House of Cards. Ostatnie rozdanie

Zostając trochę w cieniu drugiej części rozpoczynamy taki spokojny rejs, a to tylko po to, aby finalnie zakończyć na pełnym niespodziewanych wydarzeń sztormie.
Książka nabiera tempa z każdym rozdziałem. Finał także nie zawodzi.
Pozwolę sobie podsumować całą trylogię.
Mamy do czynienia z taką sinusoidą. Jesteśmy wysoko czytając Tom I. Następnie trochę spadamy i zwalniamy przy tomie II. Następnie ponownie choć już nie tak wysoko wzbijamy się częścią trzecią. Całość zasługuje na poświęcenie kilku wieczorów do nadrobienia. Pozwala zrozumieć jak działają pewne mechanizmy i rozgrywki w świecie politycznym i nie tylko. Okazuje się, że macki niektórych zawodników sięgają w wiele interesujących dziedzin. Serdecznie polecam, tym bardziej, jeżeli nie widzieliście serialu. Nie będziecie wtedy podstawiać sobie konkretnych postaci z serialu do książki. Już pomijam kwestie ustroju politycznego, który uwaga jest odmienny wobec tego co jest w serialu!

Zostając trochę w cieniu drugiej części rozpoczynamy taki spokojny rejs, a to tylko po to, aby finalnie zakończyć na pełnym niespodziewanych wydarzeń sztormie.
Książka nabiera tempa z każdym rozdziałem. Finał także nie zawodzi.
Pozwolę sobie podsumować całą trylogię.
Mamy do czynienia z taką sinusoidą. Jesteśmy wysoko czytając Tom I. Następnie trochę spadamy i zwalniamy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zdobycie absolutnej władzy,to sztuka,która tylko nielicznym się udaje.Ale jej utrzymanie to już inna para kaloszy.Bycie na szczycie niesie za sobą profity i przywileje,ale wiąże się również z upadkiem z wysoka.Więc jak zminimalizować margines porażki...-przebiegłością,sprytem lub bezwzględnością.Tylko najprawdziwsi samce alfa podołają temu zadaniu.Takim przykładem polityka jest niewątpliwie bohater powieści Michaela Dobbsa Francis Urqhart.Ostatnia część "politycznej trylogii",skupia się na schyłku kariery Francisa i zbliżających się wyborach.Reelekcja nie jest taka pewna i oczywista.Bowiem wróg nie śpi,a grzechy z przeszłości mają wpływ na teraźniejszość.Fabuła powieści jest więc dosyć prosta.Przepychanki polityczne to coś co znamy z telewizji.Powieść Michaela Dobbsa była reklamowana jako rasowy thriller polityczny.Ale czy jakość suspensu była wyczuwalna i namacalna? Z przykrością stwierdzam,że daleko jestem od piania z zachwytu.Problem leży niestety u samych podstaw.Kuleje skostniała konstrukcja fabularna.Historia jest naprawdę mało wciągająca.Powieści nie ratuje przyzwoity początek.Kolejne rozdziały,to niestety tendencja spadkowa pod każdym względem.Następnym głównym grzechem książki,są same postaci.Bohaterowie powieści zostali w sposób bardzo słaby wykreowani,że aż przykro było zagłębiać się w meandry ich poczynań i dążeń.Sam główny bohater nie udźwignął ciężaru gatunkowego powieści.Jego antagonista miał cel,do którego dążył.Ale został fatalnie ukazany.Ten stan rzeczy dotyczy praktycznie,każdej pojawiającej się w powieści personie.Powieść okazała się nijaka,a fabuła toczyła się ślamazarnie.a sam finał powieści odebrałem,również negatywnie.Miałem wrażenie,że pisarz nie miał pomysłu jak zakończyć powieść.Reasumując,zdecydowanie najgorszy tom "politycznej trylogii". Potencjał został pogrzebany w otchłani...-obojętności,prozaiczności i marazmu.Zdecydowanie odradzam.

Zdobycie absolutnej władzy,to sztuka,która tylko nielicznym się udaje.Ale jej utrzymanie to już inna para kaloszy.Bycie na szczycie niesie za sobą profity i przywileje,ale wiąże się również z upadkiem z wysoka.Więc jak zminimalizować margines porażki...-przebiegłością,sprytem lub bezwzględnością.Tylko najprawdziwsi samce alfa podołają temu zadaniu.Takim przykładem polityka...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Sąd sądem, ale sprawiedliwość musi być po naszej stronie!" Niesamowicie wymęczona ostatnia część trylogii. Cypryjskie elementy były dla mnie szczególnie nużące. Ale nareszcie spektakl się zakończył, aktor powiedział swoją ostatnią kwestię i kurtyna opadła. Zgodnie z planem. Nawet jeśli nie według planu.

