Gdybym mogła spotkać się z Autorką, zapytałabym po co napisała tę książkę i o czym ona miała być?
Na początku myślałam, że będzie o powojennym Rzymie, potem, że o wychowywaniu żydowskiego chłopca uratowanego z transportu do obozu zagłady, a na końcu, że o nastolatce szukającej swoich korzeni. Niestety ta książka nie jest o żadnej z tych spraw, chociaż wszystkie te tematy są w niej poruszone. Ta książka jest dokładnie o niczym.....
Główny bohater już na początku został skrzywdzony, dostał żeńskie imię Daniele. Ja rozumiem, że może w Rzymie, Anglii czy Izraelu, to jest imię męskie, ale czy tłumaczka nie mogłaby w polskim wydaniu zmienić go na Daniel?
Pani tłumaczka angielski może zna, ale z polskim ma bardzo duże problemy, np. otwarł, weszedł, pitnik....
Kompozycja powieści też pozostawia wiele do życzenia, czasem mamy w rozdziale wyraźne interlinie przenoszące nas do innych wydarzeń, innym razem kolejne wydarzenie np. z zamierzchłej przeszłości rozpoczyna się od nowego akapitu, albo niespodziewanie zostaje urwane.
Co do samej treści, mogłaby to być całkiem dobra historia, gdyby była dobrze napisana....Tak jak już wspomniałam, autorka sama nie wie co chce nam opowiedzieć wprowadzając kilka wątków, ale żadnego nie analizując szczególnie dokładnie. Po prostu przesuwa się z wątku na wątek jakby się ślizgała po tematach. Dużo jest opisów rzeczy, sytuacji i zdarzeń, które kompletnie nic nie wnoszą do treści i nie posuwają akcji. Autorka chce stworzyć wrażenie, że jako Brytyjka dobrze zna Rzym, ale niestety...wymienianie ulic, nazw budynków oraz mijanych rzeźb, skrzyżowań, placów niczego nie dowodzi i nie jest żadną wskazówką dla kogoś, kto nigdy w Rzymie nie był, zwłaszcza, że próżno szukać jakiś dokładniejszych opisów, czy np. odniesień do historii. Tak samo jeśli chodzi o kuchnię włoską. Pisarka wymienia nazwy wielu włoskich dań, ale.. tylko je wymienia. podobne wrażenia w tej sferze miałam czytając cykl powieściowy "Podróż do Miasta Świateł" Małgorzaty Gutowskiej- Adamczyk, dużo nazw paryskich ulic, kafejek, zabytków, ale jeśli nigdy nie byłeś w Paryżu, nie wiesz gdzie to umiejscowić, to są to opisy bezużyteczne, bo Autorka również niczego nie wyjaśnia.
Dwa najpoważniejsze zarzuty dotyczą głównej sceny powieści oraz zakończenia. Najważniejsze wydarzenie zostało opisane bezpłciowo, nie wzbudziło we mnie żadnych uczuć, nie poraziło dramatyzmem i nie zapadło mi w pamięć. Tak jakby autorka nie umiała sama sobie go dokładnie wyobrazić i rzetelnie opisać. Zakończenie to dla mnie obraza dla czytelnika. Przez 400 stron pisarka rozpływa się nad nieistotnymi wrażeniami, rozmowami, opisami, a na zakończeniu poświęca trzy strony, na zasadzie "Za tydzień, zdarzy się to i to", "Wcześniej, kiedy Chiara myślała, że Daniele nie żyje On...". Nagłe i niespodziewane urwanie opowieści i podawanie faktów z niczego, tylko na tyle stać Panią Baily. Może przydałby się jakiś kurs pisarstwa przed napisaniem następnej książki?
Dla mnie nuda i strata czasu.

Gdybym mogła spotkać się z Autorką, zapytałabym po co napisała tę książkę i o czym ona miała być?
Na początku myślałam, że będzie o powojennym Rzymie, potem, że o wychowywaniu żydowskiego chłopca uratowanego z transportu do obozu zagłady, a na końcu, że o nastolatce szukającej swoich korzeni. Niestety ta książka nie jest o żadnej z tych spraw, chociaż wszystkie te tematy są...