Rzadko kiedy książka mnie denerwuje. Niektóre czytam z większym entuzjazmem, inne z minimalnym. Natomiast czytając "Czas pokaże" co jakiś czas prychałam pod nosem, z nerwami, i słowami "pierdu, pierdu!" na ustach.

Zachwyciłam się "Alibi na szczęście", potem też pozostałymi z serii. Tam wątek miłości był przedstawiony doskonale. Mądrości życiowe przekazywane były ciepłym głosem przez panią Irenkę. Akcja nie rozwlokła się na setki stron.

Natomiast "Czas pokaże" traci w tym porównaniu bardzo dużo. Sam Łukasz przedstawiony w porządku - facet idealny, jak to u Ficner-Ogonowskiej. Za to Julka... Ugh! Co za rozwleczona miągwa! Jej przemyślenia (tak, w większości przemyślenia niż słowa) wloką się niemiłosiernie i nie mają w sobie nic z ciepła pani Irenki. Sam wątek miłosny jest zarysowany dobrze - lecz moim zdaniem tylko zarysowany, gdyż cała akcja rozgrywa się w głowie i w domu rodzinnym bohaterki. Już sam początek książki nie porywa - przez ile stron można czytać w kółko, że mama jest wymagająca i zmęczona, a ciotka Klara wredna i be? Ugh! Zdaję też sobie sprawę z zamiaru ukazania drogi "dorastania" bohaterki oraz z celowości tak szczegółowego rozrysowania bohaterów.. Jednak czy przez 200 stron musimy wiedzieć wszystko o Julce, jej studiach, jej przyjaciółce, jej pracy, jej wolontariacie, jej mamie, jej ciotce Klarze, jej ciotce Mariannie, jej siostrze, jej szwagrze, jej siostrzeńcach, jej bracie, jej przeszłości... Kto nie ma w sobie wielkich pokładów cierpliwości, nie dotrwa nawet do zalążka wątku miłosnego.

Zachwycona Hanią, Mikołajem i "Alibi na szczęście" jestem bardzo niemile rozczarowana "Czas pokaże". Męczyłam się razem z bohaterką, która w pewnym momencie przez 6 (sic!) stron próbuje wyciągnąć z Neli jakąś informację... Julka się męczy, Nela się męczy, a ja się męczę razem z nimi. Chociaż bardzo rzadko to mówię: nie polecam.

Rzadko kiedy książka mnie denerwuje. Niektóre czytam z większym entuzjazmem, inne z minimalnym. Natomiast czytając "Czas pokaże" co jakiś czas prychałam pod nosem, z nerwami, i słowami "pierdu, pierdu!" na ustach.

Zachwyciłam się "Alibi na szczęście", potem też pozostałymi z serii. Tam wątek miłości był przedstawiony doskonale. Mądrości życiowe przekazywane były ciepłym...