"Jabłko" to zbiór opowiadań, który niby miał stanowić/ale jednak nie stanowi kontynuacji losów bohaterów książki "Szkarłatnego płatka i białego". Autor chyba sam nie wie, co miał na myśli, i w przedmowie ostrzega, że nie pokusił się o napisanie dalszych losów bohaterów poprzedniej, znanej książki.

Opowiadania wydały mi się dość płaskie, jakby poszarpane, żadne nie ma puenty, co jest żałosne i smutne. Dwa są tak obrzydliwe, że pominęłam kilka fragmentów.
Nigdy nie zaakceptuję opisów znęcania się nad zwierzętami oraz rozwodzenia się nad ich agonią, jakby to było święto.
Marna literatura.

"Jabłko" to zbiór opowiadań, który niby miał stanowić/ale jednak nie stanowi kontynuacji losów bohaterów książki "Szkarłatnego płatka i białego". Autor chyba sam nie wie, co miał na myśli, i w przedmowie ostrzega, że nie pokusił się o napisanie dalszych losów bohaterów poprzedniej, znanej książki.

Opowiadania wydały mi się dość płaskie, jakby poszarpane, żadne nie ma...

Lubię zbiory opowiadań, a po ten sięgnęłam, myśląc, że jest kontynuacją "Szkarłatnego płatka i białego". Jakież było moje zdziwienie, ale pozytywne, gdy przekonałam się, że to nie jest dalszy ciąg powieści, choć "Jabłko" łączą z poprzednią książką Fabera bohaterowie, są oni jednak uchwyceni w różnych momentach życia. Dodam jeszcze, że nie trzeba znać treści "Szkarłatnego...", bo opowiadania te są odrębnymi opowieściami, ale niestety nie dorównują one powieści.

Lubię zbiory opowiadań, a po ten sięgnęłam, myśląc, że jest kontynuacją "Szkarłatnego płatka i białego". Jakież było moje zdziwienie, ale pozytywne, gdy przekonałam się, że to nie jest dalszy ciąg powieści, choć "Jabłko" łączą z poprzednią książką Fabera bohaterowie, są oni jednak uchwyceni w różnych momentach życia. Dodam jeszcze, że nie trzeba znać treści...

Gigantyczny sukces "Płatka..." przełożył się na setki listów od czytelników, domagających się od Autora wyjaśnienia dalszych losów bohaterów. Michel Faber wykorzystał więc tę koniunkturę (co w przedmowie zresztą wyraźnie i dowcipnie komentuje) i napisał parę opowiadań w tym samym stylu, osadzając akcję w tej samej epoce i miejscu oraz nadając bohaterom te same imiona.
Ale błędem byłoby sądzić, że jest to jakaś kontynuacja słynnej powieści.
Są to zaledwie proste historyjki, napisane lekko i z dystansem, balansujące czasami na granicy dobrego smaku ale dowcipne. Przypominające mi frywolne, żeby nie powiedzieć, pornograficzne rysunki Mai Berezowskiej.
Ale też i nic ponad to.

Gigantyczny sukces "Płatka..." przełożył się na setki listów od czytelników, domagających się od Autora wyjaśnienia dalszych losów bohaterów. Michel Faber wykorzystał więc tę koniunkturę (co w przedmowie zresztą wyraźnie i dowcipnie komentuje) i napisał parę opowiadań w tym samym stylu, osadzając akcję w tej samej epoce i miejscu oraz nadając bohaterom te same imiona.
Ale...

Przeczytałam "Jabłko" mając nadzieję na zaspokojeniu ciekawości co do dalszego losu bohaterów "Szkarłatnego płatka i białego".
Niestety, nie nasyciłam się za bardzo.
Autor napisał krótkie opowiadania, w których ponownie można spotkać wspomniane postacie (nie wszystkie!). Zdarzenia miały miejsce przed lub po akcji pierwszej książki.

Brakuje mi najważniejszej odpowiedzi - co stało się z Sugar i Agnes?
Mam mieszane uczucia po lekturze. Zabawa w kotka i myszkę z czytelnikiem.

Przeczytałam "Jabłko" mając nadzieję na zaspokojeniu ciekawości co do dalszego losu bohaterów "Szkarłatnego płatka i białego".
Niestety, nie nasyciłam się za bardzo.
Autor napisał krótkie opowiadania, w których ponownie można spotkać wspomniane postacie (nie wszystkie!). Zdarzenia miały miejsce przed lub po akcji pierwszej książki.

Brakuje mi najważniejszej odpowiedzi - co...

Gdy przeczytałam „Szkarłatny płatek biały” to powiedziałam sobie „nigdy więcej”. I jak to w życiu bywa, „nigdy więcej” potrwało kilka lat i ponownie sięgnęłam po książkę Michaela Fabera. Subiektywnie, tu i teraz stwierdzam, że „nigdy więcej” powinno jeszcze trwać. Nie lubię stylu pisarskiego tego autora, denerwuje mnie. Opowieści są ciekawe ale nie na tyle abym ignorowała swoje rozdrażnienie. Bo co chwilę pojawia się zdanie, które działa na mnie jak płachta na byka.

