postaci z Czterdziestolatka podobnego, posługuje się symbolami i metaforami. Książka dobra.

Żulczyk daje pesymistyczny, wręcz brudny obraz życia składającego się z kolejnych pasm niepowodzeń, cierpień, kłopotów, rozpadu więzi. To dość przypadkowy teatr, w którym ludzie stają się marionetkami, których sznurkami sami nie pociągają. Egzystencja staje się przypadkowa i prowadzi do pułapek bez wyjścia, jak życie Agnieszki, które koreluje z Instytutem – więzieniem. Jest też i wyższy wyraz tej przypadkowości. To podział świata na dysydentów i podwładnych, który delikatną paralelę kapitalizmu stanowi, ale delikatną, bo zdaje się, zupełnie nie o to autorowi chodziło.

Książka jest dobrze napisana, a całości nie szkodzą sztampowe, wręcz tandetne obrazy postaci drugoplanowych jak punkówa Iga czy kibol Seba. W pewien sposób ten dość kiczowaty i stereotypowy szkic koresponduje z przesłaniem o naszym stereotypowym i krótkowzrocznym spojrzeniem na świat, więc chcąc, nie chcąc – staje się artystycznym zabiegiem i dopełnia całość.

Wbrew pozorom nie jest to zwykły thriller, a kawał dobrej literatury pięknej o kondycji człowieka i świata nam mówiącej, podanej w sosie, którego smak znamy choćby z filmów Finchera. Myślę, że skojarzenie z tym reżyserem dość dobrze oddaje klimat ten dobrej powieści, którą polecam, choć fanem książkowych thrillerów nie jestem.

Każdy ma swoje demony, chciałoby się rzec. Czytając pierwsze strony Instytutu, co chwila pojawiali mi się niezłomni polscy bohaterowie prawicy o wolność nieskazitelnej ojczyzny z wrogiem, głównie tym nieistniejącym, walczący i ciągle tłumaczący wszelkie zło w kraju nimi, mitycznymi, nie do końca zidentyfikowanymi – „nimi”. A kim są „oni” u Żylczyka? Ilu ludzi, tylu ich....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wciąga niesamowicie, człowiek tworzy w głowie różne czasem kuriozalne scenariusze przez co sam koniec... wydaje się nieco rozczarowujący. Dobrze Żulczyk napisał w posłowiu, odnosząc się do słów Hitchcocka - przy tak potężnej tajemnicy jej rozwiązanie zawsze będzie zawodzić.

Wciąga niesamowicie, człowiek tworzy w głowie różne czasem kuriozalne scenariusze przez co sam koniec... wydaje się nieco rozczarowujący. Dobrze Żulczyk napisał w posłowiu, odnosząc się do słów Hitchcocka - przy tak potężnej tajemnicy jej rozwiązanie zawsze będzie zawodzić.

Pokaż mimo to

książka do pewnego momentu całkiem spoko i na duży plus stylistyka pisania autora z którym spotykam sie po raz pierwszy i naprawde przyjemnie sie czyta żulczyka. ale cóż to była za końcowka?! poprostu szalona, az sam sie zakręciłem jak baranie rogi heh, i za ta końcówke nizsza ocena chociaz z tego co wiem powstała poprawiona wersja tej książki ale cóż ja trafiłem na ta pierwsza opcje w bibliotece.... napewno bede chciał przeczytac w najblizszym czasie cos tego pisarza bo pisze naprawde swietnie i to godny polecenia autor

książka do pewnego momentu całkiem spoko i na duży plus stylistyka pisania autora z którym spotykam sie po raz pierwszy i naprawde przyjemnie sie czyta żulczyka. ale cóż to była za końcowka?! poprostu szalona, az sam sie zakręciłem jak baranie rogi heh, i za ta końcówke nizsza ocena chociaz z tego co wiem powstała poprawiona wersja tej książki ale cóż ja trafiłem na ta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jedyna czym porywa to miłością matki do córki. Reszta trywialna... jeżeli lubisz patrzeć na litery które przemykają ci bez większych emocji przed oczami to jest to lektura stworzona dla ciebie, a jeżeli uda ci się znaleźć coś więcej na tych kartkach to nie zostaje nic innego jak pogratulować.
Lubię Żulczyka, ale w tym wypadku nie urzekł mnie.

Książka jedyna czym porywa to miłością matki do córki. Reszta trywialna... jeżeli lubisz patrzeć na litery które przemykają ci bez większych emocji przed oczami to jest to lektura stworzona dla ciebie, a jeżeli uda ci się znaleźć coś więcej na tych kartkach to nie zostaje nic innego jak pogratulować.
Lubię Żulczyka, ale w tym wypadku nie urzekł mnie.

Pokaż mimo to

Książka z wczesnego okresu twórczości Jakuba Żulczyka - autora na tyle charakterystycznego, że dla wielu zderzenie się z jego stylem tworzenia może skończyć się znokautowaniem. Instytut jest według mnie najłatwiejszą w odbiorze książką Żulczyka, właśnie ją polecam znajomym na początek, na zapoznanie - bardzo wciągająca fabuła okraszona oryginalnym stylem autora może być właśnie dobrym wstępem do zapoznania się z resztą jego dorobku literackiego.

Książka z wczesnego okresu twórczości Jakuba Żulczyka - autora na tyle charakterystycznego, że dla wielu zderzenie się z jego stylem tworzenia może skończyć się znokautowaniem. Instytut jest według mnie najłatwiejszą w odbiorze książką Żulczyka, właśnie ją polecam znajomym na początek, na zapoznanie - bardzo wciągająca fabuła okraszona oryginalnym stylem autora może być...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jedna z wcześniejszych książek jednego z moich ulubionych autorów. Wciąga od początku do końca, mocne jak zawsze.

Jedna z wcześniejszych książek jednego z moich ulubionych autorów. Wciąga od początku do końca, mocne jak zawsze.

Pokaż mimo to

Gdzieś w pół drogi pomiędzy "przeciętną", a "dobrą". Zaczyna się całkiem interesująco, szczególnie pod względem językowym. O niebo lepiej niż w "Czarnym słońcu", które ani bawi, ani szokuje. Jednak im dalej, tym nudniej, słabiej, banalniej.

Gdzieś w pół drogi pomiędzy "przeciętną", a "dobrą". Zaczyna się całkiem interesująco, szczególnie pod względem językowym. O niebo lepiej niż w "Czarnym słońcu", które ani bawi, ani szokuje. Jednak im dalej, tym nudniej, słabiej, banalniej.

Pokaż mimo to