Czy w świecie, w którym wampiry, wilkołaki i zombie wiodą prym w środkach audiowizualnych oraz literackich jest jeszcze coś do opowiedzenia? Czy na przestrzeni ostatnich lat nie mieliśmy do czynienia z szeroką gamą osobowości wampirów? Byliśmy świadkami opowieści, w których krwiożercze bestie były okrutne i do cna zwyrodniałe, widzieliśmy już wampiry łagodne i dobre, zdarzały się również gacki wegetariańskie, nieszczęśliwie zakochane a nawet błyszczące. Co w takim razie odróżnia recenzowaną powieść od innych pisadeł literackich o tematyce wampiryzmu?

Sylvain Reynard jest niesamowicie tajemniczą personą. Internet milczy na temat jego pochodzenia, zainteresowań, wykształcenia, a nawet płci. Na podstawie twórczości autora czytelnik może jedynie wnioskować o jego upodobaniach. Debiutem literackim pisarza było „Piekło Gabriela”, które zostało ciepło przyjęte zarówno przez czytelników jak i recenzentów, a sama książka znalazła się na liście bestsellerów New York Timesa. „Raven” jest najnowszą powieścią autora i trudno nie zgodzić się z faktem, iż jest to książka nader interesująca i wciągająca. Opowiada historię trzydziestoletniej Raven Wood – niepełnosprawnej Pani kustosz w galerii floreńskiej, która zostaje cudownie ozdrowiona przez zadziwiającego mężczyznę zaraz po tym, jak ta została napadnięta przez bandę niezidentyfikowanych napastników. Wybawiciel oprócz uwolnienia kobiety z rąk oprychów, usuwa jej niepełnosprawność oraz zmienia jej wygląd fizyczny na bardziej atrakcyjny.

Powieść to typowy paranormal romans. Na oczach czytelnika rodzi się uczucie między dwoma różnymi gatunkami, które kiełkuje przez prawie pięćset stron lektury. To co odróżnia dzieło Sylvaina Reynarda od innych książek o podobnej tematyce, to przedstawienie zhierarchizowanej wampirzej subkultury, która została wykreowana w sposób bardzo oryginalny i rozsiewający wokół siebie aurę pradawnej tajemniczości. Na pochwałę zasługuje również kreacja samej głównej bohaterki, która jest pełna niedoskonałości i skaz. W dobie photoshopa i sztucznie wyidealizowanych kobiet, autor z odwagą stworzył postać, przeczącą współczesnej modzie na szczupłą sylwetkę, dodając Raven kilka zbędnych kilogramów oraz niepełnosprawność. Dodatkowym atutem dzieła jest obecność Księcia podziemi, który dorzuca do powieści urok enigmatyczności. Do zastrzeżeń mogę zaliczyć jedynie zbyt szybkie przyjęcie do wiadomości przez główną bohaterkę istnienia świata wampirów oraz zmian fizycznych, które uwidoczniły się na jej ciele.

Świat Florencji wciągnął mnie bez reszty. Sylvain Reynard w wypchanym po brzegi kanonie o istotach ciemności, zdołał przemycić świeżość oraz niepowtarzalność. Jest to powieść, w której odnalazłem interesującą historię, oryginalną i niecodzienną bohaterkę oraz mroczny klimat, przypominający epokę średniowiecza. Pomimo, że nie jestem fanem romansów i istot, do których czuję irracjonalny lęk (zombie, wampiry, wilkołaki), muszę przyznać, że książka mną zawładnęła i z niecierpliwością czekam na kontynuację.

Damian Hejmanowski