Zamierzam przedstawić w tej książce pewną interpretację dziejów Zachodu, dokładniej – polityczną interpretację tej nieustającej rewolucji, która nadała Zachodowi charakter.
Stawiam następująca tezę: pierwotnym źródłem zachodniego rozwoju jest polis. Przed pojawieniem się tego wynalazku ludzie żyli zgodnie z niezmiennym w zasadzie ładem rodzinnym, wciąż żywym w wielu rejonach świata. Kiedy powstaje polis, ludzkość wkracza w ten nowy żywioł, jakim jest polityka, czyli zarządzanie rzeczą wspólną, a historia Zachodu staje się odtąd historią jego czterech wielkich form politycznych: właśnie polis, a potem cesarstwa, Kościoła i narodu. Jest to następstwo nie tylko chronologiczne, lecz również przyczynowe. Każda nowa forma wynika z poprzedniej, ta zaś, dotarłszy do kresu swych możliwości, powołuje do istnienia następną. Tak polis, rozwinąwszy swoje energie do tego stopnia, że wyczerpała się w walkach wewnętrznych i wojnach zewnętrznych, zrodziła cesarstwo zachodnie, najpierw Aleksandra, potem Rzymu. Tak Kościół, jako wspólnota powszechna, stał się następcą cesarstwa, które okazało się niezdolne do utrzymania obiecanej przez siebie jedności. Przez dużą część swej historii Zachód nie potrafił obrać sobie formy politycznej, wahał się między polis, cesarstwem a Kościołem dopóty, dopóki nie została wypracowana forma polityczna która pozwoliła Europejczykom rządzić się wreszcie w sposób racjonalny: naród. Ale z kolei ta forma zniszczyła się sama w "hiperbolicznych" wojnach XX wieku i dziś poszukujemy nowej formy politycznej. To studium stara się odtworzyć historię polityczną, ale także intelektualną i religijną Zachodu, odnosząc się stale do problemu par excellence politycznego: jak mamy się rządzić? Ta rozumowana historia form politycznych jest więc również studium z dziedziny filozofii politycznej.