Instytut

Moim zdaniem ta książka jest jego najsłabszą. Jest, hmm, głupia. Ani fantasy, ani horror. Nudna, bo niewiarygodna. Postacie słabe. Siermiężna, taka na siłę przedobrzona.

Moim zdaniem ta książka jest jego najsłabszą. Jest, hmm, głupia. Ani fantasy, ani horror. Nudna, bo niewiarygodna. Postacie słabe. Siermiężna, taka na siłę przedobrzona.

Pokaż mimo to

Ta książka jest pojebana.- w skrócie. - McGregor

Ta książka jest pojebana.- w skrócie. - McGregor

Pokaż mimo to

Całkiem przyjemna lektura, chociaż czegoś mi tu zabrakło. Rozchodzi się o to, że stosunkowo mało miejsca powiesił autor postaciom, a ja lubię dobrze poznać bohaterów. Zresztą Agnieszka po prostu zasługuje na to, żeby lepiej poznać jej historię. Wątek tytułowego instytutu też nie do końca jest poprowadzony satysfakcjonująco. Warto by było poznać chociaż podstawowe zasady funkcjonowania tej organizacji. Wiecej uwag nie mam :)

Całkiem przyjemna lektura, chociaż czegoś mi tu zabrakło. Rozchodzi się o to, że stosunkowo mało miejsca powiesił autor postaciom, a ja lubię dobrze poznać bohaterów. Zresztą Agnieszka po prostu zasługuje na to, żeby lepiej poznać jej historię. Wątek tytułowego instytutu też nie do końca jest poprowadzony satysfakcjonująco. Warto by było poznać chociaż podstawowe zasady...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Skąd autor wziął pomysł na tą powieść wyjaśniło mi dopiero posłowie. Bardzo mroczna historia, rozwijająca się z każdą nową stroną, do samego końca nie pozwalająca na odgadnięcie przyczyny i sprawców nieszczęść głównej bohaterki. Na końcu wyjaśnienie, które jednak nic nie rozwiązuje.
Mimo dość średnich recenzji książki uważam ją za jedną z lepszych pozycji autora.

Skąd autor wziął pomysł na tą powieść wyjaśniło mi dopiero posłowie. Bardzo mroczna historia, rozwijająca się z każdą nową stroną, do samego końca nie pozwalająca na odgadnięcie przyczyny i sprawców nieszczęść głównej bohaterki. Na końcu wyjaśnienie, które jednak nic nie rozwiązuje.
Mimo dość średnich recenzji książki uważam ją za jedną z lepszych pozycji autora.

Pokaż mimo to

"Instytut" pochłania się jednym tchem, choć niepokoi, przeraża i obrzydza. Autor w posłowiu ma rację - to zagadka, której nie da się dobrze zakończyć, nie niszcząc jej jednocześnie. Ale to jednocześnie zagdaka fascynująca, wciągająca i niezwykle wielopoziomowa. Ale "Instytut" jest również książką o nieumiejętności dokonywania wyborów, o splocie niefortunnych zdarzeń, którzy wciąga bohaterów w niesamowite bagno, o niedojrzałości dorosłych i dorosłości dzieci. Cała powieść wydaje się być metaforą zupełnej utraty kontroli nad własnym życiem - pytanie, czy kontrolę tę można w ogóle odzyskać. Nie jest to najlepsza książka Żulczyka, ale stanowi angażującą rozrywkę, stawiając jednocześnie ważne pytania.

"Instytut" pochłania się jednym tchem, choć niepokoi, przeraża i obrzydza. Autor w posłowiu ma rację - to zagadka, której nie da się dobrze zakończyć, nie niszcząc jej jednocześnie. Ale to jednocześnie zagdaka fascynująca, wciągająca i niezwykle wielopoziomowa. Ale "Instytut" jest również książką o nieumiejętności dokonywania wyborów, o splocie niefortunnych zdarzeń, którzy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak jak Radio Armageddon była taka... taka sobie. Nie mówię, że jakaś zła, najgorsza, ale po prostu mnie nie zachwyciła. tak "instytut" był może napisany prosto, ale był wciągający. To była MEGA książka i nie obrażając oczywiście autora, bo nie czytałam jego wielu książek, ale spodziewałam polskiej takiej książki :)
POLECAM, jeśli ktoś lubi kryminały, zagadki, "horrory"