I tylko jedno opowiadanie, ostatnie, rozgrywające się w czasach bardziej współczesnych autorowi, przyjęłam bez bólu. Może to o to chodzi, iż kompletnie nie wierzę Faberowi w te jego wiktoriańskie przebieranki?

Gdy przeczytałam „Szkarłatny płatek biały” to powiedziałam sobie „nigdy więcej”. I jak to w życiu bywa, „nigdy więcej” potrwało kilka lat i ponownie sięgnęłam po książkę Michaela Fabera. Subiektywnie, tu i teraz stwierdzam, że „nigdy więcej” powinno jeszcze trwać. Nie lubię stylu pisarskiego tego autora, denerwuje mnie. Opowieści są ciekawe ale nie na tyle abym ignorowała...

Nic ciekawego moim zdaniem.

Nic ciekawego moim zdaniem.

Ciekawe uzupełnienie powieści "Szkarłatny płatek i biały", choć nie bezpośrednia kontynuacja fabuły. Można te książki czytać niezależnie, polecam jednak potraktować opowiadania z "Jabłka" jak przypadkiem zgubione rozdziały powieści. Postaci nabiorą nieco głębi, a powieściowy świat wzbogaci się o więcej szczegółów.

Jak informuje nas autor w przedmowie, wielu czytelników wyrażało zainteresowanie dalszymi losami Sugar i innych bohaterów. "Jabłko" tą kontynuacją nie jest - i dobrze. Jedną z wielkich zalet powieści jest jej konstrukcja, prowadzenie czytelnika między wszechwiedzą autora a tajemnicami postaci, których nie poznamy. Opowiadania nie psują tej konstrukcji serią prostych odpowiedzi, wciąż, z jednej strony, dostaniemy wgląd w myśli i emocje wielu osób, z drugiej jednak podzielimy ich niepewność, niedoinformowanie, niewiedzę.

W oderwaniu ten tomik opowiadań da chyba wrażenie wyrywkowości i treściowej skromności, choć raczej zgaduję, sam czytałem tuż po "Szkarłatnym płatku", a taką lekturę mogę z czystym sumieniem polecić.

Ciekawe uzupełnienie powieści "Szkarłatny płatek i biały", choć nie bezpośrednia kontynuacja fabuły. Można te książki czytać niezależnie, polecam jednak potraktować opowiadania z "Jabłka" jak przypadkiem zgubione rozdziały powieści. Postaci nabiorą nieco głębi, a powieściowy świat wzbogaci się o więcej szczegółów.

Jak informuje nas autor w przedmowie, wielu czytelników...

Autor obmyślił doskonały sposób na zarobienie dodatkowych pieniędzy - sprzedał ochłapy z tej jego wielkiej powieści, co się w wersji finalnej nie znalazły i dobazgrolił dwa opowiadania, które udają jej kontynuację. Nie dajcie się nabrać i trzymajcie się od tego odgrzewanego kotleta z daleka.

Autor obmyślił doskonały sposób na zarobienie dodatkowych pieniędzy - sprzedał ochłapy z tej jego wielkiej powieści, co się w wersji finalnej nie znalazły i dobazgrolił dwa opowiadania, które udają jej kontynuację. Nie dajcie się nabrać i trzymajcie się od tego odgrzewanego kotleta z daleka.

Miło było znowu spotkać bohaterów "Szkarłatnego płatka...". Podoba mi się sposób narracji, a tłumaczenia książek M. Fabera są naprawdę dobre.

Miło było znowu spotkać bohaterów "Szkarłatnego płatka...". Podoba mi się sposób narracji, a tłumaczenia książek M. Fabera są naprawdę dobre.

Swoją podróż po Londynie z epoki wiktoriańskiej rozpoczęłam właśnie od Jabłka i od razu pokochałam cudowny styl Michela Fabera i jego samego. I choć może niektóre ze snutych przez niego opowieści są mocno szokujące, nie odbiera to bynajmniej ich uroku. A może bez tego nie byłyby one wcale tym samym... Ostrzegam jednak wszystkich, którzy pragną przeczytać kolejną część Szkarłatnego Płatka i Białego, gdyż Jabłko przyniesie im gorzkie rozczarowanie, ponieważ jest boleśnie wręcz krótkie w swojej treści! Jeśli jednak chcecie po prostu trochę pobyć w wiktoriańskim Londynie, to serdecznie zapraszam, ponieważ naprawdę warto do niego zajrzeć opisanego przez Michela Fabera. Dla mnie Jabłko jest doskonałym zbiorem opowieści i zaraz po nim uporczywie szukałam Szkarłatnego Płatka i Białego, a to za sprawą drobiazgowych opisów i pięknego stylu, jaki posiada ten autor.

Swoją podróż po Londynie z epoki wiktoriańskiej rozpoczęłam właśnie od Jabłka i od razu pokochałam cudowny styl Michela Fabera i jego samego. I choć może niektóre ze snutych przez niego opowieści są mocno szokujące, nie odbiera to bynajmniej ich uroku. A może bez tego nie byłyby one wcale tym samym... Ostrzegam jednak wszystkich, którzy pragną przeczytać kolejną część...