Nie mam jakiegoś szczególnie nabożnego stosunku do ptaków, nie pasjonuję się nimi, rozróżniam bardzo słabo, także książkę Łubieńskiego miałam zamiar "tylko przejrzeć". Dwieście stron później nie mogłam zrozumieć, dlaczego się już skończyła.

W przeciwieństwie dla obrzydliwie ostatnio modnych byle jakich publikacyjek o przyrodzie (tak, Wohlleben i mentalni krewniacy z konkurencyjnych wydawnictw) to nie jest książka, w której znajdziecie naukowe szczegóły. To raczej intymny, czuły, serdeczny, pełen wrażliwości opis codziennego życia z ptakami. Na wyjeździe badawczym i na skwerku przed domem, na wyprawie pasjonatów i na rutynowej "interwencji" na placu budowy.
Łubiński nie przekonuje, że coś trzeba, że coś warto, po prostu dzieli się z czytelnikiem swoimi doświadczeniami, w których ptaki są wszędzie - nie zawsze w centrum, jak to one, ale "wyglądając" zza różnych tematów, przelatując przez anegdotki, trzepocząc w bezradności.

I jest coś jeszcze, nie wiem, czy nie równie ważne jak ptaki. Nie jestem pewna, czy w tym roku uda mi się przeczytać książkę równie piękną językowo. Łubiński nie olśniewa poetyckimi metaforami, nie próbuje gier słownych, nie "szarpie" narracji, żeby było bardziej artystycznie, a jednak dawno - zwłaszcza w książce przyrodniczej lub popularnonaukowej - nie spotkałam się z polszczyzną tak elegancko prostą, tak subtelną i piękną. Przeczytajcie drugi esej, ten o zliczaniu ptaków. Co to niby za temat, żeby zaskoczyć czytelnika niewymuszoną, prostą elegancją słowa? A jednak.

Nie mam jakiegoś szczególnie nabożnego stosunku do ptaków, nie pasjonuję się nimi, rozróżniam bardzo słabo, także książkę Łubieńskiego miałam zamiar "tylko przejrzeć". Dwieście stron później nie mogłam zrozumieć, dlaczego się już skończyła.

W przeciwieństwie dla obrzydliwie ostatnio modnych byle jakich publikacyjek o przyrodzie (tak, Wohlleben i mentalni krewniacy z...