Dawno już nie maiłem tak wielkiego problemu z oceną książki. Nawet przez chwilę planowałem nie przyznawać gwiazdek, ale w końcu przemyślałem to i zdecydowałem się je przyznać. Będą aż trzy, ale to wynika z uwzględnienia różnych czynników.

Momentami miałem zamiar dać nawet pięć za nowatorstwo i odważny, bezkompromisowy język, ale to były krótkie momenty podczas czytania fragmentów, w których była opowiadana jakaś historia.

Na ogół jednak zamierzałem dać negatywa za treść, która jest całkowicie obca mojej wrażliwości literackiej. "Danke" jest nieprzyjemne w odbiorze i miałem w trakcie lektury taki kryzys, że nie byłem pewny czy chcę to dalej czytać. Opis skrzywionych przemyśleń ewidentnie chorej umysłowo młodej kobiety był dla mnie koszmarem. Były tu przeróżne odpychające rzeczy: staczanie się, upodlenie, agresja, przerost ego, histeria, patologie i głupota. Monologi głównej bohaterki, która jest bulimiczką, kojarzyły mi się z wyrzygiwaniem z siebie zdań, jakby chciała się ich ona jak najszybciej pozbyć, wypróżnić się nimi. Jednym słowem wszechogarniająca brzydota. I tu dopadła mnie refleksja, że może w tym szaleństwie jest metoda i skoro tyle różnych myśli i emocji wywołuje u mnie ta książka, to może wcale nie jest taka beznadziejna.

Dawno już nie maiłem tak wielkiego problemu z oceną książki. Nawet przez chwilę planowałem nie przyznawać gwiazdek, ale w końcu przemyślałem to i zdecydowałem się je przyznać. Będą aż trzy, ale to wynika z uwzględnienia różnych czynników.

Momentami miałem zamiar dać nawet pięć za nowatorstwo i odważny, bezkompromisowy język, ale to były krótkie momenty podczas czytania...