Od jakiegoś czasu zastanawia mnie fenomen Jane Austen. Niekoniecznie chodzi mi o ogół czytelników, ale mnie samą. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego uwielbiam jej książki. Bo prawda jest taka, że brakuje w nich akcji, jest dużo opisów (domów, ogrodów, rodzin etc...), z każdej strony padają nowe nazwiska, które nieco mieszają w głowie, a bonusowo oczywiście język XIX-wieczny (swoją drogą, łatwiejszy chyba do przełknięcia niż język w książkach współczesnych, stylizowanych na XIX-wieczne), którego do prostych, łatwych i przyjemnych w odbiorze raczej bym nie zaliczyła.
KSiążki obyczajowe zdecydowanie nie są moimi ulubionymi - za wyjątkiem austenowskich. Książka, która mnie zainteresuje musi mieć wyraźnie zarysowaną fabułę, dużo akcji, wyrazistych bohaterów i być napisana językiem jak najbardziej dla mnie przystępnym.

Dlaczego więc zapytana o moją ulubioną pisarkę z miejsca odpowiadam "Jane Austen"?

"Emma" jest całkowitym przeciwieństwem wymienionych przeze mnie cech. Bohaterowie - niby każdy inny, a jednak w podobnej konwencji; gdyby z tekstu (chociażby fragmentu) wyciąć imiona tudzież nazwiska, nie dałoby rady rozpoznać who's who. Każdy z bohaterów wypowiada się w dokładnie taki sam sposób - sztywny, oficjalny, pod każdym względem poprawny, grzeczny, a wręcz sztucznie uprzejmy (wiem, wiem, takie były ówczesne, XIX-wieczne realia). Tutaj jedynymi jaskrawszymi, bardziej konkretnymi postaciami są tytułowa Emma oraz gadatliwa panna Bates. Niewiele, jak na dużą liczbą wszystkich bohaterów.
Fabuła. Co można powiedzieć o fabule w tej powieści? Tylko tyle, że jest.
Wydarzenia - oświadczyny pana X. "Kłótnia" panny X z panem Y. Bal w domu X. Spotkanie w sklepie pani Y.
W temacie języka i stylisyki nie mam nic do dodania - każdy, kto czytał jakąkolwiek angielską powieść XIX-wieczną, czy to Austen, czy Brontë, czy inną, wie bardzo dobrze, o co chodzi.

Od jakiegoś czasu zastanawia mnie fenomen Jane Austen. Niekoniecznie chodzi mi o ogół czytelników, ale mnie samą. Nie potrafię zrozumieć, dlaczego uwielbiam jej książki. Bo prawda jest taka, że brakuje w nich akcji, jest dużo opisów (domów, ogrodów, rodzin etc...), z każdej strony padają nowe nazwiska, które nieco mieszają w głowie, a bonusowo oczywiście język XIX-wieczny...