Z panem Martelem mam zawsze ten sam problem. Za każdym razem, gdy kończę i zamykam kolejną jego książkę ciężko mi zdefiniować swój stosunek do tego, co właśnie przeczytałam. Ten sam utwór potrafi miejscami trącić banałem, a w innych miejscach zachwycać. Niemniej jednak każdej kolejnej publikacji wypatruję niecierpliwie.

"Wysokie góry Portugalii" to tryptyk: trzy części, trzech mężczyzn, trzy historie. Zdawałoby się - całkowicie odrębne opowieści o trojgu ludziach żyjących w trzech zupełnie różnych momentach XX wieku, a jednak... los splata je w zadziwiający sposób. Nawet oś fabuły zarysowana w tytułach kolejnych części: "Bezdomny", "Droga do domu", "Dom" wskazuje, że są one ze sobą nierozerwalnie związane. Historia zatacza koło, łącząc się w tym samym miejscu, poprzez te same postaci i symbole.

Tragiczny wypadek w pierwszej części stanowi kanwę kolejnych opowieści. Mimo to uważam tę opowieść za najsłabszą. Ilość katastrof i "automobilowych" plag egipskich spadających na bohatera przytłoczyła mnie i zmęczyła. Zakładam iż w założeniu autora miało być humorystycznie, jednak jak na moje preferencje - nieco tego za dużo.
Druga historia dosłownie wbiła mnie w fotel. Narracyjny majstersztyk. Coś co lubię najbardziej. Historia z pogranicza rzeczywistości i fantazji. Realizm magiczny w najczystszej postaci - otwierający nieograniczone wręcz pole do interpretacji. Aż mam ochotę przeczytać jeszcze raz.
Trzecia opowieść spina całą historię i jest swoistym powrotem do domu. Dla mnie była wyciszeniem, ukojeniem i dobrze zakończoną podróżą...

W każdej z powyższych części można by doszukiwać ukrytych znaczeń, symboliki. Dywagować czy "Wysokie góry Portugalii" są nieco alegoryczną baśnią dla dorosłych o poszukiwaniu sensu życia i swego miejsca na ziemi? Czy też są poważnym traktatem filozoficznym o rzeczach doczesnych i ostatecznych... o naszym stosunku do wiary... o bólu po stracie najbliższych i sposobach radzenia sobie z nim... o dziwnych ścieżkach losu, nieraz łączących ze sobą ludzi z różnych miejsc i czasów? A może są jednym i drugim?

Z panem Martelem mam zawsze ten sam problem. Za każdym razem, gdy kończę i zamykam kolejną jego książkę ciężko mi zdefiniować swój stosunek do tego, co właśnie przeczytałam. Ten sam utwór potrafi miejscami trącić banałem, a w innych miejscach zachwycać. Niemniej jednak każdej kolejnej publikacji wypatruję niecierpliwie.

"Wysokie góry Portugalii" to tryptyk: trzy części,...