"Niepokorne.Judyta" to ostatnia część trylogii o kobietach - emancypantkach z okresu Młodej Polski. Akcja toczy się w Galicji- w Krakowie, Zakopanem, a także w Wiedniu, gdzie Judyta szukała szczęścia. Judyta jest szczęśliwą matką, jest także w związku z mężczyzną. Ale w jej życiu pojawia się inny mężczyzna. Jakiego dokona wyboru? Jesteście ciekawi? Koniecznie przeczytajcie ostatnią część trylogii. Przeplatają się również wątki z pozostałymi bohaterkami trylogii - Klarą i Elizą. Żyjemy w czasach, kiedy nie musimy się ogromnie starać, aby pójść do szkoły, na studia, osiągnąć dyplom, spełnić marzenia o tej wyśnionej pracy. Oczywiście konieczne jest włożenie w to trudu, aby dokonać tego, o czym marzymy, lecz samo zdobywanie wiedzy nie jest utrudnione. Fakt, że wszystko mamy na wyciągnięcie dłoni, sprawia, iż nie szanujemy tego. To normalne. Kiedyś było zupełnie inaczej, o czym mówili np. nasi dziadkowie, czy jak nas uczy historia. Książka, podobnie jak cała trylogia bardzo mi się podobała. Polecam.

"Niepokorne.Judyta" to ostatnia część trylogii o kobietach - emancypantkach z okresu Młodej Polski. Akcja toczy się w Galicji- w Krakowie, Zakopanem, a także w Wiedniu, gdzie Judyta szukała szczęścia. Judyta jest szczęśliwą matką, jest także w związku z mężczyzną. Ale w jej życiu pojawia się inny mężczyzna. Jakiego dokona wyboru? Jesteście ciekawi? Koniecznie przeczytajcie...

Jestem autentycznie poruszona losami Klary. Autorka umiejętnie wzbudziła we mnie wdzięczność wobec tych wszystkich odważnych kobiet, dzięki którym dzisiaj możemy głosować, studiować, żyć tak, jak MY chcemy. Co więcej pokazała z przerażającą wręcz jasnością, jaką cenę ponosiły za odważne wybory te kobiety, które dokładały swoje cegiełki do odzyskania przez Polskę niepodległości.

Niesamowita, genialnie skonstruowana i napisana książka. Najważniejszą i najbardziej godną uwagi bohaterką pozostaje Klara. Jest ona jednocześnie bohaterką kompletną: niejednoznaczną, niespokojnie poszukującą, której życie nie układa się "jak pod linijkę", a jednak dzielnie walczącą z przeciwnościami. Dawno żadnej bohater literacki tak mnie nie ujął i nie wzruszył.

Serdecznie gratuluję Autorce, niesamowita seria książek.

Jestem autentycznie poruszona losami Klary. Autorka umiejętnie wzbudziła we mnie wdzięczność wobec tych wszystkich odważnych kobiet, dzięki którym dzisiaj możemy głosować, studiować, żyć tak, jak MY chcemy. Co więcej pokazała z przerażającą wręcz jasnością, jaką cenę ponosiły za odważne wybory te kobiety, które dokładały swoje cegiełki do odzyskania przez Polskę...

Wciągająca, piękne opisy. Ale złe wybory głównej bohaterki są nie do wytrzymania

Wciągająca, piękne opisy. Ale złe wybory głównej bohaterki są nie do wytrzymania

Żałuję, że tak późno sięgnęłam po tą serię. Jestem zachwycona każdą z części. Autorka ma niebywały talent do snucia ciekawych historii. Sam pomysł na fabułę jest bardzo interesujący, a bohaterki nieprzeciętne.
Mnóstwo wątków pobocznych, które mają istotny wpływ na całą akcję nie powodują zamieszania, bo są płynnie wprowadzane do fabuły. Lekkość pióra autorki widać w sposobie wypowiedzi bohaterów i w dopracowanych opisach.
Seria "Niepokorne" opowiada o zawiłych losach trzech przyjaciółek, ich rodzin i znajomych.
Każda z nich na swój sposób walczy z przeciwnościami, których los nie szczędził kobietom żyjącym w tamtych czasach. Dodatkowo życie utrudniały zabory i walka o wolność.
To, co dziś nie szokuje nikogo, wtedy było piętnowane. Kobiety nie miały zbyt wielu praw za to wiele obowiązków i reguł, których musiały przestrzegać. Sprzeciwianie się im groziło ostracyzmem.
Jedynym, niewielkim mankamentem jest słowo "raptownie", które zdecydowanie zbyt często się tu pojawia.
A niewątpliwie miłym akcentem (dla mnie osobiście) było pojawiające się w książce moje nazwisko, które nosił jeden z bohaterów.

