Na początku przez długi czas zwlekałam z sięgnięciem po ten tom. I teraz mam jedno pytanie: dlaczego?! Ta książka jest świetną kontynuacją pierwszej części, w zasadzie jest o niebo lepsza od swojej poprzedniczki i nie potrafię zrozumieć skąd wzięły się moje obawy na jej temat.


Książka czekała u mnie na półce już od premiery, właściwie zamówiłam ją przedpremierowo, jednak tak jak większość nowych książek na mojej półce musiała odleżeć swoje (tak to jest, kiedy zapoluje się na wyprzedażach, a potem książek do czytania jest tyle, że robi się słabo, kiedy tylko widzi się stosy). W zasadzie miałam zamiaru na razie jeszcze jej nie czytać, skłoniło mnie do tego tylko to, że była jedną z dziesięciu losowo wybranych przeze mnie książek na wyjazd wakacyjny. Tak więc kiedy wreszcie udało mi się przemóc i po nią sięgnąć od razu sobie wszystko przypomniałam. I nie mówię tu tylko o tym, co stało się w poprzedniej części, oj nie. Przypomniałam sobie genialny styl pisania autorki, to jak na mój gust idealnie odtworzyła realia panujące wśród szlachty.

Intrygi, tajemnice, akcja, niespodziewane zwroty akcji - to wszystko znajdziecie czytając tę książkę. Jeśli uważaliście, że sytuacja głównej bohaterki była już wystarczająco skomplikowana w pierwszym tomie, to powiem wam tak - tamto było tylko wierzchołkiem góry lodowej, w porównaniu z tym, w co wplątała się Kestrel w drugiej części.

Zapewne większość z was słyszała o tak zwanym "syndromie drugiego tomu", który dopada autorów piszących trylogie, lub serie składające się z trzech głównych tomów. Obawiacie się, że znajdziecie go i tutaj? Nic bardziej mylnego. Pani Rutkoski stworzyła cudowny świat, który pomimo niezbyt bogatych opisów można było sobie wyobrazić. Fakt, nie dostaliśmy opisów miejsc takich jak sala balowa czy ogrody, ani nawet sypialnia głównej bohaterki, ale intrygi ciągnęły się w takim tempie, że nie zwracało się na to uwagi (przynajmniej w moim przypadku).

Prawda jest taka, że w tym tomie jedno kłamstwo prowadziło do drugiego, każda poszlaka do innej, niektóre kończyły się ślepym zaułkiem, a czytelnik zastanawiał się co tym razem wymyśli autorka. Chociaż powinnam raczej powiedzieć - czym nas zaskoczy. Czasami odnosiłam wrażenie, że jedno nie trzyma się drugiego, że coś tu nie pasuje, ktoś lub coś wprowadza zamęt. A potem nagle autorka coś pokazywała i wyglądało to mniej więcej tak - "dum, dum, dummm!!!". I nagle wszystko jednocześnie traciło i nabierało sensu.

Autorka doskonale poradziła sobie z kontynuacją, a zakończenie tego tomu sprawiło, że miałam ochotę krzyczeć i ciskać przypadkowymi przedmiotami o ścianę. Dosłownie. Nie tego się spodziewałam. Zostałam zaskoczona i mam ochotę płakać z tego powodu, ponieważ nic nie poszło po mojej myśli. NIC. Tak więc nie pozostaje mi nic innego, jak dalej złościć się na zakończenie i czekać na kontynuację.

Na początku przez długi czas zwlekałam z sięgnięciem po ten tom. I teraz mam jedno pytanie: dlaczego?! Ta książka jest świetną kontynuacją pierwszej części, w zasadzie jest o niebo lepsza od swojej poprzedniczki i nie potrafię zrozumieć skąd wzięły się moje obawy na jej temat.


Książka czekała u mnie na półce już od premiery, właściwie zamówiłam ją przedpremierowo, jednak...