„Córeczka” to jedna z sześciu powieści psychologiczno-obyczajowych Mary Westmacott (to pseudonim Agaty Christie ujawniony dopiero po około dwudziestu latach od publikacji jej kilku powieści wyjątkowo pozbawionych kryminalnej intrygi). Książka ukazuje się na polskim rynku w nowym wydaniu, w znakomitym przekładzie Marii Grabskiej-Ryńskiej oraz pod trafnym, choć różniącym się od oryginału (A Daughter’s a Daughter) tytułem. Nie jest to kryminał. Czytelnik na próżno wyczekiwał będzie konfrontacji z panną Jane Marple lub Herkulesem Poirot. W zamian otrzyma jednak nieznaną szerszej publiczności czytelniczej, przenikliwą i niezwykle błyskotliwą opowieść o toksycznych relacjach rodzinnych.

Głównymi bohaterkami powieści są matka i córka. Anna Prentice to atrakcyjna i pełna wdzięku kobieta, która od szesnastu lat jest wdową. Samotnie wychowuje dorastającą już córkę Sarę. Obie kobiety łączy bardzo bliska więź i - wydawałoby się - niezachwiana harmonia. Wszystko zmienia się w momencie, gdy Anna zakochuje się w niedawno poznanym mężczyźnie. Dorosła już córka nie dopuszcza zupełnie możliwości powtórnego zamążpójścia matki, a w konsekwencji doprowadza do katastrofy.

Mary Westmacott zamiast rozwikłania kryminalnej intrygi podejmuje się w „Córeczce” próby zrozumienia niezwykle zawikłanej damskiej relacji. Jednocześnie w tym tragicznym konflikcie autorka konfrontuje czytelnika z niebanalnymi pytaniami: gdzie kończy się autentyczna i życzliwa troska, a zaczynają zaborczość, bezpardonowa zazdrość i zwykły egoizm? Czy w relacjach z najbliższymi można pozwolić sobie na absolutną szczerość i czy ona rzeczywiście popłaca? Jakie powinności mają rodzice wobec swoich dorosłych już dzieci i jak daleko mogą lub powinny posunąć się dorosłe pociechy, wykazując tzw. troskę o swoich opiekunów? I wreszcie pytanie chyba najbardziej fundamentalne dla tego tytułu: co stanowi o relacji matki i córki?

Historia opisana w „Córeczce” nie jest może specjalnie spektakularna, ale za to jest ponadczasowa i ważna. Autorka ujmuje czytelnika szerokim spektrum dylematów natury moralnej i obyczajowej, z którymi mierzą się matka i córka. Pozostałe postacie, choć znakomicie wykreowane (zwłaszcza piekielnie inteligentna Laura Whitstable) mają w tej historii co najwyżej drugorzędne znaczenie. Najistotniejsze z punktu widzenia wątku fabularnego pozostają brawurowe dialogi matki i córki, które idealnie sprawdziłyby się w sztuce teatralnej (utwór zresztą pierwotnie przewidziany był na scenę, następnie zaś stworzony jako powieść).

Agata Christie jako Mary Westmacott niewątpliwie nie utraciła charakterystycznych cech swojego pisarstwa. Stąd też w „Córeczce”, obok przenikliwie nakreślonego obrazu powojennego Londynu, odnajdujemy ukryty pod ciętym dowcipem nieprawdopodobnie wyostrzony zmysł obserwacji ludzkich zachowań. Powieść „Córeczka” imponuje też poziomem rozważań autorki kompletnie pozbawionym gładkich komunałów.

Królowa kryminałów pozytywnie zaskakuje czytelnika swoimi powieściami psychologiczno-obyczajowymi. Autorka pozostaje jednak sobą, a zbrodnie kryminalne zamienia jedynie na rodzinne, małżeńskie, matczyne, popełniane w imię najszczerszych intencji i szczytnych ideałów. Zbrodnią, nad którą autorka pochyla się w „Córeczce”, jest w ostatecznym rozrachunku ofiara całopalna, jaką matka składa z własnego życia w imię miłości do własnej córki. Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, iż mamy do czynienia z czynem chwalebnym. Jednak u Mary Westmacott nic nie jest jednoznaczne, a problem z poświęceniem polega na tym, że nie kończy się w chwili złożenia ofiary. Trwa znacznie dłużej.

Ewelina Tondys