No dobra. Bredni sporo, nawet więcej niż sporo, ale podanych w sumie w całkiem sympatycznej i przystępnej formie. Przyzwyczaiłem się już do tego, że książki zachodnich autorów, traktujące o froncie wschodnim w czasie II WŚ, pełne są niedorzeczności , przekłamań czy po prostu głupot wszelakich. Duby smalone jak mawiano dawnymi czasy w Polszcze. Powodów do wydziwiań i załamywania rąk nad „realiami” wojny na wschodzie można przy lekturze „Piątej korony” znaleźć bez liku. Daruję sobie jednak przytaczanie ich, bo – jak już niejednokrotnie się przekonałem – moje zdziwienie nad „oczywistymi nieoczywistościami” często trafia w próżnię spowodowaną katastrofalnym – w mojej opinii – stanem wiedzy historycznej ogromnej części naszego, pochłoniętego konsumpcją dóbr materialnych, społeczeństwa. Zgodnie zatem ze starą ludową prawdą, że „mądry i tak będzie wiedział a głupi pomyśli, że tak ma być”, spuszczam zasłonę milczenia na nieścisłości i przeinaczenia. W końcu Javier Gonzales napisał „thriller z historią miłosna w tle”, a nie rozprawę filozoficzną osnutą na dramatycznych losach hiszpańskich obywateli, którzy „przeorani” koszmarem wojny domowej wybrali się z rewizytą do kraju sowieckich doradców republikańskiego rządu. To „tylko” powieść popularna, czytadło, któremu kieszonkowa forma służy znacznie bardziej niż wydanie w twardych, błyszczących obwolutach. Jeśli zabierzemy ją ze sobą do pociągu, albo na nudny weekend u rodziców żony/męża (niepotrzebne skreślić), to czas minie nam szybko i niepostrzeżenie. Tym bardziej, że ta część powieści, w której autor skupia się na malarstwie albo na realiach Hiszpanii z lat trzydziestych XX wieku, jest naprawdę ciekawa. Precyzując – część dotycząca malarstwa nie wykracza jakoś specjalnie poza to, co możemy samodzielnie wyszukać dzięki uprzejmości cioci Wiki i wuja Googla, ale już fragmenty o Hiszpanii i Hiszpanach przed, w trakcie i po wojnie domowej, to całkiem inna inszość. I znów zastrzegam – jak na pop-literaturę. Jestem zwolennikiem tezy, że prawie z każdego „słowa pisanego” można wydobyć coś wartościowego i interesującego. Dla mnie niezwykle ciekawy był cały watek dotyczący genezy powstania Błękitnej Dywizji i powojennych losów żołnierzy, wchodzących w skład tej formacji. Tego jak traktowano udział hiszpańskich ochotników w jednostkach Waffen SS kiedyś, tego jak usiłowano zacierać ślady i marginalizować weteranów walk z Sowietami w otrząsającym się z frankistowskiej hibernacji kraju, który zmierzał do ideału politycznej poprawności. To tacy trochę – zachowując proporcje - „żołnierze wyklęci”.
Resumując, niezobowiązująca, lekka lektura, która może stać się jednak inspiracją do poszukiwań i samodzielnego zgłębiania interesujących nas wątków.

No dobra. Bredni sporo, nawet więcej niż sporo, ale podanych w sumie w całkiem sympatycznej i przystępnej formie. Przyzwyczaiłem się już do tego, że książki zachodnich autorów, traktujące o froncie wschodnim w czasie II WŚ, pełne są niedorzeczności , przekłamań czy po prostu głupot wszelakich. Duby smalone jak mawiano dawnymi czasy w Polszcze. Powodów do wydziwiań i...