633 strony w dwa dni. O czym to świadczy? Ostatnio padło zdanie "I don't read books, I eat them" - coś w tym jest, gdy się już dorwę do smakowitego kąska, to go pożeram:) Zapytacie dlaczego "Millenium: tak późno? Bo najpierw obejrzałam film i wiedziałam, że książka jest wyśmienita, zatem jak kocha, to poczeka. Chciałam wystarczająco zapomnieć szczegóły z filmu, by z jeszcze większym apetytem sięgnąć po trylogię.

I zdecydowanie czekanie nie tylko wzmaga apetyt, ale intensyfikuje doznania czytelnicze. Na pewno nie jestem jedyna w opóźnieniu, zatem co tu mamy, by polecić nadrabianie? Wszystkie składniki wybitnego kryminału. Myślę, że najważniejsze dwa składniki to ciekawa, wciągająca fabuła niedająca się łatwo rozwiązać i która ma jakieś możliwości zaistnienia w rzeczywistości oraz niebanalni bohaterowie, których nie wiesz czy kochać czy mieć do nich dystans.

Są wątki dziennikarskie, polityczne, nazistowskie, antysemickie, feministyczne, szowinistyczne, sadystyczne, erotyczne, miłosne i przyjacielskie.

Jest absolutnie wszystko i słusznie Mario Vargasa Llosa polecając książkę przywitał Lisbeth Salander w świecie literackiej nieśmiertelności. Jej wyrazistość i ostrość odbije się na czytelniku niczym wieczny tatuaż na jego wyobraźni, włącznie z całą resztą tych wyśmienitych składników, które składają się na tę wyborną, wielodaniową ucztę jaką jest seria "Millenium"
Pędzę po kolejną cześć!

633 strony w dwa dni. O czym to świadczy? Ostatnio padło zdanie "I don't read books, I eat them" - coś w tym jest, gdy się już dorwę do smakowitego kąska, to go pożeram:) Zapytacie dlaczego "Millenium: tak późno? Bo najpierw obejrzałam film i wiedziałam, że książka jest wyśmienita, zatem jak kocha, to poczeka. Chciałam wystarczająco zapomnieć szczegóły z filmu, by z jeszcze...