Brawurowa powieść francuskiej autorki o burzliwej przeszłości. To historia tułania się po Paryżu byłego właściciela sklepu płytowego w średnim wieku.. Ale tak naprawdę dostajemy portret pokolenia czterdziestolatków, ludzi o burzliwej przeszłości i takiej sobie teraźniejszości. Obraz jest niewesoły: duchowy kryzys, brak perspektyw, frustracja. Rzecz jest napisana wspaniałym, mocnym stylem. Świetna literatura.

Książka opowiada losy tytułowego Vernona Subutexa, który przez 20 lat działał w branży płyt muzycznych, na czas nie zmienił zajęcia, a teraz nie ma pieniędzy ani lokum i tuła się po znajomych, ludzi koło 40-tki których zna ze sceny muzycznej. Bohater to taki trochę bezradny człowiek, trochę idealista: „Vernon zatrzymał się w poprzednim stuleciu, gdy ludzie jeszcze się upierali, że lepiej jest być niż mieć. I nie zawsze była to hipokryzja.”.

A jego znajomi i przyjaciele to pokolenie rockmanów i rockfanów koło czterdziestki, kiedyś żyli według hasła 'seks, dragi i rock'ndroll' a i teraz niektórzy z nich udają, że nic się nie zmieniło, dalej wciągają kokę, chleją i się szlajają, ale teraz to tylko żałosne. Pełni ci ludzie frustracji, gniewu, lęku.

Mamy tu panienki co zaliczają wszystkich dookoła, jak kobietę która: „przespała się z większością stałych partnerów koleżanek. Facet musiałby być naprawdę okropny lub mieć problemy z higieną, by tego nie spróbowała. (...) Szybka laska w windzie leczy z wszelkiej zazdrości wywołanej szczęściem innych ludzi." Albo kobietę, która ma stałego faceta, ale zdradza go na prawo i lewo bo „Po co właściwie udawać nieosiągalny ideał i nudzić się jak mops w łóżku, żeby pozostać wierną(...) lepiej być zwykłą laską, która może zaszaleć, przespać się z każdym chętnym i w miarę do rzeczy facetem. Nie będą zbyt długo młode i akurat są w wieku, gdy seksualna chcica nie jest jeszcze żałosna.” Cała ta filozofia skrajnego hedonizmu nie przynosi tym ludziom szczęścia niestety.

Wielu z tych ludzi pełnych złości wielkiej. Mamy bogacza który gardzi biedniejszymi od siebie: „Czekać na samolot na twardym krzesełku na lotnisku nic do picia żadnych gazet traktują cię jak śmiecia i podróżujesz w fotelach drugiej klasy, jesteś dupkiem z drugiej klasy, z kolanami pod brodą i łokciem sąsiadki pod żebrem.” Albo prawicowca pracującego w sklepie odzieżowym, który mówi „Każda sobota przypomina gwałtowne zamieszki. Wszystkie paryskie bubki, pedzie, kmiotki z przedmieść, snoby, czarnuchy, fleje, studenci, arabusy, szpanerzy i gogusie spotykają się w H&M, żeby przymierzać fajansiarskie ciuchy szyte przez małe dzieci na drugim końcu świata, szmaty, które żydowski kapitał chce im na siłę wcisnąć, a głupki jeszcze płacą, żeby to gówno nosić.”

Jacyś ci ludzie niedojrzali, miotający się, nie mogący znaleźć sobie miejsca w życiu. W sumie to bardzo smutna książka, kolejna mówiąca o kryzysie duchowym Zachodu, niby wszystko jest dozwolone, najważniejsze jest używanie życia, ale ludzie nie są szczęśliwi, coś im nie przeszkadza, uwiera, boli. W tym sensie to rzecz nienowa, pisał o tym Huellebecq, nasz Varga, ale Despentes daje obraz bardziej pełny, dynamiczny, no i ten styl...

Napisane to wszystko brawurowo, styl olśniewający, czasami zaśmiewałem się do łez, czasami było smutno bardzo, pewnie duża w tym zasługa świetnego przekładu Jacka Giszczaka. Świetna, mocna literatura.

Brawurowa powieść francuskiej autorki o burzliwej przeszłości. To historia tułania się po Paryżu byłego właściciela sklepu płytowego w średnim wieku.. Ale tak naprawdę dostajemy portret pokolenia czterdziestolatków, ludzi o burzliwej przeszłości i takiej sobie teraźniejszości. Obraz jest niewesoły: duchowy kryzys, brak perspektyw, frustracja. Rzecz jest napisana wspaniałym,...