To naprawdę rzadko mi się zdarza, ale brałam się do tej książki jak do jeża. Zaczęłam czytać – coś mnie ukłuło i musiałam odłożyć lekturę. Za jakiś czas zaczęłam ponownie – nie mogłam przebrnąć przez początek, nudził mnie, nie zaskakiwał. Dopiero za trzecim razem udało mi się dobrnąć do końca. Czytanie Ostatniego rozdania było trochę bolesne, a już raniło całkowicie, gdy porównywało się je z pierwszą częścią. W ogóle cała ta seria miała tendencję do ostrego pikowania.

W pierwszym tomie było zaledwie kilka wątków, ale za to mocno zbudowanych, dobrze połączonych i przemyślanych. Bije mnie po oczach niespójność kolejnych książek, to co działo się w Ograć króla, teraz już jakby nie istniało, jakby koronowanej głowy nigdy nie było – umarł król, niech żyje Cypr! Czy z jakiegoś totalnego wyczerpania pomysłów nagle ruszamy na zagraniczną podróż? Zapominamy o powołanych do życia bohaterach, o ciekawych wątkach, bo oto zaczyna się nowy tom i resztę trzeba odciąć grubą kreską?

Rozumiem stopniowanie wymiaru politycznych wojen: pierw partyjne podwórko, później kraj, ostatecznie zagranica, ale jakieś miałkie jest to wykonanie. Zupełnie nie potrafię sobie przypomnieć, żeby w House of cards autor poświęcił choć zdanie na zaznaczenie cypryjskiego epizodu Francisa. A to przecież ważne, prawda? Nagle jak spod ziemi w ostatnim tomie pojawia się ten wątek – trochę jak w telenoweli, odcinek numer tysiąc pięćdziesiąty, gdy scenarzyści zmieniali się czternaście razy i wszystkie postacie zatraciły już swoją pierwotną tożsamość.

Całą recenzję przeczytasz tutaj:
http://rzeczokulturze.blogspot.com/2017/05/zle-rozegrane.html

To naprawdę rzadko mi się zdarza, ale brałam się do tej książki jak do jeża. Zaczęłam czytać – coś mnie ukłuło i musiałam odłożyć lekturę. Za jakiś czas zaczęłam ponownie – nie mogłam przebrnąć przez początek, nudził mnie, nie zaskakiwał. Dopiero za trzecim razem udało mi się dobrnąć do końca. Czytanie Ostatniego rozdania było trochę bolesne, a już raniło całkowicie, gdy...