Mam problem. Mam problem z Margaret Mazzantini. Każda kolejna książka tej autorki, po którą sięgam podoba mi się jeszcze bardziej. Wczoraj skończyłam czytać „Nikt nie ocali się sam” i znowu jestem zaskoczona. Zaskoczona tym, jak bardzo chciałabym poznać tę niesamowicie mądra kobietę, która pisze książki, które wywołują podczas czytania burzę przemyśleń.
W „Nikt nie ocali się sam” temat niby jest banalny: rozwód. W miastach w Polsce, w 2017 roku rozpadało się małżeństwo. Temat powszednieje. Nie szokuje. Mazzantini jednak pokazuje, jak trudno poukładać sobie życie po miłości. Jak zająć się dziećmi, które o tej miłości wciąż przypominają? Jak zachować dla tych dzieci wspomnienie tej miłości w pamięci tak, by gdy dorosną miały pewność, że zostały poczęte z miłości? Dwoje ludzi spotyka się w restauracyjnym ogródku w chwili, gdy wydaje się, że już nic z nich nie zostało, ale w głowie kotłują się wspomnienia. Książka o najtrudniejszym rodzaju miłości: gdy kochasz już tylko wspomnienia i nie jesteś pewien, czy znasz osobę siedzącą przed Tobą.

Mam problem. Mam problem z Margaret Mazzantini. Każda kolejna książka tej autorki, po którą sięgam podoba mi się jeszcze bardziej. Wczoraj skończyłam czytać „Nikt nie ocali się sam” i znowu jestem zaskoczona. Zaskoczona tym, jak bardzo chciałabym poznać tę niesamowicie mądra kobietę, która pisze książki, które wywołują podczas czytania burzę przemyśleń.
W „Nikt nie ocali...