Książka dobra, możliwa do przeczytania jednym tchem. Jednak szlag mnie jasny trafiał, gdy Róża po raz n-ty robiła z siebie furiatkę, osobę niepoczytalną. Jej egocentryzm, który narzucała mężowi czy dzieciom, po prostu powalał na kolana, lecz w tym negatywnym znaczeniu. Po prostu w głowie się nie mieści, gdy matka i żona żąda bezgranicznego, wręcz niewolniczego uwielbienia, a sama próbuje zabić własne dzieci. Przez całą lekturę zastanawiałam się, czemu Róża mści się na Bogu ducha winnym Adamie, tylko dlatego, że przeżyła zawód miłosny? Co oni ma do tego? Adama wtedy nie znała, nawet nie wiedziała, że ktoś taki istnieje, lecz to on ma płacić za to, że Michał zdradził Różę. O jej radości, gdy zniszczyła synowi karierę czy pozbawiła męża wpływów na życie Marty, bo okazało się, że dziewczyna może ucieleśnić niespełnione marzenia matki, aż żal wspominać.
Być może, książka dla czytelników starszych bądź dla tych, którzy takie utwory po prostu czują. Dla mnie to tylko zmarnowany czas czytania o napadach Róży, które różniły się jedynie powodem, a przebieg i skutki były identyczne. Niemniej jednak, książka dobra i przy zapomnieniu o wiecznych dąsach głównie bohaterki, zdatna do przetrawienia.

Książka dobra, możliwa do przeczytania jednym tchem. Jednak szlag mnie jasny trafiał, gdy Róża po raz n-ty robiła z siebie furiatkę, osobę niepoczytalną. Jej egocentryzm, który narzucała mężowi czy dzieciom, po prostu powalał na kolana, lecz w tym negatywnym znaczeniu. Po prostu w głowie się nie mieści, gdy matka i żona żąda bezgranicznego, wręcz niewolniczego uwielbienia,...