Trzeci tom i dalej nie wiem, jak działa magia.
I jakie zniszczenia siali Lucivar i Daemon. I kim jest ten osławiony Sadysta. To takie wygodne, rzucić hasłem, niech czytelnik sam się domyśli.
Narracja urywa się w takich strategicznych momentach, byle czytelnik się nie dowiedział, jak wyglądał maelstrom, co robił Sadysta, i wiele innych rzeczy. Można przypuszczać, że sama Bishop tego nie wie.

W wątku krewniaków widać było, że Bishop nęci ta tematyka, jednak nie zdecydowała się wtedy tego podjąć - na szczęście. Z jej wtedy "warsztatem" by nie podołała.

Zbliżanie się do punktu kulminacyjnego, decydującego starcia - dramat. Każdy robi, co chce, jak chce, kiedy chce, mówi, co chce, chodzi, gdzie chce, nikogo o niczym nie informując.
A rozwiązanie fabuły... Bishop zdaje się być zbyt miękka, by jakkolwiek skrzywdzić swoich bohaterów. I zdaje się nie rozumieć, że Daemon tak przecież nie zrobił żadnej z rzeczy, które nigdy nie zostaną wybaczone... Smutne, bo to zaciemnienie umysłu przerzuca się także na bohaterów.

Jak dobrze, że moje wakacje się skończyły, inaczej musiałabym z braku laku przeczytać czwarty tom.

Trzeci tom i dalej nie wiem, jak działa magia.
I jakie zniszczenia siali Lucivar i Daemon. I kim jest ten osławiony Sadysta. To takie wygodne, rzucić hasłem, niech czytelnik sam się domyśli.
Narracja urywa się w takich strategicznych momentach, byle czytelnik się nie dowiedział, jak wyglądał maelstrom, co robił Sadysta, i wiele innych rzeczy. Można przypuszczać, że sama...