Marcin Wroński (ur.1972) - dość wszechstronny autor, w tym kryminałów retro z komisarzem Maciejewskim. Nic jego nie czytałem wcześniej, tym samym zaczynam od III tomu z 2011 r. Na LC 6,83 (649 ocen i 82 opinie)
Wątek kryminalny schodzi na drugi plan, bo o wiele ciekawsze (i wartościowsze) jest przedstawienie życia w Lublinie w czasie II w. św., a przewodzi mu donosicielstwo i antysemityzm. (Teatr Absurdu - baba donosi na sąsiada do Gestapo, że ów chowa nielegalnie prosiaczka. No cóż, dzisiaj, w niepodległej Polsce donosy na bogactwo sąsiada mają charakter masowy)
Wpadam w dobry humor już na stronie 16:
„…kleryk z lubelskiego seminarium zeznawał z przekonaniem, że pewna kurwa, agentka żydo-komuny, celowo zaraziła go tryprem w imię walki z Kościołem katolickim. („One tak robią. Pan komisarz nie czytał w „Rycerzu Niepokalanej”?”)…”
Przypominam, że „Rycerz Niepokalanej” to skrajnie nacjonalistyczne i antysemickie pisemko wydawane przez o. Maksymiliana Kolbe
Zaskoczył mnie Wroński satyrycznym spojrzeniem na społeczeństwo, które notabene niewiele się zmieniło, skoro dzisiaj tj 26.09.2018 toleruje takie doniesienia prasowe: wyciąganie pedofilii księży, to atak na Kościół; gwałty duchownych na dzieciach nie mają znamion brutalności; nacjonaliści nie bili kobiet demonstrujących z KOD, w miejsca newralgiczne; wolność słowa pozwala faszyście, b.ks. Międlarowi do wzywania do „żniw na Żydach”; swastyka jest symbolem szczęścia itd. itp
Życie jest brutalne i opowieść Wrońskiego też, przeto ograniczam się do cytatów humorystycznych, takich jak o miłości francuskiej (s.160):
„…- Sama śmierdzi, a wziąć do ust się brzydzi… W Lublinie z głodu byś zdechła!
- Ja nie żadna Żydówa! - odpyskowało babsko - Ja tymi ustami Pana Jezusa przyjmuję!”
Krótki cytat, a co za bogactwo tematyczne !!!
Wroński napisał historyczną tragikomedię, bo poplątane losy większości postaci wzbudzają śmiech przez łzy. Realizm pogłębił cytatami z ówczesnych gazet, a równoczesna praca Maciejewskiego dla Kripo i Trąbicza, żywo przypomina polskie wspaniałe dziewczyny z AK, które z polecenia Organizacji balowały z Niemcami, narażając się na potępienie szybko osądzającego ciemnego odłamu społeczeństwa.
A jak Maciejewskiego nie lubić po takiej wymianie zdań (s.246):
„..-Kiepsko pan wygląda, Maczejewski… ..Musi pan tyle pić?
- Nie muszę, ale lubię - burknął komisarz - Co poradzić?”
Skomplikowane „polskie drogi” zawsze będą dyskusyjne, bo nie są biało-czarne, lecz we wszystkich odcieniach pośrednich, a ich interpretacja nigdy nie zadowoli wszystkich. Dlatego zamiast krytyki autora, lepiej podkreślić jego pracowitość w staraniach ukazania tej pogmatwanej prawdy. Co najmniej 7/10

Marcin Wroński (ur.1972) - dość wszechstronny autor, w tym kryminałów retro z komisarzem Maciejewskim. Nic jego nie czytałem wcześniej, tym samym zaczynam od III tomu z 2011 r. Na LC 6,83 (649 ocen i 82 opinie)
Wątek kryminalny schodzi na drugi plan, bo o wiele ciekawsze (i wartościowsze) jest przedstawienie życia w Lublinie w ...