„Gdyby twoja pochwa umiała mówić, co by powiedziała?”

Pierwszy raz czytałam tę książkę w 2005 roku. Z perspektywy czasu z przykrością stwierdzam, że wtedy, nie pojęłam jej głębi. Nie rozumiałam jeszcze swojej seksualności i nie miałam na koncie pewnych doświadczeń. Za kolejne dziesięć lat, pewnie znów zobaczę w niej coś innego. A dziś uczepiłam się myśli, iż nie żałuję, że myślę - raczej żałuję, że nie myślę o tej części siebie, która stanowi mnie, jako kobietę.

To, co kojarzy nam się z literaturą kobiecą (jeśli w ogóle te rozróżnienie jest słuszne, jak dla mnie to zabieg czysto komercyjny), to głównie obyczajówki, romanse, no i czasami jakiś kryminał. Literatura feministyczna (tak, taki podział też istnieje) w tym kontekście jest prowokacyjna i skandalizująca. Dzieje się tak dlatego, że często staje się elementem literackiej gry, eksperymentu. Nie tylko tematycznie jest odważna. Często także w formie poszukuje nowych możliwości wypowiedzi (niepatriarchalnych). Ja tę inność lubię - krzyk jest potrzebny by zwrócić uwagę, by ludzie spojrzeli w stronę, gdzie coś się dzieje. "Monologi waginy" Eve Ensler nie są jednak książką o emancypacji, nie są tylko hymnem jakiegoś „ruchu”. W tej książce autorka wraziła swój sprzeciw wobec przemocy stosowanej wobec kobiet, której one same często nie są nawet świadome! Te teksty mają pomóc obudzić samoświadomość, oswoić ją, tą zabitą kulturowo część nas. Jest łatwiej, ale mimo tego, że mamy XXI wiek to nadal: nie wpada, nie ma na odpowiednim poziomie edukacji, to krępujące, to brzydkie! Wynika z tego tyle, że mimo całej swobody seksualnej jaką mamy i tak naprawdę nadal z sobą nie rozmawiamy.

No właśnie, czy nasze pokolenie ma się lepiej niż pokolenie naszych mam i babek? Czy nie stało się tylko to, że jesteśmy bardziej „dostępne”, ale wcale nie bardziej świadome? Zachłyśnięcie się swobodą, to droga donikąd. Bo absolutna swoboda, to także wolność od swobody, więc suma summarum - jej brak… Pamiętajmy o tym, bo nadal łatwo o etykietkę świętej lub dziwki, albo świętej dziwki – ha! A jakoś nam te szufladkowanie nie służy. Potrzeba nam mądrego podejścia, bo i „waginie należy się święto”.

całość na: http://alicyawkrainieslow2.blogspot.com/2014/08/gdyby-twoja-pochwa-umiaa-mowic-co-by.html

„Gdyby twoja pochwa umiała mówić, co by powiedziała?”

Pierwszy raz czytałam tę książkę w 2005 roku. Z perspektywy czasu z przykrością stwierdzam, że wtedy, nie pojęłam jej głębi. Nie rozumiałam jeszcze swojej seksualności i nie miałam na koncie pewnych doświadczeń. Za kolejne dziesięć lat, pewnie znów zobaczę w niej coś innego. A dziś uczepiłam się myśli, iż nie żałuję,...