Agnieszka Lewandowska – Kąkol opisuje tym razem prawdziwe przeżycia trzech sióstr, których młodzieńcze lata przypadły na okres II wojny światowej. W pierwszych miesiącach wojennych zostały one wywiezione z Kresów do Kazachstanu. Początkowo trzymały się razem, lecz po niedługim czasie los je rozdzielił i każdą rzucił w inny region świata. Barbara zakochała się w Rosjaninie i postanowiła pozostać w Związku Radzieckim, natomiast Helena i Ludmiła zaciągnęły się do Armii Andersa, dzięki czemu udało im się wydostać z ZSRR. Helena od razu po zakończeniu wojny osiadła na stałe w Kanadzie, natomiast Ludmiła dołączyła do niej dopiero po kilku latach przebywania w Rodezji.

Książka charakteryzuje się bardzo szybko toczącą się akcją, w której teraźniejszość przeplata się ze wspomnieniami. Autorka przede wszystkim skupiła się na opisie powojennego życia kobiet. Czas przebywania na Kresach oraz w Kazachstanie został przedstawiony bardzo skrótowo. Były to w zasadzie jedynie krótkie napomknięcia o tamtejszym życiu. Niestety historia powojenna również została przedstawiona zwięźle, bez zagłębiania się w szczegóły. Było to powodem tego, że podczas czytania, w wielu momentach można było odczuć pewien niedosyt. Często brakowało np. opisu emocji i myśli, jakie towarzyszyły bohaterkom w różnych sytuacjach życiowych, a to powodowało, że chwilami miałam wrażenie jakby były one całkowicie pozbawione uczuć wyższych.

Moim zdaniem, książka ta nie jest dobra, ale do najgorszych też nie można jej zaliczyć. Warto ją przeczytać, choć trzeba też pamiętać, że na rynku istnieją dużo lepsze pozycje o tej tematyce.

Agnieszka Lewandowska – Kąkol opisuje tym razem prawdziwe przeżycia trzech sióstr, których młodzieńcze lata przypadły na okres II wojny światowej. W pierwszych miesiącach wojennych zostały one wywiezione z Kresów do Kazachstanu. Początkowo trzymały się razem, lecz po niedługim czasie los je rozdzielił i każdą rzucił w inny region świata. Barbara zakochała się w Rosjaninie i...