To jest moje drugie podejście do twórczości Sarah J. Maas. Moja przygoda ze "Szklanym tronem" zakończyła się na trzecim tomie i nie miałam ochoty jej kontynuować. Postanowiłam dać autorce drugą szansę, czego nie żałuję.

Główna bohaterka, Feyra, żyje w świecie podzielonym przez magiczny mur na dwie krainy: Fae oraz ludzi. Dziewczyna mieszka z ubogą rodziną, którą musi się opiekować. We wczesnym wieku nauczyła się polować na zwierzęta, aby nie umarli z głodu. Złożona przysięga umierającej matki wciąż ciąży na niej. Gdy nadarza się okazja, zabija jednego z gatunków Fae, uważanych za wrogów ludzi. Jego przyjaciel zjawia się w chatce z nakazem spłaty długu. Dziewczyna musi dokonać wyboru między stałym wyjazdem do ich krainy lub śmiercią.

Jednym z największych plusów tej książki jest świat przedstawiony. Przekroczenie tej granicy budzi we mnie ogromną fascynację, chęć niekończenia tej książki tylko po to, żeby móc wiecznie żyć w tej krainie. Uwielbiam jak autorka tworzy nowe miejsca, wprowadza nas powoli w ich terytorium, poznajemy wciąż nowe, cudowne zakątki krainy.

To mnie zatrzymuje zawsze przy jej literaturze. Jednak niestety rzecz, której nienawidzę w tej części serii, jak i "Szklanym Tronie" to główna bohaterka. Bardzo irytująca, niezdecydowana, pakująca się w niepotrzebne problemy, uważająca, że w wielu kwestiach ma rację, przez co zdarzało jej się narobić kłopotów. Potrafiłam strzelić sobie w czoło kilkakrotnie podczas czytania przez jej idiotyczne zachowanie. Nie mogłam przebrnąć przez pierwsze 200 stron ze względu na jej bezmyślne postępowanie, jak i myślenie.

Fabuła. Tu również było bardzo wiele niedopracowań. Książka jest nawiązaniem do "Pięknej i Bestii". Mam wrażenie, że ta baśń jest bardziej realistyczna, niżeli książka. Akcja toczyła się bardzo, bardzo wolno, aż nadchodzi zakończenie... I tutaj mamy maksymalny rozwój, dzieję się wszystko naraz, w końcu odczuwałam jakieś inne emocje podczas lektury, niżeli znudzenie i irytacja. Niestety, rzeczą, która przelała czara goryczy była zagadka. Ja nie wiem czy autorka chciała zrobić z bohaterki jeszcze bardziej głupią czy dać wyjątkowe przesłanie? Wątpię, że istnieje osoba, która nie domyśliła się jej rozwiązania. Nie wierzyłam w to, że można aż tak zniszczyć dobry pomysł na książkę. Bo jestem pewna, że dało się wszystko lepiej napisać.

Poboczne postaci również troszeczkę ratują moją opinię o tej książce. Były bardzo urozmaicone, nie nijakie, jak główna bohaterka i wzbudzały nasze zainteresowanie swoją różnorodnością. I magiczni bohaterowie, dziwaczne zwyczaje, zachowania, byłam tym zafascynowana! Ten magiczne postacie i ich moce wzywały mnie do siebie, a tym bardziej jeden konkretny, który czeka na mnie w kolejnych tomach.

Podsumowując: uważam, że, gdyby nie początkowe zachowanie bohaterki, przedłużanie fabuły książka byłaby bardzo dobra. Styl autorki jest bardzo przyjemny, jednak zabrakło tu konkretów, czegoś więcej, co mnie zachęci, żebym wracała do lektury, niżeli tylko jej magiczny świat i postaci.

"-Ponieważ sama nie chciałabym umierać w samotności-powiedziałam, a głos mi się na chwilę załamał, gdy wróciłam wzrokiem do Tamlina i zmusiłam się, aby spojrzeć mu w oczy.-Ponieważ chciałabym, żeby ktoś trzymał moją dłoń do samego końca. I potem jeszcze przez parę chwil. Jest to coś, na co zasługuje każdy, człowiek czy fae."

http://www.papierowemotyle.pl/index.php/motylowe-zapiski/recenzje/328-dworcierniiroz

To jest moje drugie podejście do twórczości Sarah J. Maas. Moja przygoda ze "Szklanym tronem" zakończyła się na trzecim tomie i nie miałam ochoty jej kontynuować. Postanowiłam dać autorce drugą szansę, czego nie żałuję.

Główna bohaterka, Feyra, żyje w świecie podzielonym przez magiczny mur na dwie krainy: Fae oraz ludzi. Dziewczyna mieszka z ubogą rodziną, którą musi się...