Ocena zawyżona do "dobrej" przez kilka naprawdę udanych zdań oraz przez moje subiektywne upodobanie do rozlazłych narratorów pierwszoosobowych, którym nie wychodzi nic poza kpieniem z własnej egzystencji.

Poza tym jest różnie. Właściwie im więcej się dzieje, tym jest lepiej, bo gdy przestaje się dziać, autor zaczyna dawać upust swoim wyższym pisarskim ambicjom, co robi wrażenie smutno-grafomańskie. Przez większość czasu jakaś akcja jednak się toczy, z każdym akapitem coraz silniej rozsypując w proch wizję Irlandii mlekiem i miodem płynącej na rzecz Irlandii-zadupia pełnego zapijaczonych imigrantów. Żadna dekadencja nawet, zwykłe prozaiczne slumsy. No, no.

Książka robi trochę wrażenie, jakby publicysta starał się stworzyć powieść - wprawdzie mu nie wyszło, ale za to powstała dosyć ciekawa relacja. W dwie godziny można zyskać nie tylko wizję egzystencji w Dublinie, ale też pewną przyjemność czytelniczą, bo "Egri bikaver" jest ironiczne i gorzko-zabawne. Te kilka udanych zdań, o których wspominałam na początku... Więc chyba zachęcam.

Ocena zawyżona do "dobrej" przez kilka naprawdę udanych zdań oraz przez moje subiektywne upodobanie do rozlazłych narratorów pierwszoosobowych, którym nie wychodzi nic poza kpieniem z własnej egzystencji.

Poza tym jest różnie. Właściwie im więcej się dzieje, tym jest lepiej, bo gdy przestaje się dziać, autor zaczyna dawać upust swoim wyższym pisarskim ambicjom, co robi...