Majstersztyk.
Lektura wywołała we mnie całą gamę emocji - od zachwytu nad formą na początku, przez bardzo głęboką niechęć podczas pretensjonalnych monologów i wywyższaniu się bohatera w środku lektury (mam alergię na arystokrację ducha) przez ponowny zachwyt kapitalnym zakończeniem, które jak na książkę będącą quasi romansem jest bezprecedensowe.
Wracając do początku - forma. Uwielbiam literaturę, która garściami sypie nawiązaniami do arcydzieł klasyki, pełna jest cytatów (również w obcych językach) i - przede wszystkim - wypełniona jest poezją. Pierwszy raz z zabiegami na podobną skalę spotkałem się w "Wilku stepowym" Hessego i się zakochałem, tutaj tylko utwierdziłem się w przekonaniu, że (powiedzmy...) taka mieszana forma jest wspaniała.
Modernizm, a właściwie neoromantyzm wylewa się ze stronic. Synteza sztuk w pełnej krasie, choć w nowoczesnej formie. Mamy tu i muzykę (jazz, rock) i sztukę (Picasso), kino i teatr, prozę i poezję.
Po skończonej lekturze dochodzę do wniosku że Madame jest de facto personifikacją sztuki. Cała książka wydaje mi się opisem procesu, w którym kształtuje się młody artysta. Kluczowe w tym dojrzewaniu jest oswojenie się z kiczem i porzucenie monopolu wysokiego kunsztu.
Wspomnianą na początku niechęć wywołuję u mnie natomiast pyszałkowatość głównego bohatera. Typowy przykład arystokraty ducha, outsidera, bardzo skłonnego do manipulacji. Nieprzeciętna, ale też toksyczna społecznie jednostka. Dość często jednak zdarza się, że szczególnie wrażliwi ludzie są obrzydzeni otaczającym ich światem i tym dystansem i pogardą próbują się od niego izolować. Wyrasta się z tego i można to przebaczyć, niemniej jednak nieco mierzi.
Z wyżej wymienionego względu nie daje 10. Mimo to "Madame" z czystym sumieniem mogę polecić każdemu. Wspaniała lektura, jedno z bardziej wybitnych dzieł współczesnej literatury polskiej, niestety - choć wysublimowanie - raczej czysto rozrywkowa.

Majstersztyk.
Lektura wywołała we mnie całą gamę emocji - od zachwytu nad formą na początku, przez bardzo głęboką niechęć podczas pretensjonalnych monologów i wywyższaniu się bohatera w środku lektury (mam alergię na arystokrację ducha) przez ponowny zachwyt kapitalnym zakończeniem, które jak na książkę będącą quasi romansem jest bezprecedensowe.
Wracając do początku -...