Lubię prozę Pilipiuka, ale ta książka była rozczarowaniem. Nie znalazłam tam typowego dla pisarza poczucia humoru, raczej niesmaczne żarciki. Jedyne co może zaświadczać o tym, że pisał to właśnie Pilipiuk to spora dawka wiedzy, tym razem na temat PRL-u. Być może książka mnie nie porwała właśnie ze względu na realia, w jakich osadzono opowieść. A może po prostu nie kupiłam wizji wampira, którą proponuje autor... Jednak inaczej sobie wyobrażam te stwory: nieśmiertelne, majestatyczne, arystokratyczne (w każdym tego słowa znaczeniu). Chyba najprędzej tym wyobrażeniom odpowiadał mi hrabia Prut. Zwłaszcza gdy przywdział swój prezent ;) Generalnie książkę radzę traktować jako mało ambitna odskocznia od prozy pisanej przez życie codzienne, ale nie spodziewałabym się po niej wiele więcej (w przeciwieństwie do cyklu "Kuzynki"). Na szczęście historia nie była beznadziejna na tyle, by zrazić mnie do Pilipiuka i z przyjemnością sięgnę po jego kolejne książki.

Lubię prozę Pilipiuka, ale ta książka była rozczarowaniem. Nie znalazłam tam typowego dla pisarza poczucia humoru, raczej niesmaczne żarciki. Jedyne co może zaświadczać o tym, że pisał to właśnie Pilipiuk to spora dawka wiedzy, tym razem na temat PRL-u. Być może książka mnie nie porwała właśnie ze względu na realia, w jakich osadzono opowieść. A może po prostu nie kupiłam...