Ta książka odstała na mojej półce kilka lat. Nie miałam odwagi do niej zajrzeć po odejściu Jacka Kaczmarskiego, tak jak nie miałam odwagi słuchać jego płyt.
To był mój sposób na wyparcie faktu ostatecznego: jego śmierci.

Jacek Kaczmarski przez wiele lat był dla mnie najlepszym nauczycielem historii jakiego miałam, największym poetą jakiego czytałam i najbardziej ekspresyjnym pieśniarzem jakiego miałam okazję słuchać na dziesiątkach koncertów tych oficjalnych i półprywatnych.
Miałam to ogromne szczęście i honor że poznałam go osobiście i korespondowałam z nim kiedy jeszcze starał się ułożyć sobie życie w Australii. Listy od niego są dla mnie relikwią a osobiste dedykację w książkach wskazówkami życiowymi w trudnych momentach życia.

"To moja droga" Krzysztofa Gajdy to bardzo wnikliwa, bardzo szczegółowa ale też bardzo obiektywna biografia Jacka Kaczmarskiego.
Autor nie pisał jej "na kolanach" mimo iż barda podziwiał i wielbił jego twórczość. Udało mu się ukazać w niej człowieka wielkiego poprzez swoją twórczość ale małego i słabego jeśli chodzi o życie rodzinne i prozę codzienności.
Bo Jacek Kaczmarski to z jednej strony wybitnie inteligentny człowiek renesansu na którego pieśniach wychowywały się całe pokolenia a z drugiej kiepski mąż, jeszcze gorszy ojciec przez większość życia zmagający się z chorobą alkoholową.

Krzysztof Gajda w swej książce ukazał swojego bohatera jako zwykłego człowieka: z jego genialnością ale też przywarami które sprawiały że życie z nim musiało być istnym koszmarem.
Jest to niezwykle wnikliwa biografia z mnóstwem cytatów z pieśni Jacka Kaczmarskiego i jego książek. Dla mnie to ogromny atut jednak myślę że dla osób które nie były "fanatycznymi" wielbicielami jego talentu tych informacji i szczegółów może być ciut za dużo.

Najbardziej przejmujący jest ostatni rozdział: o jego chorobie i śmierci. Nie skrywał jej przed światem ale też nie szafował szczegółami. Walczył i wytrwał i tak dużo dłużej niż przewidywali lekarze. Płakałam kończąc tę książkę tak jak płakałam w dniu jego śmierci.
Jej lektura była mi jednak bardzo potrzebna bo nią zakończyła moją żałobę po Jacku Kaczmarskim i wczoraj, po raz pierwszy od wielu lat, włączyłam jedną z jego płyt.

Dzisiaj rano otworzyłam też jedną z książek Jacka i przeczytałam dedykację "Bo w nas jest raj, piekło i do obu szlaki". Czy można lepiej opisać istotę człowieczeństwa?

Ta książka odstała na mojej półce kilka lat. Nie miałam odwagi do niej zajrzeć po odejściu Jacka Kaczmarskiego, tak jak nie miałam odwagi słuchać jego płyt.
To był mój sposób na wyparcie faktu ostatecznego: jego śmierci.

Jacek Kaczmarski przez wiele lat był dla mnie najlepszym nauczycielem historii jakiego miałam, największym poetą jakiego czytałam i najbardziej...