Bardzo boję się, że pewnego dnia znajdę się w sytuacji, w której zdrowie i życie drugiej osoby będzie zagrożone, a ja nie będę umiała jej pomóc. Że podczas podróży autobusem, gdy ktoś straci przytomność lub przestanie oddychać, ja będę patrzeć na to, co się dzieje, a strach sparaliżuje mnie na tyle, że jedyne, co będę w stanie zrobić, to wezwać pogotowie. Mam jednak nadzieję, że po pierwsze – nigdy do takiego zdarzenia nie dojdzie, a po drugie – jeśli jednak będzie miało ono miejsce, to zadziałam. Właśnie przez te moje obawy (i z wielu innych powodów) bardzo cenię pracę ratowników medycznych, lekarzy, a także kierowców (trzeba mieć nerwy ze stali, żeby jechać do kogoś na sygnale!), którzy na co dzień pomagają ratować – i ratują – ludzkie życie.

Z radością więc – a w ostatnich, pandemicznych czasach niestety i innymi uczuciami – obserwuję na Facebooku profil To nie z mojej karetki. Jego twórcy dodają na nim posty, w których można znaleźć, jak głosi dodany przez nich opis, „trochę humoru z życia medyków”, potrzebnego im po to, „żeby odreagować to, co spotyka ich w pracy”. Osoby tworzące ten profil wydały niedawno książkę, również pod tytułem „To nie z mojej karetki”. Mam ją już w domu i nie zawaham się w weekend jej użyć. Książka opowiada o zespole ratownictwa medycznego z Chamowa. Wśród jej bohaterów znajdują się m.in. Wiesiek, Kierowca Medycyny, Andrzej – nieco wypalony prawdziwy zawodowiec, Świeżak – który, pełen ideałów, wsiadł do karetki wprost z rozdania dyplomów na uczelni. Jest także pani Grażynka, pełna empatii pielęgniarka, są pracownicy SOR-u i dyspozytorzy medyczni. Nie brakuje też i pacjentów, na czele z panią Leokadią, która dzwoni na pogotowie w każdej mniej (to zdecydowanie częściej) i bardziej (to zdecydowanie rzadziej) ważnej sprawie. Czuję, że czeka mnie opowieść pełna humoru, ironii, ale i gorzkich wniosków o stanie polskiej ochrony zdrowia i warunkach, w których pracują osoby w niej zatrudnione.

W ten weekend będę kontynuować lekturę książki Stanisława Łubieńskiego, autora blogu Dzika Ochota. Nie ukrywam, że mam słabość do jej tytułu – „Dwanaście srok za ogon”. Przez większość czasu działam właśnie w takim wielozadaniowym trybie. Tutaj odnosi się on jednak do struktury publikacji, którą podzielono na dwanaście rozdziałów, ich wspólnym mianownikiem są ptaki. Z każdym tygodniem jestem coraz bliższa zdiagnozowania u siebie jednostki chorobowej zwanej Birding Compulsive Disorder (BCD), wymyślonej przez Petera Cashwella. Łubieński wyjaśnia, że objawia się on skupianiem uwagi na skrzydlatych stworzeniach niezależnie od sytuacji. Ptasiarz przerywa wtedy rozmowę, zatrzymuje auto, spowalnia marsz. Nasłuchuje i wytęża wzrok, aby ustalić, z jakim ptakiem udało mu się tym razem spotkać. To nie jest coś, co się lubi robić. To odruch, którego nie można powstrzymać.

W książce natrafiłam także na ciekawe odniesienia do ptaków w literaturze, filmie i malarstwie. James Bond nie był agentem z licencją na zabijanie – imienia i nazwiska użyczył mu ornitolog. Nie zrobił tego świadomie, Ian Lancaster Fleming wykorzystał je bez jego wiedzy i zgody. Gdy do pisarza zgłosiła się z pretensjami żona badacza, ten w ramach zadośćuczynienia zaproponował, aby kolejny odkryty przez Jamesa Bonda ptak, którego obdarzy wyjątkową antypatią, został nazwany jego imieniem i nazwiskiem. Na tę historię składa się dużo więcej ciekawych wątków, ale nie chcę o nich pisać tutaj. Wolę zachęcić do lektury całego tekstu.

Podobnie jak do bardziej wnikliwej analizy obrazów Józefa Chełmońskiego. Nigdy nie darzyłam ich szczególnym zainteresowaniem – nie przemawiały do mnie chłopskie zbiorowiska, domy kryte strzechą i końskie zaprzęgi. Wyjątek stanowiło dzieło „Jastrząb. Pogoda”, które miałam okazję zobaczyć w poznańskim Muzeum Narodowym. Po lekturze książki Łubieńskiego będę z pewnością w inny sposób oceniać twórczość tego malarza.

„Dwanaście srok za ogon” to książka, która pokazuje ptaki z perspektywy humanisty, nie przyrodnika. Cieszę się, że najbliższe dni spędzę właśnie z nią. Tym bardziej że w weekend znów pojedziemy do lasu. Jakie ptaki zobaczę lub usłyszę tym razem?

Niektóre fabuły posiadają bardzo symboliczne elementy. Wielowarstwową formę, bardzo intensywną kolorystykę, która jest związana z określonymi emocjami.

Mirosław M. Bujko, autor książki „Sąd Ostateczny” w niezwykle malarskim sposób potrafił dookreślić szczegóły zapisane w niezwykłym dziele sztuki. Fenomenalny obraz Hansa Memlinga stał się bowiem dla niego przyczynkiem do rozpisania fabuły powieści historycznej, w której diabeł ukryty jest w szczegółach. W jaki sposób Sąd Ostateczny trafił do gdańskiej katedry Mariackiej? I jak dzięki nieustępliwości samych mieszczan udało się tam zatrzymać to arcydzieło?

Głównymi bohaterami „Sądu Ostatecznego” Bujko uczynił polskiego księdza i amerykańskiego aktora, którzy trafili na zagadkowy trop związany z dziełem Memlina. Pasjonująca, wieloznaczna, sugestywnie rozpisana historia.

Więcej o Sądzie Ostatecznym przeczytacie oczywiście na stronie Ciekawostki Historyczne.

[kk]