Żałuję, że tak późno sięgnęłam po tą serię. Jestem zachwycona każdą z części. Autorka ma niebywały talent do snucia ciekawych historii. Sam pomysł na fabułę jest bardzo interesujący, a bohaterki nieprzeciętne.
Mnóstwo wątków pobocznych, które mają istotny wpływ na całą akcję nie powodują zamieszania, bo są płynnie wprowadzane do fabuły. Lekkość pióra autorki widać w...

Już dawno tak się nie przywiązałam do bohaterów i nie przeżywałam ich losów. I już dawno mi tak nie złamano serca zakończeniem. Myślałam, zwłaszcza po tomie I, że to jedna z tych opowieści, gdzie wszystko musi się dobrze skończyć, lecz okazało się, że nie. To tylko podnosi moje mniemanie o tej serii, bo zawsze uważałam, że książki z wyświechtanym, przewidywalnym happy endem są ckliwe i nie zapadają w pamięć (inna rzecz, że z moim sentymentalizmem i tak się na nich wzruszam). Dostałam więc to, co w gruncie rzeczy lubię i cenię w książkach. Tyle że boli mnie teraz przez to serce...

Już dawno tak się nie przywiązałam do bohaterów i nie przeżywałam ich losów. I już dawno mi tak nie złamano serca zakończeniem. Myślałam, zwłaszcza po tomie I, że to jedna z tych opowieści, gdzie wszystko musi się dobrze skończyć, lecz okazało się, że nie. To tylko podnosi moje mniemanie o tej serii, bo zawsze uważałam, że książki z wyświechtanym, przewidywalnym happy endem...

Dosyć dobrze napisana powieść obyczajowa, z wątkami historycznymi. Tytułowe Niepokorne kobiety, jak na ówczesne czasy, przeżywają swoje wzloty i upadki. Trzecia część dla mnie najciekawszą i najbardziej trzymająca w niepewności. Lekka lektura na letnie wieczory.

Dosyć dobrze napisana powieść obyczajowa, z wątkami historycznymi. Tytułowe Niepokorne kobiety, jak na ówczesne czasy, przeżywają swoje wzloty i upadki. Trzecia część dla mnie najciekawszą i najbardziej trzymająca w niepewności. Lekka lektura na letnie wieczory.

Zacznę od tego, że bardzo się cieszę, że ta trzytomowa seria trafiła w moje ręce. Po pierwsze dlatego, iż uważam, że powieści są jednymi z lepszych form opowiadania o polskiej historii. Pojawiły się tutaj nie tylko nawiązania do określonych wydarzeń historycznych, ale i postaci ważnych dla polskiej kultury i historii. W dialogi i doświadczenia bohaterów wplecione zostały także kwestie obyczajowo-polityczno-społeczne tamtej epoki. Można było poznać nastroje i przemyślenia, które mogły towarzyszyć ludziom żyjącym na przełomie wieków. Drugą istotną w moim odczuciu kwestią jest fakt, że bardzo cenię każdą książkę, która porusza kwestie mojego ulubionego okresu, czyli przełomu XIX i XX w., a o którym niestety współcześni polscy pisarze nie są chętni pisać, gdyż rynek wydawniczy przejęła głównie tematyka obozowa czasu II wojny światowej. Muszę przyznać, że czytając tę część dało się odczuć, że jest ona zwieńczeniem całego cyklu. Zakończenie było dla mnie totalnym zaskoczeniem, bo absolutnie nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Bardzo żałuję, że w całej trylogii tak mało było jednak Elizy, gdyż dwoma głównymi filarami "Niepokornych" były bez dwóch zdań Judyta i Klara. Na pewno miło będę wspominać chwile spędzone z bohaterkami wszystkich trzech części i kto wie...może za jakiś czas znów zaczytam się w ich historii na nowo.

Zacznę od tego, że bardzo się cieszę, że ta trzytomowa seria trafiła w moje ręce. Po pierwsze dlatego, iż uważam, że powieści są jednymi z lepszych form opowiadania o polskiej historii. Pojawiły się tutaj nie tylko nawiązania do określonych wydarzeń historycznych, ale i postaci ważnych dla polskiej kultury i historii. W dialogi i doświadczenia bohaterów wplecione zostały...

Trzeci tom "Niepokornych" chyba najbardziej przypadł mi do gustu. Judyta była kobietą nietuzinkową. Szczęśliwie jej związek z wiedeńskim architektem trafił na właściwe tory. Zanim to nastąpiło karmiła się mrzonkami dawno minionej, choć trzymanej głęboko w sercu, miłości do malarza Stojnowskiego.
Eliza, najbardziej poukładana z trzech kobiet, odnalazła porozumienie z rodziną. I tylko Klary szalenie mi szkoda, bo nie rozumiem celowości pozbawiania jej życia. Trzeba było ją oszczędzić. Odważna i bezkompromisowa mogłaby dużo jeszcze dla kraju zdziałać...