"Sąd sądem, ale sprawiedliwość musi być po naszej stronie!" Niesamowicie wymęczona ostatnia część trylogii. Cypryjskie elementy były dla mnie szczególnie nużące. Ale nareszcie spektakl się zakończył, aktor powiedział swoją ostatnią kwestię i kurtyna opadła. Zgodnie z planem. Nawet jeśli nie według planu.

Pokaż mimo to

Książkę zepsuł wątek sensacyjny. Spłycił ją i pozbawił wyrafinowania. Lepiej byłoby pozostać na śliskim terenie parlamentarnych korytarzy i tam pozwolić bohaterom knuć do woli. Zaletą dwóch poprzednich części było rozgrywanie akcji bardziej za pomocą intryg niż spektakularnych działań.

Książkę zepsuł wątek sensacyjny. Spłycił ją i pozbawił wyrafinowania. Lepiej byłoby pozostać na śliskim terenie parlamentarnych korytarzy i tam pozwolić bohaterom knuć do woli. Zaletą dwóch poprzednich części było rozgrywanie akcji bardziej za pomocą intryg niż spektakularnych działań.

Pokaż mimo to

Francis Urquhart. Gdyby diabeł miał się wcielić w ludzką postać to zapewne zostałby właśnie nim. Bezwzględny, bezduszny, a do tego piekielnie inteligentny i perfidny, dzierży władzę i łatwo jej nie odda.
To już moje trzecie spotkanie z bohaterami „House of Cards” i znów podziw miesza się ze zniesmaczeniem czyli Michael Dobbs trzyma poziom.

Tylko miesiące dzielą Francisa od tytułu najdłużej urzędującego premiera Wielkiej Brytanii, ale nad jego głową zbierają się ciemne chmury.

„W porównaniu z Westminsterem Czarnobyl może się czasem wydawać atrakcyjną miejscowością wypoczynkową.”

Partyjni koledzy sprawiają wiele kłopotów, konflikt na Cyprze w którym, Anglia miała przewodniczyć międzynarodowej komisji arbitrażowej przybiera nieoczekiwany obrót, przeszłość zaczyna ścigać teraźniejszość, a sytuacja coraz bardziej wymyka się spod kontroli. Czy i tym razem przebiegłemu politykowi uda się wygrać?

Po raz kolejny sięgnęłam po ten thriller polityczny i po raz kolejny się nie zawiodłam. Trzymająca w napięciu nieustanna i nieczysta walka o władzę wciąga jak narkotyk i choć na pewnym etapie wiemy jak to się wszystko zakończy to i tak w napięciu czekamy na ten koniec.

Trzeci tom można przeczytać jako niezależną pozycję, ale zachęcam Was do sięgnięcia po wszystkie części tej trylogii aby móc w pełni, z bezpiecznej odległości, obserwować jakim bagnem jest świat polityki i jak chętnie ludzie się w nim nurzają.

https://ksiegozbiorczyta.blogspot.com/2019/06/House-of-Cards-Ostatnie-rozdanie.html

Francis Urquhart. Gdyby diabeł miał się wcielić w ludzką postać to zapewne zostałby właśnie nim. Bezwzględny, bezduszny, a do tego piekielnie inteligentny i perfidny, dzierży władzę i łatwo jej nie odda.
To już moje trzecie spotkanie z bohaterami „House of Cards” i znów podziw miesza się ze zniesmaczeniem czyli Michael Dobbs trzyma poziom.

Tylko miesiące dzielą Francisa...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co wydarzyło się w latach sześćdziesiątych na Cyprze i co się na nim wydarzy w niedalekiej przyszłości? Co jeszcze motywuje Francisa Urquarta do dlaszego sprawowania władzy? Z kim przyjdzie mu walczyć o przywództwo tuż przed nadchodzącymi wyborami? Jak zakończy się wielka poltyczna epopeja lub hucpa pana zwanego przez wyborców F.U.? Warto zakończyć tę serię fascynującą nie tylko dla politologów!

