Patrzymy na sąsiadów, przyjaciół, kogoś z rodziny, nawet na nieznajomych, i, nierzadko, zazdrościmy im. Czego? Różnych rzeczy: pracy, pieniędzy, sławy, domu, małżonka lub małżonki, dzieci, samochodu, udanego związku, znajomych, wakacji, wyglądu... Wymieniać można w nieskończoność. Tylko skąd możemy wiedzieć, czy rzeczywiście mamy rację i czy wyobrażenia o idealnym życiu danych ludzi nie są tylko wytworem naszej wyobraźni? A może ci, którym tak skrycie zazdrościmy, tak naprawdę mają o wiele więcej problemów niż nam się wydaje? Joël Dicker, autor nagradzanej „Prawdy o sprawie Harry'ego Queberta” postanowił wziąć na warsztat ten temat w swojej najnowszej książce „Księga rodu z Baltimore”.

Narrator powieści, Marcus Goldman, wraca wspomnieniami do czasu dzieciństwa i dorastania, kiedy regularnie odwiedzał swoich krewnych, Goldmanów z Baltimore: wuja Sama, wziętego adwokata, ciocię Anitę, lekarkę, inteligentnego kuzyna Hillera i jego przyjaciela Woody'ego. Jako chłopiec, później nastolatek, Marcus uważał, że życie wujostwa jest usłane różami: widział ludzi szczęśliwych, bogatych, spełnionych w swoich rolach oraz rodzinę szanowaną przez innych mieszkańców. Sam czuł się od nich gorszy, dlatego każdą rodzinną wizytę w Baltimore czy wyjazd na wakacje do „baltimorczyków” (jak ich nazywał) traktował jako odskocznię od szarego, nudnego życia Goldmanów z Montclair. Jako dorosły mężczyzna Marcus odnosi sukces jako pisarz, ale przeszłość, zwłaszcza moment Tragedii, która zmieniła życie wszystkich Goldmanów - „baltimorczyków” i „montclairczyków” - cały czas daje o sobie znać. Oprócz tego na jaw wychodzą różne tajemnice rodzinne oraz prawdziwy obraz życia bogatego wuja Sama i jego bliskich, różniący się diametralnie od tego, co wyobrażał sobie Marcus...

Historia zawarta w „Księdze rodu z Baltimore” wciąga czytelnika tak bardzo, że ciężko oderwać się od lektury. Joël Dicker z pomysłem nakreślił schemat fabularny – na samym początku rzeczywiście możemy zazdrościć Goldmanom z Baltimore ich sielankowego życia, jednak im dalej rozwija się fabuła książki, tym coraz więcej widzimy rys i pęknięć na idealnej egzystencji wujostwa Marcusa. Okazuje się, że tak naprawdę mieli o wiele więcej problemów i trosk, niż mogło się pisarzowi wydawać – jego wyobrażenie o szczęściu tak naprawdę było jedną, wielką grą. Niektóre wątki, jakie dalej rozwija Joël Dicker, zaskakują - wielokrotnie nie mogłam wyjść z szoku, kiedy czytałam powieść i poznawałam dalsze dzieje tytułowego rodu. Nie chcę też zdradzać za dużo szczegółów, ponieważ autor zbudował misterną sieć fabularną, w której każda część ma znaczenie. Nawet to, co na początku może wydawać się oderwane od całości, okazuje się istotne w „Księdze rodu z Baltimore”. Mogę stwierdzić, że książka przypomina kryminał, zwłaszcza pod kątem budowania napięcia, trzymania czytelnika w oczekiwaniu oraz chęci poznania tajemnicy, kiedy Marcus cały czas wspomina o Tragedii.

Sam narrator dopełnia się z historią w „Księdze rodu...” - widzimy zakompleksionego chłopca, który nie ukrywa swojej zazdrości o to, że wuj, ciocia i kuzyni mają wszystko, a on nie ma nic. Im starszy jest Marcus, tym staje się bardziej świadomy całej sytuacji i rozumie o wiele więcej, niż mogłoby się innym wydawać. Perspektywa pierwszoosobowa, zwłaszcza kogoś, kto nie przebywa na co dzień z „baltimorczykami”, tylko utwierdza czytelnika w przekonaniu, że powiedzenia w stylu „trawa zawsze jest bardziej zielona u sąsiada” czy „wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma” zawierają w sobie wiele prawdy o życiu i zazdrości.

Genialnie skonstruowana fabuła, trzymająca w napięciu tajemnica rodzinna, świetny styl Joëla Dickera – to wszystko powinno zachęcić innych czytelników do sięgnięcia po „Księgę rodu z Baltimore”. Czyta się ją jak dobry kryminał, aż ciężko przerwać lekturę. Jak widać, pochwały na temat autora „Prawdy o sprawie Harry'ego Queberta” nie są na wyrost.

Anna Wolak