Jest w tym tomie nieco irytująco, bo trzeba miotać się w nerwach na nierozsądne decyzje Judyty, tragicznie przy okolicznościach niepotrzebnej śmierci Klary i bardzo sentymentalnie, bo czytamy o epoce, która już nigdy nie wróci. A tło historyczne prezentowane przez autorkę z dużą pieczołowitością odtwarza ówczesne realia obyczajowe, kulturalne, a nawet kulinarne. Zachwyca nas dawny młodopolski Kraków, nasycony pasją tworzenia obrazów i literatury, w którym świat artystycznej bohemy niewolny był od animozji i rywalizacji o uznanie publiczności. Pani Wojdowicz przemyca zgrabnie na kartach swej sagi a to Stanisława Wyspiańskiego, a to Tadeusza Żeleńskiego, a to nawet Józefa Piłsudskiego. Zabiera nas na zjazdy polskich emancypantek, nie omijając przy tym słynnej profesorowej Bujwidowej. Towarzyszymy akcjom politycznym polegającym na przemycaniu ulotek i amunicji z Krakowa do Warszawy. Rok 1905 był przecież znamienny pod tym względem.
Przysłuchujemy się wywodom konserwatystów krakowskich, zadowolonych z autonomii i obserwujemy carski terror w stolicy.

Tak, ten tom uważam za najlepszy. Niepokorne kobiety - walczące o swe prawa, realizujące marzenia, zdobywające wiedzę zastrzeżoną dotąd tylko dla mężczyzn, miotane silnymi emocjami, w końcu dojrzewają umiejętnie godząc karierę i życie rodzinne. Pomysł doskonały, język może czasem zbyt górnolotny, ale niesamowicie piękny. Lektura przednia, wystarczyły trzy dni, by połknąć całą sagę.
Poczytałabym więcej.
Polecam!

Trzeci tom "Niepokornych" chyba najbardziej przypadł mi do gustu. Judyta była kobietą nietuzinkową. Szczęśliwie jej związek z wiedeńskim architektem trafił na właściwe tory. Zanim to nastąpiło karmiła się mrzonkami dawno minionej, choć trzymanej głęboko w sercu, miłości do malarza Stojnowskiego.
Eliza, najbardziej poukładana z trzech kobiet, odnalazła porozumienie z...

Trzeci tom trylogii "Niepokorne", którego główną bohaterką jest Judyta pochodząca z rodziny żydowskiej i ten wątek dotyczący jej rodziny jest, jak i zresztą cała powieść, bardzo ciekawy. To kolejna młoda bohaterķa, łamiąca zasady życia kobiet w XIX wieku i zmagajaca się z konsekwencjami swego postępowania. A dylematy wszystkich trzech bohaterek tej niezwykłej trylogii są ponadczasowe, bo również kobiety w czasach współczesnych postępujace wbrew przyjętym zasadom i schematom są narażone na krytykę.
Większość akcji tej powieści dzieje się w Krakowie. To miasto zacofane, niezbyt bezpieczne, z obowiązującymi regułami źycia społecznego. Jednakże dla większości kojarzy się z miejscem młododopolskich artystów i z artystycznymi wydarzeniami. I w tej powieści również pojawiają się znani twórcy. Przyjemnie się czyta, z ciekawością. A życie kobiet w ciągu ostatniego stulecia naprawdę się zmieniło.

Trzeci tom trylogii "Niepokorne", którego główną bohaterką jest Judyta pochodząca z rodziny żydowskiej i ten wątek dotyczący jej rodziny jest, jak i zresztą cała powieść, bardzo ciekawy. To kolejna młoda bohaterķa, łamiąca zasady życia kobiet w XIX wieku i zmagajaca się z konsekwencjami swego postępowania. A dylematy wszystkich trzech bohaterek tej niezwykłej trylogii są...

Ostatni tom historii Klary, Elizy i Judyty. Tym razem większą część lektury spędzimy w Wiedniu przyglądając się jak się rozwija kariera malarki batików oraz jak miota się pomiędzy mężczyznami. Którego wybierze i dlaczego? Poza tym dowiemy się jak potoczą się dalsze losy Klary i Elizy. Kobiety dojrzewają, ich wybory nie są już takie kategoryczne. Z ciekawością przyglądałam się zmienianiu się ich charakterów, poglądów. To chyba najlepszy tom i z żalem rozstałam się z książką. Jedynym mankamentem jest lektorka, do której potknięć językowych oraz cudacznych gwarowych naleciałości nie umiałam się przyzwyczaić. Polecam. Z ostrożnością.

Ostatni tom historii Klary, Elizy i Judyty. Tym razem większą część lektury spędzimy w Wiedniu przyglądając się jak się rozwija kariera malarki batików oraz jak miota się pomiędzy mężczyznami. Którego wybierze i dlaczego? Poza tym dowiemy się jak potoczą się dalsze losy Klary i Elizy. Kobiety dojrzewają, ich wybory nie są już takie kategoryczne. Z ciekawością przyglądałam...