Tyle się o tej książce nasłuchałam i naczytałam, że przystąpiłam do jej czytania z zapartym tchem. Doskonale zdaję sobie sprawę, że są na świecie kobiety którym Eve Ensler zmieniła życie. Jestem 22letnią feministką z urodzenia i być może dlatego "Monologi waginy" nie zrobiły na mnie wrażenia. Wychowana na lekturze "Wysokich Obcasów" i świadoma swojego ciała oraz praw uważam sprawy poruszane w tej książce za oczywistość. Jednak byłabym ostatnią ignorantką, gdybym nie przyznała racji tym wszystkim kobietom które twerdzą że wydanie tej sztuki było przełomem w historii współczesnego feminizmu. Po pierwsze, zapoczątkowało proces odczarowania słowa "cipka" i "pochwa". Ani w języku polski ani w większości języków świata nie istnieje akuratne określenie na kobiece (męskie także) organy płciowe. Po drugie, publiczność na spektaklach "Monologów..." została uświadomiona, jak ogromym zagrożeniem dlaludzkości jest przemoc wobec kobiet. A po trzecie, Dzień "W", obchodzony co roku 14 lutego. W tym dniu w wielu miastach na swiecie, głównie w ośrodkach akademickich, odbywają się spektakle, koncerty i inne powiązane wydarzenia dotyczące przemocy wobec kobiet oraz świadomości seksualnej.
Polecem każdej i każdemu kto nigdy do tej pory nie czytał książki której każda strona zapełniona jest słowem "pochwa".

Tyle się o tej książce nasłuchałam i naczytałam, że przystąpiłam do jej czytania z zapartym tchem. Doskonale zdaję sobie sprawę, że są na świecie kobiety którym Eve Ensler zmieniła życie. Jestem 22letnią feministką z urodzenia i być może dlatego "Monologi waginy" nie zrobiły na mnie wrażenia. Wychowana na lekturze "Wysokich Obcasów" i świadoma swojego ciała oraz praw uważam...