Podobnie jak w pozostałych powieściach autora, w „Tajemnicy pokoju 622” mamy do czynienia z niewyjaśnionym morderstwem sprzed lat, intryga jest niezwykle rozbudowana i rozgrywa się na kilku planach czasowych. Ale na tym podobieństwa z „Prawdą o sprawie Harry’ego Queberta” czy „Zaginięciem Stephanie Mailer” się kończą.

Miejscem akcji nie jest senne prowincjonalne miasteczko, lecz szwajcarska Genewa z jej ogromnymi bankami, luksusowymi rezydencjami i wykwintnymi restauracjami w których serwuje się szampana, homery i tagliatelle z truflami. Śledztwem nie zajmuje się policja, lecz narrator, pisarz o imieniu Joël wraz ze swą przyjaciółką Scarlett, zaś totalnym zaskoczeniem dla czytelnika jest fakt, że do ostatnich stron książki tożsamość nie tylko mordercy, ale i ofiary pozostaje nieznana.
Z precyzją godną szwajcarskiego zegarmistrza autor konstruuje niesamowitą, wielowątkową historię w której splatają się walka o władzę, trójkąt miłosny, pełen iluzji świat teatru oraz ukryte rodzinne dramaty.

Opowieść rozpoczyna się latem 2018, kiedy to Pisarz postanawia udać się na wakacje. Nieporozumienia w związku oraz żałoba po utracie przyjaciela skłaniają bohatera do samotnego wypoczynku w luksusowym hotelu Verbier w szwajcarskich Alpach. Już pierwszego wieczoru Joël poznaje młodą mężatkę Scarlett, która przyjechała do hotelu aby zadecydować o przyszłości swojego małżeństwa. Bohaterowie szybko zdają sobie sprawę, że w hotelu brakuje pokoju numer 622 i postanawiają rozwikłać tę zagadkę – wkrótce okazuje się, że chodzi o niewyjaśnione zabójstwo sprzed lat. Śledztwo prowadzi ich do wnętrza monumentalnego Palace de Verbier, który ze swoimi zakątkami i tajemniczymi przejściami sam w sobie stanowi odrębny mikrokosmos. Kolejne tropy wiodą do genewskich banków i do świata wielkich finansów, a intryga staje się coraz bardziej zagmatwana.
Na przestrzeni niemal 600 stron poznajemy całą galerię bohaterów o dziwacznych imionach, takich jak Sinior Tarnogol, Macaire Ebezner czy Lev Levovitch. Czeka nas mnóstwo zaskoczeń i nagłych zwrotów akcji, które nie pozwalają oderwać się od lektury. Co tak naprawdę wydarzyło się w zagadkowym pokoju 622 pewnej mroźnej grudniowej nocy ponad 20 lat temu?

Chociaż głównym motywem jest tutaj śledztwo powiązane z morderstwem, to autor wiele uwagi poświęca swojemu zmarłemu przyjacielowi Bernardowi, który był założycielem i właścicielem wydawnictwa Éditions de Fallois. Pomimo ponad pięćdziesięcioletniej różnicy wieku obu panów połączyła silna więź, a fragmenty, w których narrator opowiada o ich przyjaźni, są niesamowicie wzruszające.
Styl autora jest prosty i brak mu literackiego wyrafinowania, ale moim zdaniem można przymknąć oko na te niedogodności, gdyż fabuła powieści jest wprost porywająca. Pozostaje nam czekać na polski przekład „L’Énigme de la Chambre 622”.

Podobnie jak w pozostałych powieściach autora, w „Tajemnicy pokoju 622” mamy do czynienia z niewyjaśnionym morderstwem sprzed lat, intryga jest niezwykle rozbudowana i rozgrywa się na kilku planach czasowych. Ale na tym podobieństwa z „Prawdą o sprawie Harry’ego Queberta” czy „Zaginięciem Stephanie Mailer” się kończą.

Miejscem akcji nie jest senne prowincjonalne...