Duszo moja rozdarta na dwoje..., co mi robisz? Dlaczego mnie tak traktujesz? Gdzie zgubiłem swoją tożsamość...?
...kim jestem? Kim chciałbym być?
Muszę odnaleźć siebie, swoje własne "ja", bo przepadne w otchlani beznadzei, zobojętnienia..., stanę nad przepaścią i rzucę się w mroczną nicość rozpaczy...

Moja kochana osobowości
Dlaczego w głowie kręcisz mi zawiłości?
Czy robisz to w złości?
A może w poczuciu obojętności?
Bo na pewno nie z miłości?

Pozwól mi odnaleźć samego siebie...

Świadomość własnej tożsamości jest niezwykle ważna dla każdego z nas. Wszyscy chcieliby się czuć we własnej skórze komfortowo, wygodnie, bez żadnych niedogodności. Nasza dusza i ciało muszą wzajemnie ze sobą współgrać, powinny nadawać na tych samych falach, wznosić się ku tym samym pragnieniom. Jeśli zaczną się nawzajem gryźć, jedno i drugie będzie się męczyć, jedno i drugie będzie nieszczęśliwe, zrezygnowane, bez chęci do życia...
Nikomu nie życzyłbym takiego zaplątania...

Dzisiaj operacja zmiany płci nie jest niczym niezwykłym, nie szokuje, nie wzbudza wielkiego zainteresowania. Takie rzeczy dzieją się bowiem na porządku dziennym, co gorsza w wielu przypadkach zabrnęło to w jakąś zabawę płcią, wynaturzenia by sprawdzić sobie, jak to jest znaleźć się po przeciwnej stronie barykady. W tym skrajnych, daleko idących od normy przypadkach, za wszystkim stoi ludzka ciekawość pomieszana z głupotą, bezmyślonością, konkretnym syndromem szaleństwa zagubionej psychiki...
Przykład Einara i jego hormonalne zaburzenie to jedyny przypadek, który tłumaczy ingerencję w zmianę płci. Nie wiem, możliwe, że istnieją jeszcze inne podobnego typu zaburzenia, które zmuszają do interwencji chirurgicznej, by coś w tej płci poprzestawiać. Nie jestem fachowcem w tej dziedzinie. Nawet do erudyty dużo mi brakuje. Mogę wypowiedzieć się tylko na temat Einara i jeśli kogoś spotka coś podobnego, trzymam za niego kciuki, by odnalazł własną tożsamość.
Także tak jak mówiłem, dzisiaj taka operacja nie robi na nikim wrażenia, a wystarczy wczuć się w sytuację Einera, na którym zabieg zmiany płci, został przeprowadzony w latach dwudziestych XX wieku. Tak na dobrą sprawę, wtedy jeszcze nic konkretnego o tym nie wiedziano. Ba, nawet sam temat budził wśród społeczeństwa wielkie oburzenie, niezrozumienie. Jak dobrze wiemy obyczaje w tamtych czasach były bardzo rygorsytycznie, pedantycznie wręcz przestrzegane. Nie wiem jak udało mu się przetrwać to wszystko, ponieważ oprócz własnego rozstrojenia, musiał się także pogodzić z postrzeganiem własnej osoby przez innych ludzi, którzy nie wykazywali wielkiego zrozumienia, nawet pośród środowiska lekarskiego...

To książka, która nauczy nas tolerancji, zrozumienia dla rzeczy, które bardzo często znajdują się w ogniu największej krytyki. Ludzie z tego powodu szydzą sobie z takich osób, nierozumiejąc jednocześnie powagi sytuacji. Nie zdają sobie nawet sprawy, jak poważny to jest problem, z jak wielkimi myślami bije się osoba, która jest osobowościowo rozdwojona. To wielki ciężar dla jej psychiki i dopóki dusza nie stanie się jednością, będzie dźwigać go, mecząc się wewnętrznie...

Jest napisana bardzo pięknym językiem, przez co czyta się w przyjemny sposób, a poza tym narracja prowadzona jest brawurowo. Opierając się o prawdziwą historię Einara, autor napisał książkę, która tylko w pewnej części jest związana z tą postacią. Wiele wątków poskładał polegając na własnej intuicji, tak jak to czuł. Tą opartą o prawdziwe wydarzenia część napisał na podstawie zebranych źródeł, materiałów, listów Einara...

Teraz pora na film... nominowana do Oskara "Dziewczyna z portretu" z Eddiem Redmaynem i zjawiskową Alicią Vikander, która za drugoplanową rolę żony Einara dostała Oskara i Złotego Globa...
Także tak samo jak zachwyciła mnie książka, tak równie duże oczekiwania wiążę z filmem. Obsada i krążące o filmie opinie wiele wskazują na to, że nie powinienem się rozczarować ekranizacją...:)

Ocena na lubimyczytać moim zdaniem bardzo zaniżona. Powinna być blisko 8...
Ode mnie ma ósemeczkę i to bardzo mocną...:)

O poszukiwaniu samego siebie, wewnętrznej wolności, szczęścia, na które zasługuje każdy z nas...

Duszo moja rozdarta na dwoje..., co mi robisz? Dlaczego mnie tak traktujesz? Gdzie zgubiłem swoją tożsamość...?
...kim jestem? Kim chciałbym być?
Muszę odnaleźć siebie, swoje własne "ja", bo przepadne w otchlani beznadzei, zobojętnienia..., stanę nad przepaścią i rzucę się w mroczną nicość rozpaczy...

Moja kochana osobowości
Dlaczego w głowie kręcisz mi zawiłości?
Czy...