Z reguły czytam jedynie kiedy przemieszczam się środkami lokomocyjnymi lub kiedy mam wolną chwilę w pracy, ponieważ po powrocie do domu i wywiązaniu się z domowych obowiązków nie zostaje mi zbyt wiele wolnego czasu, a niekiedy jestem po prostu zbyt zmęczona, by ryzykować zaśnięcie w połowie zdania (to świętokradztwo! (: ). A tu się sama zaskoczyłam; nie dość, że machnęłam ręką na domowe porządki, to jeszcze straciłam poczucie czasu mając w nosie coś takiego jak potrzebę snu. (: Dowodzi to tego, że Larssonowi udało się stworzyć wciągający...czasoumilacz. Z sympatią dla pierwszej części sagi użyłam tego określenia, ale fakt faktem nie jest to dla mnie jakaś Wielka Literatura, a jedynie miłe i lekkie 600 stron pozwalające oderwać się na chwile od spraw doczesnych.
Jedynie momentami popadałam w irytacje, a to przez drobiazgi, na które wcześniej parę osób zwróciło uwagę: angielskie wstawki, których byt dla mnie w tej książce jest niepojęty; miejscami zbędny nadmiar szczegółów (reklamy Canona, Ikei, Yahoo itp. - rozumiem, że miało to bardziej zakotwiczyć powieść w realiach i dodać autentyczności, ale mnie to jakoś raczej raziło) i kreacja bohaterów. No, ale można na to w końcowym rozrachunku przymknąć oko.
Jako, że sagę dostałam w prezencie gwiazdkowym biorę się już za kolejną część. (: Miłego czytania.

Z reguły czytam jedynie kiedy przemieszczam się środkami lokomocyjnymi lub kiedy mam wolną chwilę w pracy, ponieważ po powrocie do domu i wywiązaniu się z domowych obowiązków nie zostaje mi zbyt wiele wolnego czasu, a niekiedy jestem po prostu zbyt zmęczona, by ryzykować zaśnięcie w połowie zdania (to świętokradztwo! (: ). A tu się sama zaskoczyłam; nie dość, że machnęłam...