Co wydarzyło się w latach sześćdziesiątych na Cyprze i co się na nim wydarzy w niedalekiej przyszłości? Co jeszcze motywuje Francisa Urquarta do dlaszego sprawowania władzy? Z kim przyjdzie mu walczyć o przywództwo tuż przed nadchodzącymi wyborami? Jak zakończy się wielka poltyczna epopeja lub hucpa pana zwanego przez wyborców F.U.? Warto zakończyć tę serię fascynującą nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę przeczytałem przypadkowo - byla w apartamencie, w którym wlasnie spędzam majówkę. Serialu nigdy nie oglądałem, ale niemożliwym byłoby o nim nie słyszeć. Zacząłem wiec czytać... O zgrozo!!!
...Polityka jest zawsze poszukiwaniem przewagi...
...jeśli niewiedza jest błogosławieństwem, to parlament musi byc pełen ludzi, którzy dostąpili łaski...
To tylko dwa cytaty, które równie celnie jak wstęp od autora obrazują szeroko pojęty świat władzy. Ksiazka napisana w bardzo ciekawy sposób. Wyrachowane wzorce postaci, intryga goni intrygę. Przykre i smutne, ale dajemy sie robić w balona i prosimy o więcej w każdych wyborach.
Niestety skojarzenia z naszym rządem tak celne, ze nie wiem czy wierzyć w datę powstania powieści:)
Nie krytykuje obecnego rzadu, poprzednie i następne bedą równie warte siebie.
Polecam innym, ja z pewnością sięgnę po kolejne z serii.
Może nawet serial obejrzę...

Książkę przeczytałem przypadkowo - byla w apartamencie, w którym wlasnie spędzam majówkę. Serialu nigdy nie oglądałem, ale niemożliwym byłoby o nim nie słyszeć. Zacząłem wiec czytać... O zgrozo!!!
...Polityka jest zawsze poszukiwaniem przewagi...
...jeśli niewiedza jest błogosławieństwem, to parlament musi byc pełen ludzi, którzy dostąpili łaski...
To tylko dwa cytaty,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po ekspresowo przeczytanym drugim tomie House of Cards szybko wzięłam się za „Ostatnie rozdanie”. Naprawdę wciągnęłam się w tę serię przy poprzedniej części i mocno liczyłam, że finał wciągnie mnie równie porządnie. Niestety, ale po pierwszych stu stronach czułam się mocno rozczarowana. Dlaczego? Przekonacie się, jeśli przeczytacie recenzję do końca.
Od wydarzeń w ostatnim tomie minęło około dziesięć lat. Francis dalej jest premierem i tylko kilka miesięcy dzieli go od pobicia rekordu urzędowania należącego do Margaret Thatcher. Coraz więcej jest jednak głosów, że ze względu na wiek – ma siedemdziesiąt pięć lat – powinien odejść na emeryturę. Francis dalej jest rządny władzy i ciągle czuje się na siłach by sprawować urząd premiera. Aby zamkną usta swoim przeciwnikom postanawia zagrać negocjacjami granic na Cyprze. To wszystko może doprowadzi do międzynarodowego konflikt. Na dodatek jest jeszcze również tajemnicza sprawa związana ze stacjonowaniem Francisa Urquharta na Cyprze w 1954. Czy Francis posunie się do tego, aby wywołać międzynarodowy konflikt? Czy aby utrzymać władzę sparaliżuje bezpieczeństwo międzynarodowe? Ci, którzy znają Francisa znają już na te pytania odpowiedzi…
Francis ma już sześćdziesiąt pięć lat. Wszyscy zauważają, że wiek zaczyna odgrywać u niego rolę. Nawet jego żona Mortima to widzi, ale nie mówi mu tego przez wzgląd na ich uczucie. Urquhart ma ambicje by być najdłużej panującym premierem w kraju. Chce zapisać się na kartach historii. Dalej jest bezwzględny w dążeniu do celu. Jest w stanie poświęcić w tej sprawie nawet krew gimnazjalistek z Cypru. Jednak prądy nie sprzyjają jego decyzjom. Wielu ministrów zaczyna knuć przeciwko niemu, ale tylko jeden z nich ma odwagę oficjalnie się mu sprzeciwić. Jest nim Tom Makepeace, który jest wskazywany na nowego premiera. Francis nie chce jednak oddawać władzy i postanawia zagrać negocjowanymi granicami na Cyprze: między greckimi Cypryjczykami oraz tureckimi. Nie wszystko jednak idzie tak jak powinno, a nasz premier jest w coraz większym szoku i niedowierzaniu, że jego era może dobiegać końca…
Rozczarował mnie jeden fakt. Drugi tom zakończył się w dość zaskakującym momencie i w trzecim brakowało mi jego kontynuacji. Oczywiście fakt, że akcja dzieje się dziesięć lat później pokazuje mniej więcej jak zakończyła się sytuacja, ale jednak to mnie nie usatysfakcjonowało. Poczułam się oszukana przez Michaela Dobbsa, bo ten wątek można było dobrze kontynuować w trzecim tomie. Postanowiono z kolei na konflikt międzynarodowy, który nie do końca mi przypasował. Bardziej interesowały mnie wewnętrzne roszady w rządzie premiera. Zakończenie jest zaskakujące, ale gdy na spokojnie przeanalizuje się zachowanie Francisa przez całą serię nie wydaje się ono w sumie takim zaskoczeniem.
Podsumowując: jak dla mnie najsłabszy tom. Lepiej by wyszło, gdyby autor zaczął w momencie, gdzie zakończył się tom drugi. Ten napisany trochę na siłę. Jednak całą serię oceniam pozytywnie i z pewnością będę ją polecać, bo jest warta zainteresowania.

