Książki Tess Gerritsen to pewniaki. Bez różnicy, po którą powieść jej pióra sięgnę, i tak wiem, że się nie zawiodę. "Ogród kości" czytałam urywkami w wolnych chwilach od "Lalki", która jest moją obecną lekturą, i z którą nadal walczę, dlatego tak mozolnie mi to szło. Wczoraj jednak postanowiłam zrobić coś tylko dla siebie i zamiast wieczornego seansu z panem Wokulskim i spółką, skusiłam się na - w początkowym zamyśle - kilka rozdziałów "Ogrodu...". Skończyło się na tym, że książkę odłożyłam o 3:40, ale poszłam spać z uczuciem czytelniczego spełnienia.
W tej powieści spotykamy się z pewną nowością - u pani Gerritsen nigdy wcześniej nie przeplatały się epoki. Tym razem śledzimy losy bohaterów z dwóch perspektyw - rok 1830 i czasy współczesne. Trzeba przyznać, że autorka trochę zbyt mało czasu poświęciła teraźniejszości, stanowiącej może jedną siódmą całej książki, jednakże opowieść osadzona w realiach XIX wieku na tyle pasjonuje, że wynagradza nam to małe niedociągnięcie.
Niezmiernie podobały mi się wszystkie opisy sekcji zwłok, jakie oglądali młodzi studenci medycyny - mój ulubiony moment to ten, kiedy patolog rozcina brzuch zmarłego, z którego wyskakują jelita niczym urodzinowe konfetti. Podobnie było ze sceną amputacji ręki, która niejednokrotnie wywołała u mnie grymas obrzydzenia, albo sprawiała, że przechodził mnie niemiły dreszcz i spoglądałam zaniepokojona na własną rękę, by upewnić się, że jest na swoim miejscu ;) Cały świat został ukazany bardzo realistycznie i choć nadal chciałabym, aby Gerritsen trochę bardziej wnikała w psychikę bohaterów (wiem, wiem, nie ten gatunek, nie można mieć wszystkiego), to była to wyśmienita lektura.
Wypadałoby zaznaczyć, że nie doszukałam się literówek - hurra! Poza tym, ta książka pozwoliła nam odpocząć od dobrze znanych postaci Jane Rizzoli i Maury Isles, z których tylko ta druga pojawiła się na moment i nie odegrała znaczącej roli. Moja mama czytała tę powieść jako pierwsza i powiedziała, że pewnie nie spodoba mi się zakończenie, które uznam za przesłodzone. Cóż... chyba jednak nie miała do końca racji. Złe i dobre wydarzenia zrównoważyły się i ostatecznie cieszę się, że autorka tak zakończyła całą książkę. A o co chodzi? Powiedzmy, że ma to związek z miłością i przenikaniem się dwóch rzeczywistości, które poznajemy w "Ogrodzie kości". Po więcej szczegółów odsyłam was do samej książki, bo wierzcie mi - warto.

Książki Tess Gerritsen to pewniaki. Bez różnicy, po którą powieść jej pióra sięgnę, i tak wiem, że się nie zawiodę. "Ogród kości" czytałam urywkami w wolnych chwilach od "Lalki", która jest moją obecną lekturą, i z którą nadal walczę, dlatego tak mozolnie mi to szło. Wczoraj jednak postanowiłam zrobić coś tylko dla siebie i zamiast wieczornego seansu z panem Wokulskim i...