Tak jak Radio Armageddon była taka... taka sobie. Nie mówię, że jakaś zła, najgorsza, ale po prostu mnie nie zachwyciła. tak "instytut" był może napisany prosto, ale był wciągający. To była MEGA książka i nie obrażając oczywiście autora, bo nie czytałam jego wielu książek, ale spodziewałam polskiej takiej książki :)
POLECAM, jeśli ktoś lubi kryminały, zagadki,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsza książka Żulczyka po jaką sięgnęłam. Ciekawa fabuła z wielkim potencjałem, bardzo podobał mi się również sposób narracji autora. Niektóre fragmenty nieco zbyt fikcyjne, sądzę, że można to było rozwiązać inaczej (środek miasta i nikt nie słyszy ludzi krzyczących z okien?). Jednakże nie napisałam żadnej książki, więc nie będę narzekać. Polecam do kawki w jakiś deszczowy dzień :)

Pierwsza książka Żulczyka po jaką sięgnęłam. Ciekawa fabuła z wielkim potencjałem, bardzo podobał mi się również sposób narracji autora. Niektóre fragmenty nieco zbyt fikcyjne, sądzę, że można to było rozwiązać inaczej (środek miasta i nikt nie słyszy ludzi krzyczących z okien?). Jednakże nie napisałam żadnej książki, więc nie będę narzekać. Polecam do kawki w jakiś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka,dobra lecz czasem zagmatwana lecz Żułczyk tak czasem ma książka do przeczytania nie jest długa i szybko się czyta

Książka,dobra lecz czasem zagmatwana lecz Żułczyk tak czasem ma książka do przeczytania nie jest długa i szybko się czyta

Pokaż mimo to

Poznajcie Agnieszkę, 35latke mieszkającą w tajemniczym mieszkaniu zwanym Instytutem, który dostała w spadku po Babci. Wraz z nią w jej mieszkaniu przebywa czwórka współlokatorów plus dwie przypadkowe osoby. Nagle zostają zamknięci w mieszkaniu, telefony nie działają, a jedyny kontakt z innymi mają w postaci tajemniczych kartek, a z samej kamienicy nie mogą wyjść. Nagle żaden z sąsiadów ich nie słyszy, co najlepsze krzycząc przez okna również. Kończy im się jedzenie, papierosy, alkohol bez którego żyć nie mogą. Miesza się im w głowach, nie wiedzą ile już siedzą w zamknięciu, nie wiedzą czy to jawa czy sen. Wiedza tylko tyle, że nie wyjdą z Instytutu żywi.
__________
Akcja jest od samego początku książki. I się tak przeplata, czasem dynamicznie czasem się ciągnie. Bohaterzy albo denerwują, albo wręcz przeciwnie. Dowiadujemy się kim jest główna bohaterka, jakie było jej życie, kim są jej współlokatorzy. Stale wisimy w czasach teraźniejszych i przeszłych. Gdy już myślisz, że zaraz coś się wydarzy w książce, to nagle bach nic z tego. Ta książka jest naprawdę bardzo pokręcona, przez większość książki myślałam, że to po prostu wspomnienia Agnieszki, która siedzi w psychiatryku 😂 Albo, że to jakiś escape room.
__________
W sumie to nawet ja nie wiedziałam ile oni siedzieli w tym mieszkaniu, że tak im się w głowach przestawiało, co mnie mocno irytowało. Sama historia ma niewątpliwie wielki potencjał, ale finał książki zbyt szybki. Za szybko autor odkrył karty. Za szybko dowiedzieliśmy się kto stoi za Instytutem i czym on się zajmuje. W sumie to nawet wolałabym inne, bardziej makabryczne zakończenie. I to by było chyba wtedy kropką nad i. Nie mniej podobała mi się książka, tym bardziej, że to pierwsza Żulczyka po jaką sięgnęłam i do tej pory o niej myślę.
__________
Polecam dla zaspokojenia własnej ciekawości i wyrobienia swojej opinii :)

Poznajcie Agnieszkę, 35latke mieszkającą w tajemniczym mieszkaniu zwanym Instytutem, który dostała w spadku po Babci. Wraz z nią w jej mieszkaniu przebywa czwórka współlokatorów plus dwie przypadkowe osoby. Nagle zostają zamknięci w mieszkaniu, telefony nie działają, a jedyny kontakt z innymi mają w postaci tajemniczych kartek, a z samej kamienicy nie mogą wyjść. Nagle...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciekawy pomysł na fabułę. Coś w stylu Piły "I want you play a game!!!" jednakże wykonanie jest dosyć chaotyczne. Pozycja słaba IMO zabrakło mi treści. 3/10

Ciekawy pomysł na fabułę. Coś w stylu Piły "I want you play a game!!!" jednakże wykonanie jest dosyć chaotyczne. Pozycja słaba IMO zabrakło mi treści. 3/10

Pokaż mimo to