Po ekspresowo przeczytanym drugim tomie House of Cards szybko wzięłam się za „Ostatnie rozdanie”. Naprawdę wciągnęłam się w tę serię przy poprzedniej części i mocno liczyłam, że finał wciągnie mnie równie porządnie. Niestety, ale po pierwszych stu stronach czułam się mocno rozczarowana. Dlaczego? Przekonacie się, jeśli przeczytacie recenzję do końca.
Od wydarzeń w ostatnim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jestem rozczarowana zakończeniem. O ile w drugim tomie schemat powieści był widoczny (co mi nie przeszkadzało), o tyle tym razem opisowość sytuacji przywiodła mi na myśl Le Carre'a, do którego nawet zatęskniłam, ale porwał mnie nieodżałowany Goldman. Kiedy już przewidziałam zakończenie - bardzo sprytne - to zaczęły znowu mnie denerwować błędy wydawnicze. Literówki, brak przecinków, ale rozbroiły mnie przypisy z wyjaśnieniem systemu głosowania. Teraz? W trzecim tomie? Sformułowań greckich i francuskich nie wytłumaczono, trzeba samemu szukać, ale instrukcja o angielskim rządzie w końcu jest. Szkoda, że nie od początku, no ale cóż. Widać, trylogię poznaje się po ostatnim tomie a nie pierwszym, a szkoda. Domyślam się, że Dobbs po prostu popłynął po fali popularności i pretensji do niego o to nie mam, ale jednak pozostaje mi jakiś niesmak niedosytu. Być może za sprawą kolejnego, niemal marginesowego traktowania postaci Urquharta. Nie wiem, na ile to celowe prowadzenie fabuły, aby pokazać, na jak mało ma już wpływu bohater, czy po prostu szukanie sposobu na zapełnienie tomu treścią. Pierwsza część mnie zachwyca. Serial angielski ma ciekawy zabieg, ale zawiera zbyt wiele uproszczeń i mimo genialnego w pierwszym sezonie Iana Richardsona, tak jak tutaj, trzyma poziom na zasadzie: im dalej, tym gorzej. Amerykańska wersja ma swoje przekształcenia i w sumie posłużenie się tą literaturą i miniserialem miało być tylko zasłoną dymną do krytyki polityki. Dobbs przynajmniej miał okazję odświeżyć tom pierwszy (o zgrozo! zupełnie jak Mayday). Czas wrócić do Kinga (Nieeeee...).

Jestem rozczarowana zakończeniem. O ile w drugim tomie schemat powieści był widoczny (co mi nie przeszkadzało), o tyle tym razem opisowość sytuacji przywiodła mi na myśl Le Carre'a, do którego nawet zatęskniłam, ale porwał mnie nieodżałowany Goldman. Kiedy już przewidziałam zakończenie - bardzo sprytne - to zaczęły znowu mnie denerwować błędy wydawnicze. Literówki, brak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Perfekcyjne zakończenie, dzięki czemu to jedna z moich ulubionych serii.

Perfekcyjne zakończenie, dzięki czemu to jedna z moich ulubionych serii.

Pokaż mimo to