Jako ojciec dwójki dzieci w wieku przedszkolno-szkolnym z ciekawością postanowiłem sięgnąć po "Awarię...", chociażby po to aby skonfrontować swoje doświadczenia ojcowskie z perypetiami dwóch głównych bohaterów (oczywiście z lekkim przymrużeniem oka).
Ponadto z opisu wynikało, że proponowana historia będzie zmierzała raczej w kierunku humorystycznym, na co akurat miałem ochotę.

Wzmiankowane argumenty przesądziły o zakupie powieści i... wydane fundusze warte były swojej ceny.
Powieść zdecydowanie spełniła pokładane w niej nadzieje. W trakcie czytania grymas uśmiechu nie znikał mi z twarzy w zasadzie w ogóle, a niejednokrotnie przerywany był głośnym rechotaniem.
Co więcej, zaintrygowana moim zachowaniem małżonka zaanektowała mi "Awarię..." i już po chwili w mieszkaniu zaczęły się rozchodzić nieśmiałe, słodkie chichoty, przeradzające się niejednokrotnie w kaskady śmiechu.
Powyższe już samo w sobie powinno stanowić doskonałą recenzję tej książki, ale żeby nie było trzeba dodać, że rzeczywiście jest się z czego pośmiać. Powieść jest napisana niezwykle lekkim stylem, więc czyta się ją bardzo płynnie i szybko, a problemy dotykające Mateusza i Sebastiana wcale nie są tak abstrakcyjne, jakby mogło wydawać się na pierwszy rzut oka.
Chłopaki jednak, pomimo trudności dają radę, a morał całej tej historii sprowadza się do faktu, że współpraca rodzicielska każdemu prędzej, czy później wychodzi na zdrowie. Kobiety-mamy powinny dać trochę swobody tatusiom, nawet jeżeli ojcowskie podejście do niektórych spraw nie idzie w parze z ich upodobaniami, natomiast tatusiowie powinni przynajmniej od czasu do czasu zwracać uwagę na to, co tam "kombinują" mamusie, bo może to okazać niezbędnym elementem funkcjonowania w środowisku ich przedszkolno-szkolnych podopiecznych.
Żeby nie było jednak tak różowo kamyczek w ogródku też się znajdzie.
Z niektórymi akcentami humorystycznymi zdążyłem się już spotkać, niekoniecznie przy okazji tej powieści, co wywołało u mnie delikatny niesmak odtwórczy ( np. numer z "piździernikiem"). Ponadto praktycznie dokładnie taki sam układ w rodzinach głównych bohaterów (dziewczynka, chłopiec i rodzice) powodował, że czasami gubiłem się o kim w zasadzie teraz czytam i jaka kontuzjowana mama jest przyporządkowana do rzeczonej trójki. Żona nawet zwróciła mi w pewien niedzielny poranek uwagę na fakt że w którymś momencie same autorki chyba pomyliły swoje postacie, dopasowując tatusia do innych dzieci.
Niezależnie jednak od powyższego powieść zapewnia mnóstwo dobrej zabawy i różnego rodzaju pożytecznych wskazówek rodzicielskich (chociażby do czego może służyć cola w środku nocy). Gorąco polecam... i to do wspólnego czytania i wspólnego chichotania.

Jako ojciec dwójki dzieci w wieku przedszkolno-szkolnym z ciekawością postanowiłem sięgnąć po "Awarię...", chociażby po to aby skonfrontować swoje doświadczenia ojcowskie z perypetiami dwóch głównych bohaterów (oczywiście z lekkim przymrużeniem oka).
Ponadto z opisu wynikało, że proponowana historia będzie zmierzała raczej w kierunku humorystycznym, na co akurat miałem...